Είναι ν' απορείς;
Εύπλαστη ζύμη είναι. Με ετερόκλητα στοιχεία, μυστικές αντοχές και ανεξερεύνητες περιοχές φόβου και δισταγμών. Απλώς, κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, σε εκπλήσσει. Μεταβάλλεται σε σιδερένια γροθιά και φέρνει τα πάνω κάτω
*** Δεν είναι ν' απορείς που ο Αρης Βελουχιώτης δικαιώνεται πολιτικά από το ΚΚΕ αλλά δεν αποκαθίσταται κομματικά. Αν η Αριστερά, και δη η ανελαστική, η Αριστερά των αρχών που γίνονται αυτεπίστροφον, δεν είχε παρωπίδες και κλειστούς πόρους στο δέρμα της, δεν θα έκανε πάρτι ο καπιταλισμός παγκοσμίως (...Ο Αρης είχε δίκιο για τη Βάρκιζα, λέει τώρα το ΚΚΕ.
Αλλά δεν αποκαθίσταται κομματικά διότι παραβίασε την κομματική πειθαρχία! Και η αποθέωση του πολιτικού παραλογισμού: «Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας»... Αλλά μπροστά στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», ποιος νοιάζεται για τη «λαϊκή συνείδηση») ***
Ούτε για την επαπειλούμενη φτώχεια στην Ισπανία είναι ν' απορείς. Οπως έγραψε προσφάτως η «Ελ Παΐς», «η πίεση των αγορών έλαβε μια μόνιμη θέση στο Υπουργικό Συμβούλιο... Η δύναμη της πολιτικής υποκλίνεται στη δύναμη των αγορών» *** Το ξέρεις από καιρό. Και δεν απορείς ούτε εξίστασαι για τη θανάσιμη ερημία της χώρας. Ελπίζεις μονάχα στις ιαματικές φωτιές...
Επιμένουν...
Λίγοι στην αρχή, περισσότεροι τώρα. Οι «Αγανακτισμένοι» της Νέας Υόρκης. Ζόρικοι, ευφάνταστοι και αποφασισμένοι... Δειλά δειλά εμφανίζονται στο πλευρό τους και κάποιοι «επώνυμοι», όπως η Σούζαν Σάραντον και ο Μάικλ Μουρ...
Μαζί τους και ο Τσόμσκι, που έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης λέγοντας (παράθεμα από το «Εθνος») ότι «συμμερίζεται την οργή εναντίον όσων όχι μόνο "είναι πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν, αλλά κυρίως είναι πολύ μεγάλοι για να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους"».
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=314950
Απορεί για τη χώρα του ο Ισπανός καθηγητής: Πώς γίνεται να υπάρχουν 5.000.000 άνεργοι και να μη γίνεται επανάσταση;
Ευλογοφανής απορία. Γιατί ο κόσμος δεν είναι σκληρό ελατήριο που εκτινάσσεται απαραιτήτως όταν το πιέζεις. Εύπλαστη ζύμη είναι. Με ετερόκλητα στοιχεία, μυστικές αντοχές και ανεξερεύνητες περιοχές φόβου και δισταγμών. Απλώς, κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις, σε εκπλήσσει. Μεταβάλλεται σε σιδερένια γροθιά και φέρνει τα πάνω κάτω
*** Δεν είναι ν' απορείς που ο Αρης Βελουχιώτης δικαιώνεται πολιτικά από το ΚΚΕ αλλά δεν αποκαθίσταται κομματικά. Αν η Αριστερά, και δη η ανελαστική, η Αριστερά των αρχών που γίνονται αυτεπίστροφον, δεν είχε παρωπίδες και κλειστούς πόρους στο δέρμα της, δεν θα έκανε πάρτι ο καπιταλισμός παγκοσμίως (...Ο Αρης είχε δίκιο για τη Βάρκιζα, λέει τώρα το ΚΚΕ.
Αλλά δεν αποκαθίσταται κομματικά διότι παραβίασε την κομματική πειθαρχία! Και η αποθέωση του πολιτικού παραλογισμού: «Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας»... Αλλά μπροστά στον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», ποιος νοιάζεται για τη «λαϊκή συνείδηση») ***
Ούτε για την επαπειλούμενη φτώχεια στην Ισπανία είναι ν' απορείς. Οπως έγραψε προσφάτως η «Ελ Παΐς», «η πίεση των αγορών έλαβε μια μόνιμη θέση στο Υπουργικό Συμβούλιο... Η δύναμη της πολιτικής υποκλίνεται στη δύναμη των αγορών» *** Το ξέρεις από καιρό. Και δεν απορείς ούτε εξίστασαι για τη θανάσιμη ερημία της χώρας. Ελπίζεις μονάχα στις ιαματικές φωτιές...
Επιμένουν...
Λίγοι στην αρχή, περισσότεροι τώρα. Οι «Αγανακτισμένοι» της Νέας Υόρκης. Ζόρικοι, ευφάνταστοι και αποφασισμένοι... Δειλά δειλά εμφανίζονται στο πλευρό τους και κάποιοι «επώνυμοι», όπως η Σούζαν Σάραντον και ο Μάικλ Μουρ...
Μαζί τους και ο Τσόμσκι, που έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης λέγοντας (παράθεμα από το «Εθνος») ότι «συμμερίζεται την οργή εναντίον όσων όχι μόνο "είναι πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν, αλλά κυρίως είναι πολύ μεγάλοι για να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους"».
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=314950
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου