Το σύνθημα «Καμιά μόνη» πρέπει πλέον να καταλήγει διαρκώς σε ουρλιαχτό: Ουαί!

Ουαί! το θύμα δεν άντεξε άλλο να πολεμά | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Και το αδιανόητο μετατράπηκε σε αηδιαστική κανονικότητα. Μετά από απίστευτες δικαστικές δολιχοδρομίες τεσσάρων ολόκληρων ετών, ένας ομαδικός βιασμός έφηβης στη Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης, ένα έγκλημα, δεν θα δικαστεί ποτέ διότι οι διαδικασίες εξόντωσαν ψυχολογικά το θύμα. Η δήλωση που διαβάστηκε στην έδρα του δικαστηρίου ως αίτημα της βιασθείσας μόνο ανατριχίλα και οργή μπορεί να προκαλέσει καθώς η 22χρονη σήμερα κοπέλα ζήτησε τη «μη συνέχιση της δίκης λόγω έντονου ψυχολογικού φορτίου που της δημιουργήθηκε και το οποίο θα επηρέαζε τη μετέπειτα συνέχιση της ζωής της» (Αρ. 344 Π.Κ.).

Δεν υπάρχουν καν ερωτήσεις, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω να μάθουμε. Ηταν στη διάρκεια εκδίκασης της… 7ης αναβολής! Επρεπε να καταθέσει ξανά και ξανά όσα υπέστη. Επρεπε να δεχθεί το δικαίωμα που παραχωρεί η πολιτεία στους φερόμενους ως δράστες να θέτουν ξανά και ξανά τα ίδια ερωτήματα, να ζητούν διευκρινίσεις, να επισημαίνουν ακυριολεξίες, να πιθανολογούν ασυνέπειες. Χωρίς να υπολογίζουμε τις ενδεχόμενες ευθείες επιθέσεις που θα δεχόταν. Τα είδαμε εξάλλου να συμβαίνουν σε άλλες δίκες. Και πού να συνυπολογίσει κανείς τη διαδρομή μέχρι το Εφετείο.

Θυμίζουμε ότι μόλις τον περασμένο Μάρτιο («Εφ.Συν.», 30.3.2022, «Εφιάλτης για 22χρονη») καταγράφαμε για την ίδια υπόθεση το απίστευτο περιστατικό κατά το οποίο «πάνω που αυτή την εβδομάδα άρχισε επιτέλους η δίκη των τριών κατηγορουμένων στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Σερρών, διεκόπη εκ νέου, αφού η πρόεδρος του δικαστηρίου πρόκειται να… απολυθεί στις 2 Απριλίου». Ηταν τότε που ο Αρειος Πάγος αποφάσιζε να αποπέμψει 7 δικαστές για «υπηρεσιακή ανεπάρκεια».

Την περασμένη Τετάρτη ήταν να αρχίσει ξανά η δίκη στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Σερρών. Πήρε ξανά αναβολή για χθες και τελικά έληξε με το θύμα να δηλώνει εξαντλημένο, ότι δεν αντέχει άλλο. Δεν πήρε πίσω τις κατηγορίες κατά των τριών, δεν ζήτησε συγγνώμη (έλαβε μήπως;), ένα ανθρώπινο πλάσμα δήλωσε ενώπιον της ελληνικής πολιτείας, ενώπιον όλων μας, πολύ ανθρώπινα, ότι δεν μπορεί να ζει το αέναο μαρτύριο, την επανάληψη σε διάφορες εκδοχές του βιασμού της.

Κανένας παράγοντας της δίκης δεν είπε τίποτα απολύτως. Αιδήμων σιωπή. Βγαίνοντας μόνο από τα δικαστήρια, ο συνήγορος των τριών κατηγορουμένων, Αλέξης Κούγιας, αρκέστηκε να δηλώσει: «Εχουμε αποφασίσει όλοι να μην κάνουμε καμία δήλωση. Στο μυαλό μας είναι η ευτυχία των παιδιών…» (δηλαδή του θύματος και των τριών κατηγορουμένων).

Για τους κατηγορούμενους δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, το θύμα πάντως έχει ένα δυσανάλογο φορτίο φρίκης στις πλάτες του. Πώς άραγε θα το διαχειριστεί; Ποιος θα μάθει ποτέ τη συνέχεια; Τι έχει άραγε να απολογηθεί η ελληνική πολιτεία, η ελληνική Δικαιοσύνη, όταν μια τέτοιας σημασίας υπόθεση λήγει με το θύμα να δηλώνει παντελώς εξουθενωμένο, ανυπεράσπιστο και αδύναμο να συνεχίσει τον αγώνα του για δικαιοσύνη;

Μόνη της, με την οικογένειά της, πορεύτηκε η 18χρονη που έγινε πια 22χρονη και κανένας δεν θα της επιστρέψει την αθωότητα της νιότης, την «κανονικότητα» στην πορεία της στη ζωή. Μόνη της πορεύτηκε, μόνο με τις γυναίκες από οργανώσεις και συλλογικότητες της Βόρειας Ελλάδας («Σουσουράδες» από τις Σέρρες, «Τσούχτρες» από την Καβάλα, «Κιλοτίνα» από τη Βέροια) να δίνουν το «παρών» αλληλεγγύης έξω από το δικαστικό μέγαρο Σερρών.

 Και κάποιες ανακοινώσεις συμπαράστασης από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και το ΜέΡΑ25. Το σύνθημα «Καμιά μόνη» πρέπει πλέον να καταλήγει διαρκώς σε ουρλιαχτό:

 Ουαί!