Οσο μεγαλύτερη είναι η πολιτική απάτη που επιχειρείται τόσο περισσότερο οι δημιουργοί της μιλούν αορίστως για το γενικό καλό, χωρίς αιχμές και προσδιορισμούς. Με τους απατεώνες της πολιτικής συμβαίνει ακριβώς αυτό που συμβαίνει με τους παπατζήδες της πώλησης.
«Κάνει αυτό το σαμπουάν για την πιτυρίδα;» τους ρωτάς και απαντάνε «είναι τρομερά φιλικό και ταιριάζει σε όλους τους τύπους μαλλιών».
«Είναι φρέσκο το ψωμί;» είναι η ερώτηση, στην οποία η απάντηση είναι του τύπου «το αλεύρι είναι από τον μύλο του Χατζηπετροπουλοδήμα».
Η αοριστία μπαίνει πάντα στην υπηρεσία του απατεώνα όπως το σκόρδο στη σκορδαλιά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις δημόσιες εμφανίσεις του κάνει κατάχρηση των κανόνων της πολιτικής απάτης.
Μιλά για τους ευάλωτους πολίτες (αορίστως), απευθύνεται σε αυτούς που νοιάζεται (αορίστως), υπόσχεται λύσεις (αορίστως) και κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους (αυτό με συνέπεια και πολύ ορισμένο τρόπο).
Εδώ και αρκετούς μήνες γράφονται δειλά δειλά άρθρα αποκαθήλωσης του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού της μεσαίας τάξης, ενώ όσοι από τους δημοσιολογούντες σέβονται τον εαυτό τους θέτουν το ερώτημα «πού μας πάει ο Μητσοτάκης;».
Παράλληλα με τις ιδιαιτερότητες της πολιτικής οντότητας Μητσοτάκη ο χρόνος εκθέτει και τα προβληματικά στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Ο Μητσοτάκης δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει γιατί οι υπήκοοι της επικράτειας δεν είναι ευχαριστημένοι, γιατί δεν εκτιμούν την «έκπτωση» στο τιμολόγιο ηλεκτρικού ρεύματος, γιατί δεν τους φτάνουν τα 500 ευρώ τον μήνα, γιατί δεν τον δοξάζουν με «ωσαννά», γιατί τον πιέζουν με την πραγματικότητα αντί να είναι ευχαριστημένοι με την πραγματικότητα που δείχνουν τα κανάλια.
Δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί η απόφασή του να στείλει όπλα στην Ουκρανία δεν έχει γίνει αποδεκτή με καθολικά χειροκροτήματα, όπως δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν είναι ο ηγέτης που φαντασιώνεται αλλά αυτό που έδειξε το πρόσφατο βίντεο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ: ένας αρχηγός που δεν τυγχάνει εκτίμησης ούτε αναγνώρισης και δεν έκαναν τον κόπο να ανταλλάξουν ούτε χειραψία μαζί του.
Αυτό που ζούμε ως διακυβέρνηση της χώρας δεν προκύπτει μόνο από τις πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού αλλά και από τη συγκρότηση (ή την έλλειψή της) που έχει ως χαρακτήρας. Στον Μητσοτάκη χρωστάμε και δεν μας χρωστάει.
Με τον Μητσοτάκη συμφωνούμε και δεν εναντιωνόμαστε.
Ο Μητσοτάκης επιβάλλει και δεν ελέγχεται.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε στη δημόσια συζήτηση πέρα από τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και τον ρόλο που έχει η προσωπικότητα των ηγετών σε όσα συμβαίνουν.
Δεν γίνεται λοιπόν να καταλογίζουμε τα μύρια όσα στον προβληματικό Πούτιν αλλά να βλέπουμε «ουδέν μεμπτόν» στον Μητσοτάκη.
Ο Μητσοτάκης είναι η πιο βάρβαρη και προκλητική περίπτωση νεποτισμού.
Αυτού που καθιστά τον γόνο ρυπογόνο και την κατάσταση τοξική.
Η μηδενική ανοχή του στην κριτική και στον έλεγχο δεν είναι επίκτητο της εξουσίας αλλά συστατικό στοιχείο της δόμησής τους. Σε αυτήν τη δόμηση διακρίνονται αναξιοπρεπή κομμάτια, από αυτά που ακόμη και αν τα κατέχει κάποιος και τον ταλανίζουν, αντιστέκεται έστω για τα μάτια του κόσμου, για να μην εκτεθεί.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, παρότι δημόσιο πρόσωπο από ιστορική μάλιστα πολιτική οικογένεια, δεν πλήρωσε ούτε 1 ευρώ από τα δάνειά του για τον «Κήρυκα Χανίων» την εποχή που η κυβέρνηση, της οποίας ήταν υπουργός, αποκαλούσε όλους όσοι δεν είχαν να πληρώσουν τον καιρό της οικονομικής κρίσης «μπαταχτσήδες».
Εκανε αίτηση ως αγρότης για να πάρει από το ελληνικό δημόσιο αποζημίωση της τάξης των 1.500 ευρώ ως πλημμυροπαθής.
Ποιος θα καταδεχόταν να το κάνει έχοντας τιμηθεί με τόσες θέσεις και μισθούς στη δημόσια σφαίρα; Οταν ανέλαβε την εξουσία έβαλε την οικογένειά του μέτοχο στην άσκησή της, αν και δεν ζήτησε ποτέ την άδεια ή την ψήφο για κάτι τέτοιο.
Ο ανιψιός του μπήκε δραγουμάνος στο Μέγαρο Μαξίμου.
Η σύζυγός του εισέβαλε στο πολιτικό κομμάτι της δημόσιας ζωής απολαμβάνοντας προνόμια και ρόλους… εξ αγχιστείας.
Αφού κατέκτησε τον ρόλο της εθνικής ράφτρας, εισέβαλε στα έδρανα της εθνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, φώναξε επικοινωνιακούς προαγωγούς για να δείξει πώς άλλαξε το Μαξίμου κατά τα γούστα της, έκανε εκδρομή στην Πάρνηθα όταν όλοι ήταν σε καραντίνα, θεώρησε γούστο και καπέλο της (Zeus+Dione μάλιστα) να μην απαντήσει ποτέ για τα σπίτια του Βολταίρου, τις offshore στα Κέιμαν, τα ανακριβή πόθεν έσχες.
Αν δεν είναι όλα αυτά η έκπτωση της πολιτικής ζωής στην αναξιοπρέπεια και στον ευτελισμό, τότε τι είναι;
Και όταν έγινε κριτική στα απαράδεκτα και προκλητικά τι έκανε ο πρωθυπουργός;
Ενοχοποίησε και προσπάθησε να εξοντώσει όποιον άσκησε την κριτική. Είπε ότι χτυπάνε την οικογένειά του για να χτυπήσουν τον ίδιο.
Γιατί τα θυμίζω;
Γιατί είναι η ώρα που πλέον μπορούν όλοι να καταλάβουν τι ακριβώς κάνει τρία χρόνια τώρα ο Μητσοτάκης.
Την προηγούμενη Πέμπτη η δημοσιογράφος του βρετανικού Sky Τζέιν Σέκερ σε συνέντευξή της με τον υπουργό Οικονομικών της Βρετανίας Ρίσι Σουνάκ τον στρίμωξε ρωτώντας τον πώς είναι δυνατόν να καλεί τις επιχειρήσεις να μην έχουν σχέση με τη Ρωσία του Πούτιν όταν η σύζυγός του επενδύει στη Ρωσία με την εταιρεία Infosys.
Η συνέντευξη μονοπώλησε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης στη Βρετανία.
Στην Ελλάδα η αντίστοιχη ερώτηση στον πρωθυπουργό για τις offshore της συζύγου του θα έστελνε τους (λίγους) θαρραλέους δημοσιογράφους που θα την έκαναν στον κατάλογο των «χτυπάνε τη γυναίκα του πρωθυπουργού οι αλήτες».
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ένα μείγμα πολιτικής που εκφράζει συγκεκριμένα συμφέροντα και οικογενειακής κουλτούρας Βερσαλλιών πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Πριν από μερικές μέρες ο γιος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνος, ένας 20άχρονος νεαρός, έκανε στα social media μια απαξιωτική και χλευαστική ανάρτηση για τους καλλιτέχνες (ανάμεσά τους ο Νταλάρας, η Νικολακοπούλου, η Γλυκερία, η Τσανακλίδου, ο Μητσιάς) που συμμετέχουν στην αντιπολεμική συναυλία.
Θα μου πείτε, μα είναι παιδί. Παιδιά ήταν και όσοι σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο και πολλοί από όσους αντιμετώπισαν εκτελεστικά αποσπάσματα και δεν πρόδωσαν την πατρίδα τους.
Παιδιά είναι και όσοι σήμερα παλεύουν για τον επιούσιο χωρίς να κοιτάνε την κοινωνία από ψηλά. Είναι σε κάθε περίπτωση το παιδί του πρωθυπουργού, που (κακώς) το έχουν βγάλει σεργιάνι στη δημοσιότητα, εκθέτοντας την προσωπική του ζωή αλλά και την οικογενειακή κουλτούρα.
ΥΓ.: Τη δεκαετία του 1960 η λαϊκή θυμοσοφία απέδωσε στον γιο της βασιλικής οικογένειας, τον ανόητο, αλαζόνα και τζιτζιφιόγκο Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, το προσωνύμιο «Κοκός». Ο Κοκός πίστευε ότι είναι όσα έλεγαν οι φαύλοι αυλικοί του.
Οι δυναστείες πάντα παράγουν Κοκούς, τους οποίους πληρώνει ο λαός και μάλιστα ποικιλοτρόπως.
Οι υιοί του πατέρα τους και της Φρειδερίκης μάνας τους, οι καστράτοι Φρειδερίκοι ή αν θέλετε Λουδοβίκοι, το αποτέλεσμα της αναπαραγωγής του κακομαθημένου τίποτε, που θεωρούν ότι κληρονόμησαν τον κόσμο για να τον ταλαιπωρήσουν, να τον χλευάσουν και να αποδείξουν έτσι την αξία τους.
Αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν ότι η κοινωνία δεν είναι η Οικογένειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου