Αυτό που παρατήρησα στην τελευταία 48ωρη επίσκεψή μου στην Αθήνα
(την πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και αγαπώ)
την περασμένη εβδομάδα, χρησιμοποιώντας το μετρό,
είναι ότι οι Αθηναίοι, λόγω των συνθηκών της τελευταίας 4ετίας,
όσο και οι κάτοικοι ενός σκληρού ghetto
- όπως τους έχω δει στο Saint Denis, στο Brooklyn και το Bronx, το Seven Sisters,
το Peckham, την Anacostia κα..
Είναι ακριβώς ίδιο το βλέμμα στα μάτια τους.
Νέοι και γέροι, γυναίκες και άντρες.
Συλλογικό το βίωμα,
συλλογική και η επιρροή του στη συμπεριφορά των Αθηναίων.
Μέσα στα βαγόνια του Μετρό της Αθήνας παρατήρησα:
Το διαπεραστικό βλέμμα-τσεκάρισμα, με το σηκωμένο φρύδι, όταν μπαίνει στο βαγόνι κάποιος που μοιάζει λίγο "περίεργος" ή "ύποπτος".
Όλοι τον εντοπίζουν αμέσως, παρατηρούν τις κινήσεις του,
δεν τον αφήνουν απ' τα μάτια τους.
Η πλάγιες, γρήγορες, κοφτές ματιές τους, που ελέγχουν το χώρο και τους συνεπιβάτες
όταν μπαίνουν για πρώτη φορά σε ένα βαγόνι
και ψάχνουν να βρουν πού θα καθήσουν / σταθούν με ασφάλεια.
Η μεγάλη καχυποψία απέναντι στο τυχαίο βλέμμα ή το τυπικό χαμόγελο του συνεπιβάτη. Σπάνια η ανταπόδοση, εκτός κι αν πρόκειται για flirty situation,
κάτι που ευτυχώς συνεχίζει να υπάρχει έντονα (ερωτισμός),
παρά το γενικό χάος και έρεβος.
Το ότι "διαβάζουν τη φάση" αμέσως,
πχ. όταν μπήκαν ταυτόχρονα 3-4 νεαροί μπαγκλαντέσιοι από τη μία πόρτα
και 2-3 κουρεμένοι φουσκωτοί με μαύρα tshirts από την άλλη,
όλο το βαγόνι τους τσέκαρε στο λεπτό,
περιμένοντας να δει την εξέλιξη της φάσης.
Η διαρκής ετοιμότητα - αντανακλαστικά για κάθε ενδεχόμενο.
Σαν να περιμένουν στωικά τον επόμενο που θα τους επιτεθεί με μαχαίρι,
οι Αθηναίοι δείχνουν σαν να είναι πάντα έτοιμοι ν' αρχίσουν να βρίζουν, να δέρνουν,
να μπουν δυναμικά σ' έναν καυγά,
ή να φύγουν αμέσως τρέχοντας, για να γλιτώσουν τον κώλο τους.
Η ανοσία, η συνήθεια και η αδιαφορία
μπροστά στη βία και τον κίνδυνο της καθημερινότητας.
Ακόμα και η μάνα μου έπεσε μέσα σε ληστεία με καλάσνικοφ στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς της, μας το αφηγήθηκε σχετικά ήρεμα λίγη ώρα μετά - και την άλλη μέρα το 'χε ξεχάσει εντελώς.
Ναι.
Το 'χει δει τόσες φορές στην τηλεόραση, που πλέον το θεώρησε φυσιολογικό μέρος της καθημερινότητάς της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου