Η ηρωοποίηση του Παύλου Μπακογιάννη μετά τη δολοφονία του, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989, από την οργάνωση 17 Νοέμβρη έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό στην ιστορική και δημοσιογραφική κάλυψη γεγονότων που σχετίζονται με την προσωπικότητα του θύματος και τις σχέσεις του με τον καταδικασθέντα Γιώργο Κοσκωτά.
Άνθρωποι που γεννήθηκαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μπορούν πλέον να βρουν στο ίντερνετ μόνο δυο στοιχεία: τα διθυραμβικά σχόλια για τον Μπακογιάννη από το σύνολο των ΜΜΕ και την προκήρυξη της 17Ν, με την οποία ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας.
Το γεγονός μάλιστα ότι στη συγκεκριμένη προκήρυξη η οργάνωση στρέφεται εναντίον του ενιαίου τότε Συνασπισμού, για τη συγκυβέρνηση με τη δεξιά, αλλά και εναντίον του ΚΚΕ, έχει ως αποτέλεσμα να περνά στο περιθώριο του πολιτικού διαλόγου και από μεγάλα τμήματα της αριστεράς.
Η δολοφονία Μπακογιάννη είναι προφανώς καταδικαστέα όπως και η τρομοκρατική δράση γενικότερα (η τελευταία, μεταξύ άλλων, λόγω της αναποτελεσματικότητάς της και των ευκαιριών που δίνει στον κρατικό μηχανισμό και τις αρχές ασφαλείας να στρέφονται εναντίον λαϊκών διεκδικήσεων και κινημάτων).
Αν όμως η οικογένεια Μητσοτάκη θέλησε να σκαλίσει την ιστορική μνήμη, δίνοντας το όνομα του Μπακογιάννη σε έναν σταθμό του Μετρό, οφείλουμε να παρουσιάσουμε και τα στοιχεία της δράσης του θύματος που συνήθως δεν φτάνουν στα ΜΜΕ.
O Παύλος Μπακογιάννης ήταν ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Γιώργου Κοσκωτά, στα πρώτα βήματα του μεγαλοαπατεώνα για την κυριαρχία στο τραπεζικό και μιντιακό στερέωμα της χώρας.
Η συνεργασία του Κοσκωτά με τον γαμπρό του Μητσοτάκη ξεκινά το 1982 με τη δημιουργία της εκδοτικής επιχείρησης «Γραμμή ΑΕ», το αρχικό κεφάλαιο της οποίας (60 εκατομμυρίων δραχμών) καλύφθηκε από τον Κοσκωτά.
Η 17Ν στην προκήρυξή της παρουσιάζει το παρακάτω απόσπασμα από την αναφορά (αρ. 264 της 1 Ιούνη 1989) του εισαγγελέα Εφετών Ευθυμιάδη για την ίδρυση της Γραμμής Α.Ε: «στα λογιστικά βιβλία της εταιρείας έτους 1982 αναγιγνώσκουμε ότι οι ως άνω τρεις ιδρυτές της εταιρείας και μόνοι μέτοχοι φέρονται να έχουν δήθεν μετρήσει, να έχουν δήθεν πληρώσει και να έχουν δήθεν καταβάλει στο ταμείο της εταιρείας το μετοχικό κεφάλαιο», ενώ «οι ιδρυτές της εταιρείας μέτοχοι Π. Μπακογιάννης, Δ. Κουνελάκης και Αν. Κασβίκη (αδελφή του Μπακογιάννη) δεν κατέβαλαν ούτε μια δραχμή από το μετοχικό κεφάλαιο. Το αρχικό αυτό ιδρυτικό κεφάλαιο είναι προϊόν εγκλημάτων».
Και συμπεραίνει ο εισαγγελέας:
«Από τις αναφορές αυτές βεβαιώνεται επαρκώς ότι η ίδρυση της ανώνυμης εταιρείας Γραμμή Παραγωγή και Εκμετάλλευση Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας που εκδίδει εφημερίδες και περιοδικά και ίδρυσε και λειτουργεί ραδιοφωνικό σταθμό, οικονομικώς στηρίχθηκε στο έγκλημα. Η προέλευση του ιδρυτικού μετοχικού κεφαλαίου είναι προϊόν εγκλήματος».
Ο Εισαγγελέας δηλαδή θεωρεί υπεύθυνο τον Μπακογιάννη για «αποδοχή προϊόντων εγκλήματος» που αφορά την καταβολή του ιδρυτικού κεφαλαίου της ΑΕ Γραμμή, που η προέλευση του έχει ως πηγή το κακούργημα της απάτης Κοσκωτά.
Οι σχετικές καταγγελίες δε διαψεύστηκαν, αλλά παραγράφηκαν με την παρέλευση πενταετίας. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ο Κουφοντίνας ζητούσε επίμονα στη δίκη της 17Ν να αναγνωσθεί η αναφορά του εισαγγελέα εφετών σχετικά με την «κακουργηματική» δράση του Μπακογιάννη, αλλά η έδρα παρέπεμπε το θέμα στις ελληνικές καλένδες.
Όπως είχε καταθέσει στη βουλή ο πρώην υπουργός οικονομικών Δημήτρης Τσοβόλας, ο Κοσκωτάς θα εμφανιστεί σαν από μηχανής θεός για τον Μπακογιάννη το 1984.
Συγκεκριμένα εμφανίζεται ως εγγυητής ώστε να να αρθεί η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα που είχε επιβληθεί στον Μπακογιάννη για χρέη ύψους 31 εκατομμυρίων δραχμών.
Ο Μπακογιάννης είχε πιθανότατα δίκιο όταν υποστήριζε ότι μετά το 1984 ο Κοσκωτάς τον απομάκρυνε από τον εκδοτικό όμιλο καθώς η νέα γραμμή προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ δεν του επέτρεπε να έχει μέσα στα πόδια του τον γαμπρό του Μητσοτάκη.
Το παράδοξο όμως είναι πως όταν ο Μπακογιάννης χρειάζεται μια ακόμη εγγύηση το 1986 για να ταξιδέψει έξω από τη χώρα, ως εγγυητής εμφανίζεται ένας ακόμη συνεργάτης του Κοσκωτά, ο Απόστολος Μιχαλάς.
Σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, η δολοφονία Μπακογιάννη αποτελεί κομβικό σημείο στην ιστορία της 17 Νοέμβρη καθώς ύστερα από αυτή χάνει μεγάλο τμήμα της υποστήριξης που λάμβανε από ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας για τον ιστορικό της ρόλο μετά τη δικτατορία και την εκτέλεση βασανιστών και συνεργατών της χούντας.
Από την πλευρά της η ΝΔ χρησιμοποιεί έκτοτε τη δολοφονία Μπακογιάννη με τον ίδιο τρόπο που το αμερικανικό πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο χρησιμοποιούν την 11η Σεπτεμβρίου: Ένα τραγικό και καταδικαστέο γεγονός γίνεται πρόσχημα για την συγκάλυψη άλλων εγκλημάτων και τη διαρκή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Όποια και αν η είναι η άποψη κάποιου για την τρομοκρατία ένα γεγονός δεν μπορεί να συγκαλύπτει κάποιο άλλο. Οι σχέσεις του Μπακογιάννη με τον Κοσκωτά (ασχέτως του αν διαφορετικοί εισαγγελείς τις χαρακτηρίζουν κακουργήματα ή πλημμελήματα) ήταν υπαρκτές και δεν διαψεύστηκαν από κανέναν.
Υπό αυτό πρίσμα οι ασκήσεις «ισορροπίας» που πραγματοποιεί η Αττικό Μετρό (να χρησιμοποιεί το όνομα του ήρωα Αλέκου Παναγούλη για να ικανοποιήσει το αίτημα της οικογένειας Μητσοτάκη για τη μετονομασία ενός σταθμού στο κέντρο της Αθήνας) είναι προσβλητικές για την ιστορία αυτού του τόπου.
Το ότι μια οικογένεια, που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό εδώ και μισό αιώνα, κατάφερε τώρα να ελέγχει το Μαξίμου και το Δήμο Αθηναίων, δεν της δίνει το δικαίωμα να ξαναγράφει την ιστορία.
Υ.Γ
Όσο και αν δεν μας αρέσουν τα θρησκευτικά ονόματα που γεμίζουν τις στάσεις του μετρό (και υπό αυτή την έννοια το Μπακογιάννης ίσως να ήταν θεωρητικά καλύτερο από το Ευαγγελισμός) η μετονομασία ενός σταθμού με εντολή μιας πολιτικής δυναστείας παραμένει απαράδεκτη.
Τα ονόματα των στάσεων έχουν ως στόχο να βοηθούν στον προσανατολισμό των επιβατών. Άλλωστε, αν έπρεπε να δώσουμε ονόματα των δικών μας θυμάτων από το κράτος και το παρακράτος της δεξιάς, δεν θα μας έφταναν οι στάσεις του μετρό της Νέας Υόρκης, της Μόσχας και του Λονδίνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου