7.500 νεκροί κι αυτοί γελάνε, γλεντάνε, αγκαλιάζονται με τσαμπούνες, αγαλλιάζονται με μοτοκρός, περνούν ποιοτικό χρόνο στο σπίτι

 

Το πιο εξοργιστικό -σε βαθμό απελπισίας, απόγνωσης, ασφυξίας, να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο- είναι όχι τι κάνουν, αλλά τι λένε για την πανδημία και τη διαχείρισή της. 

Τι λένε για τον εαυτό τους εν μέσω 7.500 νεκρών. 

Πώς αυτοθαυμάζονται και κορδακίζονται χωρίς φόβο Θεού και ανθρώπων. 

Επί πτωμάτων - κυριολεκτικά.

7.500 νεκροί δεν είναι ικανοί να σταματήσουν την αθλιότητα της προπαγάνδας τους. Τους μέσους όρους της θνησιμότητας, τις μακάβριες καμπύλες, τους έγχρωμους πίνακες, το αυτάρεσκο ύφος. 

Την καθημερινή κακοποίηση κάθε λογικής και ευαισθησίας, κάθε ανθρώπινης αντίδρασης, κάθε οιμωγής και καταγγελίας.

7.500 νεκροί δεν είναι σε θέση να βάλουν φραγμό στις επιθέσεις, στη συκοφαντία, στα αστυνομικά γιουρούσια, στη μετάθεση κάθε ευθύνης από τους ώμους όσων κυβερνούν στους ώμους όσων είναι θύματα της διακυβέρνησής τους. Νέων, γιατρών, νοσηλευτών, νοικοκυραίων, όλων όσοι διαμαρτύρονται και αγωνιούν.

7.500 νεκροί κι αυτοί γελάνε, γλεντάνε, αγκαλιάζονται με τσαμπούνες, αγαλλιάζονται με μοτοκρός, περνούν ποιοτικό χρόνο στο σπίτι, διαλύουν τα σύνορα ανάμεσα στην ηθική και την ανηθικότητα, στην ανθρωπιά και στον κανιβαλισμό, στην αλήθεια και στο ψέμα.

 Δίνοντας έκφραση σε μια νέου τύπου δημαγωγία: τη δημαγωγία του νεκροταφείου.

7.500 νεκροί, κι εκείνος, αμέριμνος, ασχολείται με τη δημόσια εικόνα του. Σκηνοθεσία, προβολείς, πρόβες χαμόγελου, κλακέτα, και πάμε. 

Μας περιπαίζει με τη Μενδώνη στην Πινακοθήκη, 

μας εμπαίζει με τη γραβάτα δηλώνοντας στο CNN πόσο αισιόδοξος είναι για το ρόδινο μέλλον μας, μας μοιράζει χάντρες - «συμπολίτες μου». 

Κανένα βάρος συνείδησης δεν καθρεφτίζει το βλέμμα του.

7.500 νεκροί, και ψέματα, ψέματα, ψέματα.

 Για τις ΜΕΘ που έχουν πολλαπλασιαστεί όπως τα ψωμιά της Κανά, για τους κλινικάρχες που συνεργάζονται αρμονικά με τα δημόσια νοσοκομεία υπό την ηγεσία σου, για το ΕΣΥ που έχει γίνει διεθνές πρότυπο,

 για την αντιπολίτευση που διασπείρει τον ιό για να πλήξει τον ίδιο, δηλαδή τη χώρα, για τον Λιγνάδη που δεν γνώριζε και για τη Μενδώνη που γνώριζε.

7.500 νεκροί - και ποιος ξέρει πόσοι ακόμα έως το τέλος της τραγωδίας. 

Πόσο θάνατο, πόσο εγκλεισμό, πόσα ψέματα, πόση αναισθησία, πόση χολή, πόση αστυνομία, πόσες όξινες «ειδήσεις» θα πρέπει να αντέξουμε ακόμα, Κύριε;