Αδιάβαστοι “δημοκράτες”

http://galaxyarchis.wordpress.com/2012/02/05/adiavastoi/
Μεγάλη φασαρία προκάλεσε τις τελευταίες ημέρες η αφελής (;) ομολογία του υπουργού ανάπτυξης Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο, το οποίο όμως ψήφισε ως μέλος της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, το 2010. 

Οι δίκαιες αντιδράσεις εκείνου του κόσμου που ισχυρίζεται ότι αυτό το πολίτευμα έχει δικαίωμα να
χρησιμοποιεί τον όρο “Δημοκρατία” στον ορισμό του, είναι στην πράξη πιο υποκριτικές από τις δηλώσεις του “αδιάβαστου” υπουργού. 

Υποκριτικότερες, διότι θέλουν να αγνοούν μερικά θεμελιώδη χαρακτηριστικά του πολιτεύματος, τα οποία επιτρέπουν αυτές τις συμπεριφορές μελών της κυβέρνησης και άσκησης εξουσίας γενικότερα.

Σε σημερινή του συνέντευξη στο Βήμα, ο κ. Χρυσοχοϊδης πήγε το ζήτημα της “ανάγνωσης” του Μνημονίου ένα βήμα παραπέρα (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που δηλώνει κάτι τέτοιο):

«Σας θυμίζω λοιπόν ότι πρώτον, δεν είχα καμία εμπλοκή στο μνημόνιο ως Υπουργός διότι απλά δεν περιείχε διατάξεις που αφορούσαν το τότε χαρτοφυλάκιό μου και σας θυμίζω επίσης ότι ήμουν ο Υπουργός-διαχειριστής κρίσεων επί πολλές μέρες και εβδομάδες…»

Τι μας λέει ο υπουργός λοιπόν; Πολύ απλά ότι τα μέλη της κυβέρνησης ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με το χαρτοφυλάκιό τους και πως δεν οφείλουν να διαβάζουν τους νόμους που ψηφίζουν με την ιδιότητα του βουλευτή. 

Πριν σπεύσετε να αντιδράσετε, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης επισημαίνει κάτι σημαντικό, που πολύ απλά αποκαλύπτει τα όρια της θεσμικής λειτουργίας του ημέτερου κοινοβουλευτισμού: το επίπεδο διάκρισης των εξουσιών.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, αν δεν εξασφαλίζονται δύο στοιχειώδη συστατικά του πολιτεύματος, όπως ορίζονται μάλιστα από το ίδιο το Σύνταγμα, κάθε συζήτηση περί δημοκρατίας και εκπροσώπησης είναι περιττή. 

Αφενός μεν το “δίδυμο” Ισονομία-Ισοπολιτεία και αφετέρου δε η απόλυτη διάκριση των τριών εξουσιών: Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική. Όσοι ασχολούνται με τα κοινά, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αγνοούν το γεγονός ότι δεν εξασφαλίζεται τίποτε από τα δύο.

Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει

Μας λέει πολύ απλά το κορυφαίο στέλεχος δύο κυβερνήσεων που παραμένει στο πολύ σημαντικό πόστο του ακόμη και σήμερα χωρίς κανένας να δίνει ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό: Ο υπουργός, ως μέλος της εκτελεστικής εξουσίας, δεν έχει καμία υποχρέωση συμμετοχής στη νομοθετική εξουσία. 

Τυπικά θα είχε δίκιο λοιπόν, εφόσον υπήρχε στην πράξη αυτή η διάκριση. Όταν όμως ένα κυβερνητικό σχήμα 50 υπουργών/αναπληρωτών/υφυπουργών είναι ταυτόχρονα μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, αρχίζει η κοροϊδία. Κυβέρνηση νομοθετεί, κυβέρνηση ψηφίζει, κυβέρνηση εφαρμόζει. 

Το κατά περίπτωση πηδηματάκι από τη νομοθετική στην εκτελεστική “βάρκα” που επιχειρεί ο κ. Χρυσοχοϊδης, είναι κατά συνέπεια βαθιά υποκριτική. Όσο υποκριτική όμως είναι και η συνταγματική νομιμότητα.

Αν πάνω σε αυτό, προσθέσουμε το μέτρο της κομματικής πειθαρχίας που ακυρώνει πρακτικά το Άρθρο 60 του Συντάγματος που ορίζει ότι “οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου κατά συνείδηση”, αλλά και την ίδια τη σημασία της λέξης “βουλευτής”, η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.

Υποκρισία όμως που εκφράζουν οι ίδιοι οι υπέρμαχοι του πολιτεύματος και αποκαλύπτεται πολύ συχνά όταν οι ίδιοι αυτοί “δημοκράτες” ενοχλούνται σφόδρα όταν βουλευτής του κόμματος της αρεσκείας τους, βγει “εκτός γραμμής”.

Λέει κι άλλα πολλά βέβαια ο υπουργός, τα οποία κάποιοι επισήμαιναν όλον αυτόν τον καιρό, αλλά οι θεσμολάτρες έκλειναν μάτια και αυτιά, όπως για παράδειγμα τη “βιομηχανία του κατεπείγοντος” σε μία σειρά κρισιμότατων νομοθετημάτων, η οποία στην πράξη ακύρωσε τη λειτουργία της βουλής.

Ούτε όμως αυτό φαίνεται να ενοχλεί ιδιαίτερα εκείνους που τυφλά αναμασούν τις θεσμικές δικαιολογίες για να υπερασπιστούν τα κοινοβουλευτικά μαγειρέματα από το 2009 έως σήμερα, τα οποία οδήγησαν στην ολοκληρωτική διαγραφή ενός προεκλογικού προγράμματος (σ.σ. άρα πρακτικά στην ακύρωση της λαϊκής εντολής) και το διορισμό ενός κορυφαίου τραπεζικού στελέχους στη θέση του πρωθυπουργού μίας κυβέρνησης που -επαναλαμβάνω- δεν διαθέτει ουσιαστικά εντολή.

Δημοκράτες κατά περίπτωση

Όπως γίνεται κατανοητό, η κριτική μου δεν ασκείται τόσο στην εξουσία, όσοσε εκείνους που ισχυρίζονται υποκριτικά ότι το πολίτευμα αυτό είναι δημοκρατικό. Η εξουσία, είναι εκ των πραγμάτων ολιγαρχική, άρα και πάλι εκ των πραγμάτων, σε μεγάλο βαθμό απολυταρχική. Με αφορούν κατά συνέπεια περισσότερο εκείνοι που την ελέγχουν και κατά βάση την αποδέχονται.

Πέρα όμως από αυτό, όσοι συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από το γράμμα του νόμου, αυτοί οι α λα κάρτ “δημοκράτες”, πέφτουν μοιραία σεαντιφάσεις. Από τη μία πλευρά κάνουν ανάγνωση των θεσμικών υποχρεώσεων με το ένα μάτι (κι αυτό αλοίθωρο), παρακάμπτοντας  άλλες εξίσου σημαντικές συνταγματικές επιταγές.

Από την άλλη,προσκρούουν πάνω στην αδυσώπητη λογική και την ουσία των πραγμάτων. Το ίδιο το σύστημα στο οποίο πιστεύουν, ακυρώνει τον εαυτό του στην καθημερινή του λειτουργία. Τυπικό παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, οδηγεί συνταγματικά στο γκρέμισμα του ενός θεμελίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (την ισονομία). Επιμένω ωστόσο ότι οι αντιφάσεις δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ανάγνωση του νόμου, όσο με τη λογική.

Δεν γίνεται να παρακάμπτεις τον ορισμό της λαϊκής εντολής, κρυπτόμενος πίσω από το πρόσχημα ότι μία κυβέρνηση ψηφίζεται για να παραμένει στην εξουσία για τέσσερα χρόνια. Είναι προφανές ότι αυτή η παραδοχή μεταφράζεται σε δικτατορίες τετραετούς διάρκειας.

Δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι ότι οι οικονομικές συνθήκες επιβάλουν τη αγελαία συμπεριφορά των βουλευτών στα ψηφίσματα της βουλής και στη συνέχεια να δίνεις μαθήματα δημοκρατικών ελευθεριών σε όσους αμφισβητούν την ουσιαστική νομιμότητα των αποφάσεων.

Δεν μπορείς να ψέγεις τις λαϊκές αντιδράσεις χαρακτηρίζοντάς τες εκφράσεις αντιδημοκρατικής οχλοκρατίας και ταυτόχρονα να αποδέχεσαι ότι το κοινοβούλιο εκτελεί εντολές μίας “επιτροπής τεχνοκρατών” με το πρόσχημα μίας κάποιας “σωτηρίας” (όπως την έχεις εσύ προσωπικά φανταστεί στο κεφάλι, ή… το στομάχι σου).

Όποιος συνεχίζει σε αυτή τη γραμμή, όχι μόνο δικαιώνει τον κάθε Χρυσοχοϊδη να τον κοροϊδεύει, αλλά και την κατάχρηση εξουσίας από τον κάθε Χρυσοχοϊδη, χθες, σήμερα και στο άγνωστο μέλλον.

Zaphod 

Υ.Γ. Το ότι δεν πιστεύω στον κοινοβουλευτισμό ίσως να είναι γνωστό. Θεωρώ ότι ευθύς εξαρχής η χρήση του όρου “Δημοκρατία” είναι εσφαλμένη και πως οι αγγλοσαξονική διάκριση του Republic αντί Democracy, είναι πολύ ακριβέστερη, για τον πολύ απλό λόγο ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν επιτρέπει την άμεση πρόσβαση όλων των πολιτών στην εξουσία. 

Ωστόσο, η κριτική μου ασκείται στο επίπεδο της λογικής που ορίζει το ίδιο το σύστημα διακυβέρνησης. Με λίγα λόγια, μπορεί να επιδιώκω κάτι καλύτερο, δικαιότερο και δημοκρατικότερο, ωστόσο, όσο υπάρχει κοινοβουλευτισμός, καλό θα είναι να ελέγχεται και για αυτό που δηλώνει ότι είναι.