Οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν τι ζωή θα ζήσουν στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια.Αν θα εξακολουθούν να θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους και θα αδιαφορούν για τη Δημοκρατία με αντίτιμο ένα Fuel Pass ή ένα τρύπιο καλάθι. Αν θα πορευθούν όρθιοι ή ως ψηφιακοί επαίτες ενός ηττημένου κράτους και μιας κυβέρνησης, εθισμένης στις απευθείας αναθέσεις.

Δημοκρατία ή ζωή με Fuel Pass; (news247.gr)

Το σκάνδαλο των υποκλοπών στην Ελλάδα, αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση με την αλαζονεία ενός παραβατικού, που σχεδιάζει το τέλειο έγκλημα. Ίσως και με την απόλαυση της ψευδαίσθησης μιας εξουσίας που δεν θα τελειώσει ποτέ.

Υποβάθμιση, εξαφάνιση του θέματος από τη δημόσια σφαίρα με τις γνωστές συνθήκες στα ΜΜΕ (πρόκληση οικονομικής ασφυξίας στους "ατακτους", επιβράβευση στους πρόθυμους), παραιτήσεις εκτόνωσης του "τοξικού κλίματος" και ανάληψη ευθύνης χωρίς συνέπειες και χωρίς ευθύνες από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ωστόσο οι υποκλοπές θυμίζουν τη γνωστή παροιμία με τη θάλασσα και το αλάτι και επανέρχονται.

Οι τελευταίες αποκαλύψεις για τη λίστα με τα θύματα του Predator, το οποίο η δημοσιογραφική έρευνα έχει καταφέρει να συνδέσει με το Μαξίμου και την ΕΥΠ, προκάλεσαν τη νευρική αντίδραση της κυβέρνησης.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν μπόρεσε να απαντήσει επί της ουσίας, ωστόσο αναφέρθηκε σε κέντρα "που θα προτιμούσαν μια άλλη κυβέρνηση, πιο βολική, και έναν άλλο πρωθυπουργό, αδύναμο και ελέγξιμο".

Αναφέρθηκε δηλαδή σε ένα παρακράτος, παραδεχόμενος ουσιαστικά αδυναμία αντιμετώπισής του, εφόσον η σημερινή κυβέρνηση διανύει τον τέταρτο της χρόνο στην εξουσία.

Η κυβέρνηση μπήκε στον βάλτο του παρακράτους με δικιά της ευθύνη, ωστόσο γνωρίζει από τις μετρήσεις που τόσο υπολογίζει, ότι η μεγάλη της φθορά, θα έρθει από την αδυναμία της να διαχειριστεί την ακρίβεια.

Αποτελεί "λαθροχειρία" το να μετράται η σημασία των υποκλοπών για τους πολίτες, σε σύγκριση με την ακρίβεια ή το κόστος ενέργειας, ωστόσο αν και οι υποκλοπές πληγώνουν τη Δημοκρατία, εξευτελίζουν τη χώρα διεθνώς και μας γυρίζουν χρόνια πίσω, γνωρίζουμε καλά ότι οι πολίτες αγωνιούν πρώτα για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών.

Υπάρχουν όμως κάποια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τους ίδιους τους πολίτες και κυρίως αυτούς, που αρνούνται να συμμετάσχουν στα κοινά και στη συνέχεια γκρινιάζουν για τις συνέπειες της μη συμμετοχής τους.

Πρώτον, για πόσο μπορούν να ανέχονται τον ζόφο και τις αντιδημοκρατικές μεθόδους με μόνιμη επωδό το "πρώτα η τσέπη μου";

Ο ελληνικός λαός έχει υπάρξει φτωχός, έχει αντιμετωπίσει αμέτρητες κρίσεις, αλλά τις μεγάλες αλλαγές για τη ζωή του και το μέλλον του, τις πετύχαινε πάντα όρθιος και όχι με το χέρι απλωμένο σε μια εξουσία που τον αντιμετωπίζει ως υποψήφιο κορόιδο και πελάτη.

Δεύτερον, ακόμα και να υποθέσουμε ότι το δόγμα "πρώτα η τσέπη μου", καθορίζει κάθε συμπεριφορά, δεν είναι προφανής η απουσία σχεδίου και οι ατελέσφορες δήθεν λύσεις;

Πώς ακριβώς έχει αντιμετωπίσει η κυβέρνηση τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού; Τι έχει κάνει για την αισχροκέρδεια και τη μείωση των βαρών, πέρα από το να ρίχνει τις ευθύνες στην κατάσταση διεθνώς και να κάνει τα στραβά μάτια στους μεσάζοντες στο εσωτερικό.

Ακόμα και αν κάποιος προτάσσει την οικονομία και αδιαφορεί για τη Δημοκρατία και την απειλή του παρακράτους, δεν γίνεται να μην καταλαβαίνει ότι τον εξαπατούν.

Οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν τι ζωή θα ζήσουν στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Αν θα ανέχονται πολιτικούς που διαπιστώνουν την ύπαρξη "κέντρων και παρακράτους", αφού πρώτα υιοθετήσουν τις μεθόδους τους.

Αν θα εξακολουθούν να θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους και θα αδιαφορούν για τη Δημοκρατία με αντίτιμο ένα Fuel Pass ή ένα τρύπιο καλάθι.

Αν θα πορευθούν όρθιοι ή ως ψηφιακοί επαίτες ενός ηττημένου κράτους και μιας κυβέρνησης, εθισμένης στις απευθείας αναθέσεις.