Ισως να κλέβουμε την παιδική ηλικία των παιδιών μας επειδή μας την έκλεψαν κι εμάς, αλλά τι σημασία έχει; Επειδή κολλήσαμε εμείς μία ασθένεια
πρέπει να την κολλήσει και ο διπλανός μας;
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ελάχιστους ισορροπημένους και ευτυχισμένους ενήλικες. Δεν λέω, όλοι έχουμε τις ώρες και τις μέρες που μελαγχολούμε, και πενθούμε, και οργιζόμαστε και δυσκολευόμαστε. Ετσι είναι η ζωή.
Πώς το διαχειριζόμαστε όλο αυτό, όμως, εκεί παίζεται το παιχνίδι.
Όταν στερούμαστε την παιδική μας ηλικία, δεν μπορεί, κάπου θα μας βγεί!
Θα μείνει μέσα μας ένα κενό, κι επειδή στη φύση κενό δεν νοείται, με κάτι θα σπεύσουμε να το γεμίσουμε – όχι απαραίτητα συνειδητά,
υποσυνείδητα γίνονται συνήθως αυτές οι δουλειές.
Κάπου θα σκαλώνουμε στην υπόλοιπη ζωή μας
– όπως όταν έχεις κενά στα μαθηματικά ή στα αρχαία, που αν δεν τα αναπληρώσεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις ουσιαστικά να προχωρήσεις,
και το κενό θα συσσωρεύεται και θα μεγαλώνει μέχρι να το αντιμετωπίσεις.
Αλλοι γεμίζουν το κενό τους με τα υλικά αποκτήματα
– κόττερα, αυτοκίνητα, σπίτια, χρυσό στην Ελβετία, ότι μπορεί κανείς.
Αλλοι με τίτλους – πρόσφατα βρέθηκα σε κοινωνική εκδήλωση
όπου μοιράζονταν απίστευτοι τίτλοι και παράσημα:
ο μέγας λογοθέτης,
ο άρχων χαρτουλάριος,
ο ύπατος άρχων,
ο άρχων χαρτοφύλαξ,
ο μέγας ταξιάρχης του αγίου τάδε…
Αλλοι γεμίζουν το κενό με κοινωνική αναγνώριση,
άλλοι με την προσκόλληση σε έναν τρόπο ζωής,
άλλοι φλερτάρουν με το θάνατο
(παρακινδυνευμένα σπόρ, πολεμικοί ανταποκριτές…)
Ολοι μας κάτι βρίσκουμε.
Και άμα δεν βρούμε κάτι τέτοιο,
ή αν το κενό είναι μεγάλο, και δεν μας φτάνει η επιλογή μας,
κάνουμε παιδιά!
Νόμιζα ότι υπήρξα άτυχη στο ότι η παιδική και εφηβική μου ηλικία ήταν χρωματισμένες από την φιλοδοξία των γονιών μου
«να αριστεύσω», με ότι αυτό σήμαινε.
Ηταν περήφανοι για μένα όταν έφερνα μεγάλους βαθμούς,
ήταν περήφανοι για μένα όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο επίσης με «καλό βαθμό». Τώρα βλέπω τα νέα παιδιά στο λύκειο που ζουν μεταξύ σπιτιού φροντιστηρίου και σχολείου, με πολύ μεγαλύτερο άγχος από ότι είχα εγώ
(που ήμουν αμετανόητα αντιδραστική και "πνεύμα αντιλογίας"),
έχοντας «αφήσει γι αργότερα» τις αγάπες τους:
τη μουσική, τη ζωγραφική, τις παρέες, την ενασχόληση με τα κοινά… Εγώ άφησα πίσω το χορό. Και είναι όπως το λέει ο Χρ. Ιωαννίδης στο βίντεο – μερικά πράγματα πρέπει να γίνουν τότε που πρέπει. Αργότερα δεν γίνονται.
Γιατί - απλά δεν γίνονται.
Γιατί η ζωή κυλά με τις δικές της ανάγκες, ροές, και συγκυρίες.
Όπως λέει ένα αγγλικό ρητό, ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν!
Παρατηρώ τα παιδιά μου όταν βαριούνται.
Βαριούνται το σχολείο, τα σχολικά πράγματα.
Καμιά φορά, παίρνει η μπάλλα και κάτι που κάτω από άλλες συνθήκες θα το έβρισκαν ενδιαφέρον, αλλά επειδή δίνεται μέσα από το σχολείο (που το έχουν κατατάξει μέσα τους ως «βαρετό») το απορρίπτουν εκ προοιμίου.
Βαριούνται τον διδακτισμό όπου τον βρουν, όσο καλά κρυμμένος και να είναι… Κι εγώ ως παιδί τον βαριόμουν, αλλά ιδού,
τον αναπαράγω κι εγώ ασυνείδητα πολλές φορές!
Τι είναι η βαρεμάρα;
Ένα βάρος.
Ένα «θα ήθελα να ήμουν αλλού να κάνω άλλα πράγματα».
Ένα διαρκές ταξίδι από το παρελθόν στο μέλλον,
χωρίς στάση στο «ανιαρό» παρόν.
Αυτή είναι μία νοοτροπία που διαμορφώνεται στο δημοτικό,
και στο γυμνάσιο έχει ήδη παγιωθεί.
Ολοι οι φιλόσοφοι,
όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι,
οι μύστες της ανθρωπότητα λένε «ζήσε στο παρόν», «έσο παρών στο παρόν».
Κάποιοι από μας τους μεγάλους περνάνε χρόνια σε φιλοσοφικές σχολές,
σε σεμινάρια αυτοβελτίωσης, σε σχολές πολεμικών τεχνών, ή στο ντιβάνι του αναλυτή, για να μάθουμε να μπορούμε να ζούμε «τη στιγμή»…
Κάτι που ως παιδιά δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας το διδάξει,
το κάναμε από μόνοι μας!
Αλλά παρενέβησαν οι «μεγάλοι» και το εκπαιδευτικό τους σύστημα,
και το ξεχάσαμε! Χάσαμε την επαφή μας με το παρόν.
Κάποιοι από μας έχουμε χάσει την επαφή με το τι θέλουμε,
τι μας ευχαριστεί, τι μας γεμίζει…
Και ιδού πώς έρχονται οι καταθλίψεις
(ίσως όχι όλες, αλλά είναι μία σίγουρη και αλάθητη οδός!)
Αυτό θέλουμε και για τα παιδιά μας;
Το βίντεο αυτό όταν το είδα προ ημερών μου έφτιαξε τη μέρα.
Νιώθω πάντα ευγνώμων όταν ανάβει φως μες στο σκοτάδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου