Αν μη τι άλλο για ένα πράγμα:
Έχει το μέταλλο (και το θράσος) ενός πραγματικού μαχητή.
Πρέπει να είσαι Μητσοτάκης, δηλαδή μαχητής, για να μπορείς να περιφέρεσαι ασκόπως από παραλία σε παραλία, ενόσω αποκαλύπτεται ότι οι εκλεκτοί σου παρακολουθούσαν τους πολιτικούς σου αντιπάλους με κάθε πρόσφορο μέσο.
Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος φέρων τον τίτλο του πρωθυπουργού θα είχε ζαρώσει στη γωνίτσα του, θα μάζευε τα μπογαλάκια του και θα ήλπιζε πως οι επόμενοι θα τιμήσουν τη ρήση του Καραμανλή:
«Τον πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του, όχι στη φυλακή».
Ο Μητσοτάκης όμως το παλεύει. Και μπράβο του. Κατά κάποιον τρόπο.
Το μιντιακό κατασκεύασμα «Μητσοτάκης», πάλι, δεν αξίζει κανενός απολύτως σεβασμού. Έχει απωλέσει εδώ και καιρό οποιαδήποτε χαριτωμένη - ή έστω γραφική - εσάνς.
Είναι από αισθητικής άποψης αηδιαστικό.
Και από πολιτικής, επικίνδυνο για το όποιο δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς το πρόταγμα το οποίο κομίζει είναι αυτό της χαύνωσης, της απολιτίκ ελαφρότητας και της μιζέριας, εντέλει, ενός ηγέτη-μικροπωλητή χαντρών σε ιθαγενείς και κούληδες (sic) τροπικής μπανανίας.
Αν αναζητήσει κανείς δημοσιεύματα που περιλαμβάνουν το «Μητσοτάκης στιγμές χαλάρωσης», θα βρει 45.000 αποτελέσματα. 427.000 (!) αποτελέσματα για το «Μητσοτάκης παραλία». Και 90.700 δημοσιεύματα για το «Μητσοτάκης τριήμερο».
Και κάπου ανάμεσα στις 45.000 στιγμές χαλάρωσης, το μιντιακό προϊόν «Μητσοτάκης» εμφανίζεται την μία να πίνει καφέ διαβάζοντας την εφημερίδα του, την άλλη να φωτογραφίζεται με τις φίλες της κόρης του, την τρίτη να συναντά κυρίες με καρότσια, Θεσσαλούς καουμπόηδες και Αμερικάνους ταξιτζήδες, την τέταρτη να διασχίζει διάβαση, την πέμπτη να πραγματεύεται ντολμάδες και αυγολέμονα με έγκριτους δημοσιογράφους.
Οι συνάδελφοι εδώ στην ΑΥΓΗ εκτιμούν ότι το επιτελείο του πρωθυπουργού ακολουθεί το αμερικανικό μοντέλο επικοινωνίας: ένας ηγέτης που χαίρεται την επαφή με τον απλό κόσμο, ένας πρόεδρος που είναι «ένας από εμάς».
Ας πούμε ότι είναι έτσι.
Όμως η ελληνική εκδοχή του μοντέλου αυτού είναι κακοχωνεμένη και αμετροεπής.
Αν προσέξει κανείς τις βόλτες του Ομπάμα στα γρασίδια γύρω από τον Λευκό Οίκο, τις «τυχαίες» συναντήσεις του με πολίτες, θα διαπιστώσει πως το βασικό χαρακτηριστικό της σκηνοθεσίας ήταν μια κομψή ισορροπία ανάμεσα στο «προεδρικό» και το «ανθρώπινο».
Η ισορροπία αυτή απουσιάζει από τις περφόρμανς του Μητσοτάκη. Το αποτέλεσμα είναι άλλοτε χυδαίο, άλλοτε γκροτέσκο – και πάντοτε προσβλητικό για κάθε νοήμονα θεατή.
Δεν μέμφομαι τους επικοινωνιολόγους του πρωθυπουργού. Αντιθέτως: ο επαγγελματισμός και η προσήλωσή τους είναι εντυπωσιακή, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του το υλικό με το οποίο καλούνται να δουλέψουν.
Η μομφή απευθύνεται κυρίως προς όσους ανέλαβαν να «διαδώσουν το μήνυμα»: τους μεγαλοδημοσιογράφους με τους παχυλούς μισθούς, τους εκδότες, τους διευθυντές των Μέσων – αλλά και τα συλλογικά τους όργανα, τα οποία περιορίζονται απλώς να αγναντεύουν την καταβαράθρωση του «λειτουργήματός» τους στις λίστες Πέτσα και τις θέσεις 108.
Τα δεκάδες χιλιάδες δημοσιεύματα για τις «στιγμές χαλάρωσης» και τις «τυχαίες συναντήσεις» κάποιος φρόντισε να γραφτούν (ή μάλλον, να αντιγραφούν από τα νυσταλέα non-paper του Μαξίμου).
Κάποιος άλλος τα ενέκρινε.
Και κάποιος τρίτος τα σέρβιρε, σε ένα κοινό που οφείλει να πειστεί ότι στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, ο φτηνός χυλός που το ταΐζουνε είναι πιάτο βραβευμένο με αστέρι Μισελέν.
Υπάρχει κι ένας κάποιος τέταρτος: Ο «δημοσιογράφος» που τα είδε όλα να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του.
Αυτός που είδε να γελοιοποιούν το επάγγελμα και το σινάφι του παρουσιάζοντας έναν Μητσοτάκη να περπατά, να μιλά, να κολυμπά και να γελά, λες και επρόκειτο για κάποιο θαύμα Κυρίου.
Είδε να εξαγοράζουν ή να εκβιάζουν τους συναδέλφους και τα αφεντικά του με χρηματοδοτήσεις-μπαξίσια για τους υποτακτικούς.
Είδε να συγκροτούνται επιτροπές λογοκρισίας και να τοιχοκολλώνται προσταγές «Προσοχή τον Μητσοτάκη μας! Περπατά - αλλά όχι στην Ικαρία. Μιλά και γελά - αλλά όχι με τον Λιγνάδη».
Είδε να παρακολουθούν συναδέλφους του και να ταπεινώνουν άλλους, εξαπολύοντας στρατιές τοξικών τρολ για να τους βρίζουν πρωί – βράδυ.
Είδε. Και σιώπησε.
Κι ας δεχτούμε ότι ανάμεσα σε αυτούς που είδαν και σιώπησαν, υπάρχουν ολίγοι χρυσοκάνθαροι, πολυθεσίτες και ερημοσπίτες.
Αυτοί τουλάχιστον έχουν κίνητρο - παλεύουν να διασφαλίσουν την ξαπλώστρα τους στην Μύκονο, το φουά γκρα τους με αχλάδι και σπιτικά μπριός, και την παντόφλα τους τη Louis Vuitton.
Οι υπόλοιποι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου