Μαριάννα Πυργιώτη,«Έγκριτη» κι «ευυπόληπτη»

 

https://left.gr/news/egkriti-ki-eyypolipti

Έτσι, οι δήθεν κοπτόμενες/νοι για τα δημοκρατικά ιδεώδη, την καταπάτηση των δικαιωμάτων κ.ο.κ. εύκολα παρασύρονται από τον αμοραλισμό τους και εκθέτουν δημόσια την υποκρισία τους. 

Όπως η έγκριτη(;) δημοσιογράφος, κ. Μαριάννα Πυργιώτη. 

Η οποία συμμετείχε σε μια ανατριχιαστική συνομιλία στο twitter, συνομιλία που εκλαμβάνεται ως αληθινή, μιας και δεν διαψεύστηκε από την ίδια ως παραβίαση του λογαριασμού της. 

Στην  άθλια ανάρτηση, λοιπόν, ενός προφίλ ονόματι TAZ, ότι “μια δυο φοιτήτριες θα τις αναλάβει ο άνθρωπας μου”, εννοώντας Ουκρανές φοιτήτριες προσφύγισσες που λέγεται ότι θα αναλάβει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, η συμβολή της δημοσιογράφου στο διάλογο την προσβάλλει πολλαπλώς: 

στην ανθρωπινότητά της, στη γυναικεία της ταυτότητα, στην ταυτότητά της ως υποκείμενο του Διαφωτισμού που σέβεται και τιμά τις πολιτισμικές ετερότητες. 

“Θα τις περάσεις από casting πρώτα, να τα λέμε κι αυτά” σχολιάζει, για να συνεχίσει: “Ποιος κοροϊδεύει, καλέ; Λέμε ότι προ της φιλοξενίας θα υπάρχει casting call: Οι κάτω του 1,70άνω των 55 κιλών, με κοντά μαλλιά, γυαλιά οράσεως και μη διαθέτουσες αλαβάστρινη επιδερμίδα, 0 points!”

Η αναπαραγωγή ενός ακραίου σεξισμού, που λαμβάνει ενθικά-φυλετικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας αυτόματα ρατσιστικούς συνειρμούς που διαχωρίζουν ανώτερους και κατώτερους λαούς, εκμεταλλευτές (δυτικοί μάτσο άνδρες) και εκμεταλευόμενες (αδύναμες αλλόφυλες γυναίκες), είναι παραπάνω από προφανής.

 Το ότι η ίδια είναι γυναίκα, για κείνην, δεν αποτελεί πρόβλημα: αφού βρίσκεται, φυλετικά και ταξικά, σε θέση ισχύος, δεν θα βρεθεί στη θέση αυτών που κοροϊδεύει. 

Οπότε, με έπαρση, μπορεί να καταφέρεται εναντίον ακόμα κι εκείνων που φαινομενικά υποστηρίζει (ουκρανικός λαός). Επιπλέον, η πολιτική της συνείδηση δεν φαίνεται να τη συγκρατεί. 

Τα παλιά αστειάκια του Λιάγκα και της Γκαγκάκη στον αέρα του ΣΚΑΪ δεν τους στοίχισαν παρά μονάχα προσχηματικά, οπότε ουδέν κακόν.

 Θα συνεχίσει κι αυτή την καριέρα της ως “έγκριτη” κι “ευυπόληπτη”.

Εξάλλου, ένα αστείο έκανε. 

Τι κι αν αυτό το μόνο κατ’ επίφαση χιούμορ δεν είναι καν μια υπόθεση της βιομηχανίας της διασκέδασης, στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας;

Τι κι αν η αναίσχυντη, διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης, ρατσιστικής έκφρασης που μεταχειρίζεται τη γυναίκα ως αντικείμενο δεν είναι υπόθεση να την παραβλέπει κανείς;

 Τι κι αν τέτοιοι αστεϊσμοί ως “αφύπνιση των στοιχειωδών συναισθημάτων” αποτέλεσαν, κατά τον Εμμανουήλ Λεβινάς, την επιτομή του χιτλερισμού;

 Γι’ αυτούς που ηγεμονικά στέκουν στα ψηλά, όλα καλά.

Μαζί τους και η έμπλεη σοβαρότητας κ. Μαριάννα Πυργιώτη.