Είναι περίεργο ότι τέτοια περιστατικά συναντούμε επί ημερών Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη; Σαν πολλές, βρωμερές υποθέσεις δεν μαζεύονται επί “επιτελικού κράτους”;

 

Στην πατρίδα μας, η χούντα έχει αφήσει πολύ βαθιά σημάδια: τόσο βαθιά, ώστε οτιδήποτε δεν είναι χούντα, βαφτίζεται δημοκρατία. Για τον πυρήνα του ελληνικού κατεστημένου, πρόκειται για μια πολύ βολική συνθήκη, προκειμένου να κάνει τις δουλειές του. Για τους πολλούς, πρόκειται περί μιας επικίνδυνης φαντασίωσης: ψηφίζουμε, άρα αποφασίζουμε.

Φυσικά και στην Κολομβία γίνονται εκλογές. Και στις μετασοβιετικές δημοκρατίες, στο Κοσσυφοπέδιο και στην Μάλτα γίνονται εκλογές. Αλλά δημοκρατία δεν υπάρχει.

Καμία δημοκρατία δεν κατήντησε από την μια μέρα στην άλλη μη λειτουργική, ακρωτηριασμένη, κάτι περισσότερο μεν από ένα απλό άθροισμα θεσμικών ρυθμίσεων, αλλά χωρίς την πραγματική παρουσία του λαού, χωρίς το ίχνος του κοινωνικού στο τεχνικό επίπεδο της διακυβέρνησης. Η σήψη και η παρακμή προχωρούν πρώτα πιο αργά και μετά επιταχυνόμενα. Εμφανώς δε, συνηθίζεται να πλήττουν συγκριτικά λιγότερους. Έως ότου οι πολλοί να αντιληφθούν το καθεστώς φόβου, είναι πια αργά.

Μια αριστερά μαθημένη να δίνει μόνο μάχες του παρελθόντος, κερδισμένες ήδη, εύκολες, ούτε μπορούσε, ούτε ήθελε να δει τους νέους κινδύνους για την δημοκρατία – όπως δεν είχε αντιληφθεί εγκαίρως τίποτα για την οικονομική κρίση του 2007-2008 και για την αντιμετώπισή της.

Η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, μέρα μεσημέρι, προφανώς έγινε εξαιτίας των ερευνών του. Δεν είναι βέβαια απίθανο να στηθεί καμιά ad hoc “τρομοκρατική οργάνωση” ή να ανακαλυφθεί κανένας κύκλος αντεκδίκησης: η αστυνομία ξεκίνησε ήδη τις σχετικές διαρροές, μέσω των γνωστών παπαγάλων.

Προφανώς δε, αυτό που ερευνούσε και προκάλεσε τον θάνατό του δεν ήταν η πλαστή ταυτότητα ΕΣΗΕΑ του Μένιου Φουρθιώτη. Τέτοιες εκτελέσεις προϋποθέτουν ότι οι έρευνες είχαν αγγίξει κυκλώματα διαφθοράς με πολλές άκρες στο σύστημα εξουσίας. Το παρακράτος.

Ο ίδιος ο δημοσιογράφος είχε εξηγήσει ποιους ερευνούσε και τι: υπόθεση Καπέ, κυκλώματα trafficking, παράνομες, δηλαδή παρακρατικές, δραστηριότητες κύκλων της ΕΛ.ΑΣ. και της ΕΥΠ, τις πιθανές προσβάσεις και την προστασία τους (ή και κάτι παραπάνω) από το κατεστημένο της χώρας, οικονομικό και πολιτικό.

Αλήθεια, θα παράσχει τη δυνατότητα κανείς στους συνεργάτες του να μιλήσουν με ασφάλεια;

Εξ ορισμού, τέτοιες δολοφονίες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά: βγάζουν από την μέση τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και στέλνουν το μήνυμα σε όλους τους υπολοίπους να μη διανοηθούν να κινηθούν προς αντίστοιχες κατευθύνσεις. Είναι περίεργο ότι τέτοια περιστατικά συναντούμε επί ημερών Μητσοτάκη και Χρυσοχοϊδη; Σαν πολλές, βρωμερές υποθέσεις δεν μαζεύονται επί “επιτελικού κράτους”;

Το πολιτικό εκείνο σύστημα, το οποίο έχει πανίσχυρα στεγανά, μέσα από τα οποία το κράτος παρανομεί εις βάρος πολιτών, δηλαδή μετατρέπεται σε παρακράτος, δεν είναι δημοκρατία – με ή χωρίς εκλογές. Το ίδιο και όταν εκτελούνται ενοχλητικοί δημοσιογράφοι. Σύντομα, δίπλα στους δημοσιογράφους θα δούμε και ενοχλητικούς πολίτες κάθε πιθανής επαγγελματικής ιδιότητας, συνδικαλιστές κ.ο.κ.

Ας μην συνεχίσουμε να κάνουμε το λάθος, της χουντο-λογίας. Και στην Ελλάδα του ’50, γινόταν εκλογές. Δημοκρατία δεν είχαμε ωστόσο. Χούντα δεν έχουμε, αλλά ούτε είναι και δημοκρατία αυτό το μοντέλο, όπου ολιγάρχες, μαφιόζοι, πρόθυμοι καριερίστες της πολιτικής, ξένες πρεσβείες και πολιτικές μαριονέτες κάνουν ανεξέλεγκτα κουμάντο στην πατρίδα μας. Δημοκρατία δεν έχεις με τον λαό κομπάρσο και φοβισμένο. Να μην συνηθίσουμε, μεταξύ τόσων άλλων, και στους φόνους από το παρακράτος.

Πηγή:Kosmodromio