Όχι, όσα ζούμε δεν παραπέμπουν στον «Νονό», το φιλμικό αριστούργημα του Κόπολα.
Η χώρα έχει μετατραπεί σε «χώρο», σε επενδυτικό χώρο για την ακρίβεια, για να παίξουν «μπαλίτσα» ισχυροί, κολλητοί, παρατρεχάμενοι, ενός συστήματος που ακόμη και άνθρωποι μέσα από τον χώρο της Δεξιάς και δη εντός της ΝΔ, δεν διστάζουν να αποκαλέσουν «σύστημα Μητσοτάκη».
Η χώρα, η πατρίδα μας, που άμα την αποκαλέσεις έτσι σου έκοψαν τη γλώσσα γιατί λογίζουν εαυτούς ως τους νόμιμους ιδιοκτήτες του όρου, έχει καταντήσει ένα απέραντο κινηματογραφικό σετ, με «πρωταγωνιστές» διεφθαρμένα πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφους-δουλικά και επιχειρηματίες-μιντιάρχες που δεν έχουν απλώς το… πεπόνι, αλλά κυρίως κραδαίνουν το μαχαίρι της ισχύος τους, κόβοντας και ράβοντας τα πάντα στα μέτρα τους.
Κομπάρσοι βέβαια στο γκροτέσκο ακροδεξιό «φιλμικό» σκηνικό, είμαστε οι πολίτες.
Όχι όμως. Όσα ζούμε δεν παραπέμπουν ούτε κατά διάνοια έστω και σε υποπροϊόν της 7ης Τέχνης, καθότι κι εκεί ακόμη εντοπίζει κανείς ίχνη σεναριογραφικής αξιοπρέπειας.
Η μητσοτακική δυστοπία, έρχεται, ήρθε από την αρχή, να βάλει νέα δεδομένα. Πεινάς; Όχι, δεν πεινάς. Κρυώνεις; Κοιτάς τον καιρό. Μονολογείς: «Έχει ήλιο και σήμερα». Τη σκαπούλαρες – για λίγες μέρες ακόμη. Πας σουπερμάρκετ.
Δεν είσαι κεφάτος, όπως έλεγες παλιά. Πάνε οι εποχές αυτές. Κεφάτος είναι μόνο ο Αναπτύξεως Γεωργιάδης που πατά on camera ματιές, ενώ συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων παρουσιάζει το… «ταρατατάααα»:
ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΟΥ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟΥ!
Πόσα χωράει; Όσα μπορείς να αγοράσεις. Αυτορυθμίσου, καημένε! Τι μόνο η αγορά; «Ποια αγορά;», λες. Αυτή, ντε! Η ανέλεγκτη. Η απελευθερωμένη, των σύγχρονων λαδέμπορων που με όρους «χειμώνα του ’42» πλουτίζουν.
Κι εσύ κουρνιασμένος από τον φόβο για το αύριο, κάνεις τη σκέψη, «πάλι καλά να λέω. Δεν θα πεθάνω, δα, και στον δρόμο». Ψευδαισθήσεις. Ναι, έχεις ψευδαισθήσεις! «Μα, τι θέλουν και φωνάζουν», λένε στην τιβί. «Προηγείται η κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις!». Επτά, οκτώ, εννιά μονάδες διαφορά.
Εκατό, διακόσια, τριακόσια, τετρακόσια ευρώ σου λείπουν για να τα βγάλεις πέρα. «Έχω τρελαθεί», λες. «Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί, δίνει τα ρέστα της, βοηθά τον κοσμάκη», σκέφτεσαι. «Έτσι, λένε. Δίκιο θα ‘χουν». «Ρε, μπας και με δουλεύουν;». «Σκάσε!», σου λένε. «Ρε, τόσα λεφτά σκορπίσαν άκουσα σε απευθείας αναθέσεις.
Κάτσε να δεις πόσα δισεκατομμύρια ήταν. Κάπου άκουσα καμιά δεκαριά δισεκατομμύρια. Κι εμένα τότε; Γιατί με αφήνουν έτσι; Κοίτα πόσο πήγε το πετρέλαιο κίνησης, για θέρμανσης ούτε λόγος. Αχ, ήλιε μου, μείνε εκεί ψηλά!».
«Και τι θέλετε δηλαδή; Να εκτροχιαστεί η οικονομία; Είμαστε νοικοκύρηδες», λένε στους δημοσιογράφους-δουλικά τους. Κι εκείνοι απαντούν το mantra «ναι, ναι, ω μεγάλοι ηγέτες, άριστοι του τόπου!». Σκύβεις το κεφάλι. Σκέφτεσαι.
Όχι! Μη σκύβεις το κεφάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου