Η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και η προσχώρησή της σε έναν ατέρμονα πόλεμο κυρώσεων και αντικυρώσεων είναι βαθιά λανθασμένη ανάγνωση της Ιστορίας της. Ακόμη χειρότερα είναι ο εγκλωβισμός των νεότερων γενεών στη διπλή παγίδα χρέους και πολεμικής έντασης.

 https://www.efsyn.gr/politiki/i-apopsi-tis-efsyn/334978_filopolemi-eyropi

Σαν έτοιμη από καιρό η ηγεσία της Δύσης έτρεξε να σηκώσει το γάντι της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία για να εδραιώσει την επιστροφή του πλανήτη στο κλίμα της γεωπολιτικής έντασης, των σφαιρών επιρροής, των εξοπλιστικών ανταγωνισμών και του ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου.

Αν επιβεβαιωθεί τις προσεχείς ώρες και μέρες η πληροφορία ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση προτίθεται να προχωρήσει σε νέο κοινό δανεισμό, αυτή τη φορά όχι για να προστατεύσει τις κοινωνίες από την πανδημία και την κλιματική κρίση, αλλά για να δαπανήσει περισσότερα χρήματα σε αγορές όπλων, θα είναι ένα τεράστιο βήμα οπισθοδρόμησης.

Υποτίθεται ότι η Ε.Ε. γεννήθηκε ως ένωση ειρήνης. Και για να κλείσει τα βαθιά τραύματα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ξεκίνησε την ένωσή της από τον άνθρακα και τον χάλυβα, τα προϊόντα που αποτελούσαν τη βάση του γαλλογερμανικού, κυρίως, εξοπλιστικού ανταγωνισμού.

Ακόμη και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, με το Τείχος του Βερολίνου να χωρίζει μια πόλη και να αποτελεί το συμβολικό σύνορο των δύο ανταγωνιστικών συνασπισμών της Ευρώπης, η Ε.Ε. απέφυγε να γίνει μέρος του αμυντικού ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων, έστω και κρυπτόμενη υποκριτικά πίσω από το ΝΑΤΟ.

Το να μετατραπεί η Ε.Ε. σε αμυντική και τελικά φιλοπόλεμη ένωση και να βάλει τα 27 κράτη-μέλη σε έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε νέο γύρο υπερχρέωσης στο όνομα της ασφάλειας, δεν είναι η απάντηση στην ουκρανική κρίση. Είναι μόνο η ανταπόκριση στη δίψα των πολεμικών βιομηχανιών να πουλήσουν τη φονική πραμάτεια τους. 

Και είναι βαθιά διαστροφή της διακηρυσσόμενης φυσιογνωμίας της ίδιας της Ε.Ε.

Φυσικά και η Ε.Ε. δικαιούται να διεκδικήσει τον γεωπολιτικό ρόλο που της αναλογεί σε έναν πολυπολικό κόσμο, στον οποίο τα φορτία ισχύος μετατοπίζονται από τη Δύση στην Ανατολή, συχνά με επικίνδυνο και αιματηρό τρόπο, όπως τώρα με τη ρωσική εισβολή.

Αλλά ο ρόλος που αναλογεί στην Ε.Ε. δεν είναι του υπερθεματιστή στην πολεμική πλειοδοσία και στον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, αλλά της διαμεσολάβησης, της συνδιαλλαγής, της διπλωματίας, των συμβιβασμών υπέρ της ειρήνης.

Η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και η προσχώρησή της σε έναν ατέρμονα πόλεμο κυρώσεων και αντικυρώσεων είναι βαθιά λανθασμένη ανάγνωση της Ιστορίας της. Ακόμη χειρότερα είναι ο εγκλωβισμός των νεότερων γενεών στη διπλή παγίδα χρέους και πολεμικής έντασης.