Ο κ. Μητσοτάκης θεώρησε πως είναι υπεράνω ελέγχου και σχολιασμού. Διαγγέλματα με τσιτάτα είτε σε green box είτε στο Μαξίμου και στιγμές «γιατί γελάτε, κύριοι;» στα έδρανα της Βουλής δεν άργησαν να εξελιχθούν σε τάσεις μεγαλομανίας, πέρα από κάθε αυτοκριτική.

Ποιος το περίμενε πριν από έναν χρόνο ότι η Νέα Δημοκρατία της αλάνθαστης επικοινωνιακής στρατηγικής, των trending hashtags στα social media, της ομοβροντίας των ΜΜΕ που στριμώχνονταν για μια καλύτερη θέση εκκίνησης στη «λίστα Πέτσα» θα κατέρρεε τόσο απότομα μέσα σε έναν μήνα; 

Οχι πολλοί, αλλά ούτε και κανείς.

Βλέπετε, πίσω από μια τέτοια προφανή κεντρική αδυναμία διαχείρισης υπάρχει κι ένα κεντρικό πρόσωπο που αποδεικνύεται αχίλλειος πτέρνα. Και δεν πρόκειται για κανέναν άλλο παρά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο νυν πρωθυπουργός μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον περίεργο για τις επιδιώξεις της πολιτικής του καριέρας: με πατέρα πρωθυπουργό και «μεγάλα παπούτσια να γεμίσει», αδερφή που ξεχώριζε για το πολιτικό της εκτόπισμα και την πορεία της και γενικά σε μια δύσκολη ατμόσφαιρα. 

Για πολλούς αυτό το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για εφαλτήριο πολιτικής καριέρας, αλλά ας μην υποτιμήσουν το οικογενειακό βάρος καθώς και τη δυσκολία διαχείρισής του. 

Προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου στη θέση του με την ανάλογη αναγωγή στο αντίστοιχο αθλητικό περιβάλλον και ειλικρινά νιώθω ήδη άβολα.

Προς τιμήν του, προσπάθησε αρκετά στην πορεία.

 Με πολλά λάθη και πολιτικές επιλογές με τις οποίες ιδεολογικά ούτως ή άλλως βρισκόμαστε απέναντι, αλλά προσπάθησε. Με όχημα το επώνυμο και εσωκομματικές ζυμώσεις, η κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας το 2015 του έδωσε το άνοιγμα που περίμενε για χρόνια και έτσι έγινε πρόεδρός της. 

Ουδείς λόγος μας πέφτει για τα εσωκομματικά αντίπαλης παράταξης, ακόμη κι όταν πρόκειται γι’ αυτή που έχει «ξεκατινιάσει» οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποχωρήσει ιδεολογικά αλλά και ουσιαστικά από το κόμμα. 

Χάρισμά τους αυτές οι τακτικές.

Κάπου εκεί λοιπόν ξεκίνησε η ευνοϊκή αντιστροφή του κλίματος για τον ίδιο και τις όποιες εσωτερικές αναζητήσεις για τον πολιτικό «back seat» που του επιφύλασσε η μέχρι τότε καριέρα του. Ιδίως δε το τελευταίο έτος πριν από τις εκλογές του 2019, με έναν μιντιακό καταιγισμό χτισίματος προφίλ που θα ζήλευε και ο Ομπάμα, η πολιτική περσόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε αλλάξει επίπεδο. 

Επίπλαστο μεν, άλλαξε δε. Μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2019, και με τις ίδιες «ευνοϊκές» (ορίστε, κομψά το θέτω) συνθήκες σε ελληνικά media, ακούσαμε απίστευτα πράγματα. Τσόρτσιλ, Μωυσής, mirroring, σιμουλτανέ, τσιτάχ και γενικά δημιουργήθηκε ένα κλίμα που θα έκανε και τριανταφυλλιά να ανθίσει σε έρημο της Αριζόνας.

 Ξαφνικά, ο άνθρωπος που ένιωθε πως ακολουθεί τις εξελίξεις βρέθηκε με περίσσια αυτοπεποίθηση στη θέση του απόλυτου οδηγού.

Ολα τα ωραία όμως κάπου τελειώνουν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ήρθε η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και ο άγραφος νόμος που δεν γνωρίζει στίβο, αλλά έχει εφαρμογή σε κάθε είδους αντίστοιχη περίπτωση περιστασιακής ή επίπλαστης επιτυχίας: όποιος δεν είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, όταν του έρθουν στα χέρια δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί κι ακολουθεί η απόλυτη ύβρις. 

Η αλαζονεία.

Ο κ. Μητσοτάκης θεώρησε πως είναι υπεράνω ελέγχου και σχολιασμού. Διαγγέλματα με τσιτάτα είτε σε green box είτε στο Μαξίμου και στιγμές «γιατί γελάτε, κύριοι;» στα έδρανα της Βουλής δεν άργησαν να εξελιχθούν σε τάσεις μεγαλομανίας, πέρα από κάθε αυτοκριτική. 

Γιατί, ακόμη κι αν δεν την πιστεύαμε, όλοι μας έχουμε ζητήσει σε κάποια στιγμή της ζωής μας μια συγγνώμη που δεν την εννοούσαμε.

 Αλλά τη ζητήσαμε. 

Ο κ. Μητσοτάκης λοιπόν εκεί αποδείχτηκε ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας που ο ίδιος έστηνε (και του έστηναν επίσης) επί χρόνια.

Καμία συγγνώμη για οτιδήποτε έχει γίνει τους τελευταίους 20 μήνες. Με την πέραν κάθε προηγουμένου αντιπολιτευτική σύμπνοια που διευκόλυνε το έργο του στο πρώτο κύμα της πανδημίας κατάφερε να κάνει την Ελλάδα τη χώρα με το μεγαλύτερο lockdown της ΕΕ.

 Οικονομία στον πάτο της Ευρώπης, αστυνομοκρατία και ξύλο στους διαφωνούντες, στοχοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διαγγέλματα με περισσότερα «εγώ» απ’ ό,τι «εμείς». 

Καμία συγγνώμη για την Πάρνηθα, για την Ικαρία, για οποιοδήποτε «ανέμελο χειρισμό» στη δημόσια υγεία έχει κοστίσει ανθρώπινες ζωές και συνεχίζει να στοιβάζει συμπολίτες μας σε λίστες αναμονής ΜΕΘ. 

Μόνο μία εκπρόθεσμη συγγνώμη στη Βουλή για τον ξυλοδαρμό πολίτη από αστυνομικούς καταμεσήμερο σε πλατεία της Νέας Σμύρνης – κι αυτή χαμογελώντας.

Μοιραία για την κυβέρνηση με υπογραφή Μητσοτάκη έχει ξεκινήσει η διαδικασία ταχύτατης φθοράς, όπως συμβαίνει νομοτελειακά σε κάθε κυβέρνηση που βάζει απέναντι και αγνοεί το κοινό αίσθημα της κοινωνίας. 

Κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι και μπαίνεις σε επικοινωνιακό vertigo και ξαφνικά ενώ το ρολόι δεν έχανε δευτερόλεπτο, τώρα δεν δείχνει τη σωστή ώρα ούτε δύο φορές την ημέρα, όπως κάνουν ακόμη και τα χαλασμένα.

 Επειδή η έπαρση δεν βρίσκει ποτέ αυτούς που ήταν γεννημένοι για τα μεγάλα, αλλά αυτούς που βρέθηκαν εκεί περιστασιακά.

O Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ

Επικοινωνιακό vertigo «με εντολή Μητσοτάκη» - Documento (documentonews.gr)