Ο «φιλελεύθερος» Μητσοτάκης έχει μετατραπεί σε έναν wannabe Βοναπάρτη με τεράστιες και ανεξέλεγκτες εξουσίες ενός υπερσυγκεντρωτικού μοντέλου κράτους

 Η ακροδεξιά συνιστώσα της Ν.Δ. και ο wannabe Βοναπάρτης | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Ο «φιλελεύθερος» Μητσοτάκης έχει μετατραπεί σε έναν wannabe Βοναπάρτη με τεράστιες και ανεξέλεγκτες εξουσίες ενός υπερσυγκεντρωτικού μοντέλου κράτους

«Ο νεοφιλελευθερισμός έχει συμβάλει με διάφορους τρόπους στην άνοδο της Ακροδεξιάς με την επιβολή μιας νοοτροπίας κοινωνικού δαρβινισμού», γράφει ο Ραφάλ Πανκόφσκι, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Και έχει απόλυτο δίκιο, καθώς η λεγόμενη Κεντροδεξιά και η Ακροδεξιά έχουν κάνει αμοιβαία βήματα σύγκλισης.

Η μεν Ακροδεξιά (σε ορισμένες εκδοχές της, όπως στην Ελλάδα) έχει αποδεχτεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα, ενώ η Κεντροδεξιά έχει καταφύγει σε έναν άκρατο αυταρχισμό, ο οποίος όμως ήταν πάντοτε σύμφυτος με το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Ας μην ξεχνάμε τον θαυμασμό που εξέφραζε ο Χάγεκ για τον Πινοσέτ και την οικονομική πολιτική του, η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί εάν δεν υπήρχε γενικευμένη καταστολή και άμετρη βία.

Κομμάτι της νεολαίας που έλκεται από τις ακροδεξιές απόψεις βλέπει ότι ο νεοφιλελευθερισμός γεννά κολοσσιαίες ανισότητες και ότι για να επιβιώσει σε έναν κόσμο ανταγωνισμού και ανθρωποφαγίας θα πρέπει να «φάει» τους άλλους και, κατά κύριο λόγο, τους πιο αδύναμους και ευάλωτους (άνεργους, μετανάστες, φτωχούς, αποκλεισμένους κ.λπ.).

Ο «φιλελεύθερος» Μητσοτάκης έχει μετατραπεί σε έναν wannabe Βοναπάρτη με τεράστιες και ανεξέλεγκτες εξουσίες ενός υπερσυγκεντρωτικού μοντέλου κράτους, ενώ η Ακροδεξιά της Ν.Δ. (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης) έχει βαλθεί να καταφέρει όσο πιο βαριά πλήγματα μπορεί σε κάθε τι που είναι δωρεάν, εξοφλώντας –είτε μέσω ΣΔΙΤ, είτε μέσω ιδιωτικοποίησης– γραμμάτια σε μια κρατικοδίαιτη (ναι, εξακολουθεί να υπάρχει) δήθεν επιχειρηματική τάξη.

Η αστυνομική αυθαιρεσία, οι υποκλοπές, η γενικευμένη καταστολή και ο κυβερνητικός αυταρχισμός έχουν χτυπήσει κόκκινο, ενώ ένας νεοσυντηρητικός και οπισθοδρομικός άνεμος σαρώνει τη χώρα, σκεπάζοντας με τη σκόνη του κάθε προοδευτική κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών.

Οι παπάδες έχουν λόγο για την Παιδεία, για το γυναικείο σώμα και για τα εθνικά θέματα θυμίζοντάς μας ότι η απόσταση από την Τεχεράνη δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Η κατάσταση επιτείνεται από την καταστροφική πολιτική της Ε.Ε. που κυριαρχείται από μια τεχνογραφειοκρατία η οποία αδιαφορεί παντελώς για τα λαϊκά συμφέροντα και υποτάσσεται μόνιμα στα επιχειρηματικά λόμπι, στις Big Tech, στις Big Pharma και, φυσικά, στις τράπεζες.

Αυτή η πολιτική σπρώχνει όλο και μεγαλύτερα στρώματα των ευρωπαϊκών πληθυσμών στον ευρωσκεπτικισμό, στον ακροδεξιό λαϊκισμό και στον άκρατο εθνικισμό των συνόρων. 

Οι επαναλαμβανόμενες επιτυχίες της Λεπέν, η γιγάντωση των νεοφασιστών της Μελόνι στην Ιταλία, η κυριαρχία του αντισημίτη Όρμπαν στην Ουγγαρία, του ακροδεξιού Μοραβιέτσκι στην Πολωνία ή του εν μέρει νεοναζιστικού AfD στη Γερμανία είναι απλώς τα συμπτώματα της ασθένειας.

Μπορεί η κλιματική αλλαγή να αποτελεί τη μείζονα απειλή για την ανθρωπότητα σε (σχετικό) βάθος χρόνου, όμως η «σύφιλη» της Ακροδεξιάς κατατρώει ήδη το σώμα της και αλλοιώνει τη συνείδησή της. 

Όσο οι πολίτες συνεχίζουν το business as usual και αδιαφορούν για τις υποθέσεις που αφορούν άμεσα τη ζωή τους και την επιβίωση του πλανήτη, τόσο οι επίδοξοι βοναπάρτες θα σφετερίζονται και θα απαλλοτριώνουν τις κρίσιμες αποφάσεις.

Ο καθηγητής Νομικής Dan Kahan λέει πως όταν η πληροφορία που δέχεται το άτομο απειλεί τη θεώρησή του για τον κόσμο, τότε αυτό παράγει αντισώματα και αναπτύσσει ένα ανοσοποιητικό σύστημα ενάντια στην ίδια την πληροφορία. Αυτό συμβαίνει εν ολίγοις σήμερα: 

Δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν θέλουμε να συμμετέχουμε, δεν θέλουμε να δράσουμε! Δηλαδή μια συνταγή (αυτο)καταστροφής.