Όταν κρατικές μυστικές υπηρεσίες αποφασίσουν να παρακολουθήσουν κάποιον, πολύ δύσκολα αυτός μπορεί να τους αντιληφθεί.
Το ίδιο συμβαίνει και με ανάλογες ιδιωτικές υπηρεσίες ή σε περιπτώσεις ΣΔΙΤ ( Συνεργασία Ιδιωτικού Δημόσιου), που είναι και το σχήμα που λατρεύει η κυβέρνηση.
Σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Τάσος Τέλλογλου στο άρθρο-βόμβα στο Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ, αυτοί που τον παρακολουθούσαν μάλλον επεδίωκαν το αντίθετο:
«τον Μάιο( φέτος-ΣΣ) συχνά έβλεπα ανθρώπους να με ακολουθούν επίμονα».
Επιπλέον, με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, η «φυσική» παρακολούθηση δεν είναι τις περισσότερες φορές απαραίτητη. Τουλάχιστον τόσο φανερή και συστηματική.
Όσο και νοσταλγοί των παλιών καλών εποχών με τους ασφαλίτες και τις καμπαρντίνες να είναι, αυτοί που παρακολουθούσαν τον Τέλλογλου ήθελαν να τού το καταστήσουν σαφές.
Το άλλο θέμα με αυτές τις «καραμπινάτες» παρακολουθήσεις, είναι ότι αυτοί που τις κάνουν δεν φοβούνται τις συνέπειες.
Υπάρχουν άφθονες διηγήσεις από παρακολουθούμενους αγωνιστές τη δεκαετία του 60 ή επί δικτατορίας, όταν τα θύματα αποκτούσαν μια ιδιότυπη, σχέση γνωριμίας με τους θύτες.
Κι αυτό γιατί δεν είχες σε ποιον να διαμαρτυρηθείς και τι ένδικα μέσα να χρησιμοποιήσεις. Να παραπονεθείς στον ..Παττακό ή να κάνεις μήνυση και να φας της χρονιάς σου;
Αυτοί λοιπόν που παρακολουθούν τον Τέλλογλου ξέρουν ότι, αν προσφύγει, θα πέσει σε τοίχο.
«Ενδιαφέρονται και άλλες υπηρεσίες»,(προφανώς για την έρευνα για τις υποκλοπές) διηγείται ότι του είπε «αξιωματούχος υπηρεσίας ασφαλείας» στον οποίο προσέφυγε.
«Και άλλες», εκτός δηλαδή από τη δικιά μας.
Ενας απόστρατος τον συμβουλεύει να προσέχει το αυτοκίνητό του και αργότερα ο υπάλληλος ενός πάρκινγκ ομολογεί ότι ένας «κύριος από την αστυνομία ήθελε να πάει στο αυτοκίνητό σας αλλά δεν τον άφησα».
Ο έμπειρος ρεπόρτερ του inside story περιγράφει ένα δυστοπικό περιβάλλον. «Μετά το Δεκαπενταύγουστο βρέθηκα σε ένα κτίριο στη λεωφόρο Κηφισίας, στη βόρεια Αθήνα, κι άνοιξα το τηλέφωνό μου μόνο για να φωτογραφίσω ένα λογότυπο εταιρείας.
Το απόγευμα ρωτήθηκα από κάποιον που δεν θα έπρεπε να το ξέρει αν το πρωί βρισκόμουν στο συγκεκριμένο κτίριο…
..Τον Ιούνιο του 2022 μια πηγή, με ενημέρωση από τις υπηρεσίες ασφαλείας, μου είπε ότι η συνάδελφός μου Ελίζα Τριανταφύλλου, ο ρεπόρτερ Θοδωρής Χονδρόγιαννος, ο Θανάσης Κουκάκης και εγώ ‘’συσχετιζόμασταν’’ με δεκάδες υποψήφιες πηγές μας με βάση την κεραία της κινητής τηλεφωνίας στην οποία βρίσκονταν τα κινητά μας, για να υπάρχει ‘’μία εικόνα για το αν συναντιόμαστε’’».
Oλα αυτά έχουν θύματα ερευνητές δημοσιογράφους, που στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και της απόλυτης ηγεμονίας των ολιγαρχών, αισθάνονται ανυπεράσπιστοι και ευάλωτοι.
Τέτοιο αρρωστημένο περιβάλλον δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ.
Ισως μόνο στη Μάλτα το συνάντησα, στις έρευνες για τη δολοφονία της Δάφνης Καρουάνα Γκαλίθια. Δημοσιοποιώντας την παρακολούθηση του και τις απειλές, ο Τάσος Τέλλογλου απευθύνει μια δημόσια προειδοποίηση, την οποία απέφυγε να κάνει η Μαλτέζα δημοσιογράφος, πριν το δικό της αυτοκίνητο σηκωθεί από την έκρηξη 40 μέτρα ψηλά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλες αυτές οι επιθετικές κινήσεις των ενόχων, γίνονται για τον εκφοβισμό και την προειδοποίηση των δημοσιογράφων αλλά και των πηγών τους.
Για το πώς αντιδρούν αυτές οι τελευταίες, κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο.
Αλλά αν οι θύτες ελπίζουν ότι θα αναγκάσουν έτσι πραγματικούς δημοσιογράφους να σταματήσουν την έρευνά τους, πρέπει να είναι βαθιά νυχτωμένοι.
Εκτός πια και αν αισθάνονται ότι σφίγγει ο κλοιός..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου