Έχει αποδειχθεί ότι το πιο επικίνδυνο για ένα σύστημα είναι οι επίμονοι φορείς της αλήθειας. Όσο πιο μεταδοτικοί είναι τόσο πιο γρήγορα και άμεσα αποφασίζεται γενικό τους lockdown.
Στην ταινία Do not look up η ηγεσία των Η.Π.Α. διαχειρίζεται την επικείμενη καταστροφή από μετεωρίτη αρχικά αποσκοπώντας σε μικροπολιτικά οφέλη και δευτερευόντως και απείρως πιο επικίνδυνα παραδιδόμενη στον αδηφάγο εταιρικό καπιταλισμό που βλέπει τρις από δολάρια να κατευθύνονται προς το μέρος του και όχι ένα κομμάτι γης του μεγέθους του Everest. Οι επιστήμονες αρχικά απομονώνονται και εξαγοράζονται και όταν οι μελέτες (sic) αποκαλύπτονται λοιδορούνται.
H αντίδραση του κόσμου είναι χαρακτηριστική καθώς μέχρι ο κομήτης να είναι εμφανής, υπάρχει μόνο αδιαφορία και μετά διπολισμός ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουν την αλήθεια από πάνω και σε αυτούς που απλά προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν.
Η ταινία καθαυτή είναι ότι πιο ελπιδοφόρο έχει δει η παγκόσμια κοινότητα τελευταία.
Οι «κομμουνιστές» του Hollywood και του Netflix καταπιάνονται με ένα θέμα τρομερά επίκαιρο, δηλαδή μια επικείμενη καταστροφή βλ. covid, κλιματική κρίση κτλ. και η πολιτική διαχείριση που αυτή τυχαίνει. Είναι προφανές ότι εμπορικά υπάρχει πλέον ένα κοινό που επιζητεί ταινίες με πολιτικό περιεχόμενο και καυστική κριτική.
Ταινίες αυτού του βεληνεκούς θα περιορίζονταν σε σινεφίλ και αντισυστημικούς και η κουβέντα για αυτές σε ένα περίοπτο καφέ με θέα. 60 χρόνια έχει να υπάρξει αντίστοιχή επιτυχία με δριμύ κατηγορώ στην πολιτική ηγεσία, από το «S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» του Stanley Kubrick που πάλι υπήρχε γενικευμένη αστάθεια και ανησυχία για το αν ο πλανήτης οδεύει στην καταστροφή.
Η καυστική κριτική πάντα αποτελούσε πολυτέλεια των δημοκρατιών και όταν αυτή εξέλειπε δεν ήταν πια δημοκρατίες.
Καυστική κριτική ασκείται και σε άλλα πολιτεύματα, αλλά η θνησιμότητα αυτών προσεγγίζει των νοσηλευόμενων από Covid εκτός ΜΕΘ στην Ελλάδα (για τους λάτρεις της στατιστικής είναι στο 87%).
Τελευταία όμως πιάνω τον εαυτό μου όταν παρακολουθώ εκπομπή του Ζαραλίκου στο Youtube να ανησυχώ για το μέλλον του.
Δεν είναι η είσοδος των «μπράβων» (άνθρωποι που γενικά φημίζονται να λένε μπράβο εκτός από αυτήν την φορά) στην παράστασή του και από την λογοκρισία στο Twitter μόλις ασκήθηκε κριτική στο αμόλυντο πρόσωπο του Κ. Μπακογιάννη, αλλά γενικότερα η αίσθηση για το που κατευθύνεται η χώρα και πόσο ανεκτή γίνεται η παρουσία του.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας του από το να στρέψουμε την προσοχή μας πάνω του. Η επιτυχία του να γίνει ακόμα πιο έντονη και μαζική, ώστε να βρει και άλλους μιμητές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η αίσθηση ανησυχίας για το πρόσωπο του, δεν είναι και δημοσιογράφος σαν τον Καραϊβάζ….
Στο τέλος της ταινίας οι επιστήμονες ένιωθαν ικανοποίηση ότι τουλάχιστον έπραξαν ως όφειλαν. Αν αρχίσουμε να πράττουμε ως οφείλουμε αντί να πράττουμε ώστε να ωφελούμαστε τότε θα σωθούμε από την επικείμενη καταστροφή.
Ποια θα είναι δεν έχει σημασία. Εξάλλου μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη (διπλής)…
ΥΓ. Στις γιορτινές μέρες αγάπης καλό είναι να μην επικεντρωνόμαστε στο Μόνος στο σπίτι, αλλά σε αυτούς που είναι Μόνοι στο Αιγαίο. Δεκάδες νεκροί έχουν υπάρξει τις τελευταίες μέρες.
Παράλληλα υπάρχει και το αίτημα για δίκαιη δίκη του Μοχάμαντ Αμπντί που έχει καταδικαστεί από ελληνικό δικαστήριο σε 142 χρόνια φυλακή, μόνο και μόνο επειδή προσπάθησε να σωθεί ο ίδιος και οι δεκάδες πρόσφυγες όπως αυτός, πιάνοντας το τιμόνι της βάρκας που βυθιζόταν.
Καλή Χρονιά με υγεία και το βλέμμα προς τα πάνω.
Οι Γαλάτες το μόνο που φοβόντουσαν εξάλλου ήταν να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου