Η ιστορία αρχικά ήθελε μια καλλιτέχνιδα, τη Δ.Γ. να άσκησε κριτική για το κατά πόσο η κοινωνική κουζίνα, «Ο Άλλος Άνθρωπος», έκανε σωστά τη «δουλειά» της.
Έπειτα, η Δήμητρα Γαλάνη, επιβεβαίωσε τις υποθέσεις περί αρχικών γραμμάτων και η ιστορία έγινε σαφής.
Τους πλησίασε, με αφορμή τον «συνωστισμό» που φαίνεται να δημιουργήθηκε από ανθρώπους που είχαν ανάγκη την προσφορά των εθελοντών και του κυρίου Πολυχρονόπουλου, που πρώτος κατήγγειλε το συμβάν, αλλά περισσότερο την απογοήτευσή του, θα έλεγε κανείς, σε μια δεύτερη ανάγνωση.
Τους έκανε παρατηρήσεις σε ό,τι αφορά τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, τους ρώτησε αν έχουν άδεια για αυτό που κάνουν και αφού μπήκε στο αυτοκίνητό της και έφυγε, τον χώρο που άφησε, κατέλαβε η δημοτική αστυνομία, κάνοντας αναφορά σε μια καταγγελία από μια κάτοικο της περιοχής.
Η ίδια αρνήθηκε μόνο ένα από τα παραπάνω:
την καταγγελία.
Κάνει αυτό τη διαφορά;
Όταν ένα δημόσιο πρόσωπο, με καλλιτεχνικά ένσημα που δεν έχουν αφήσει ποτέ περιθώρια για αμφισβητήσεις, σχόλια και υποτιμήσεις μπαίνει στη σέντρα, το παιχνίδι παίζεται από ομάδες χωρισμένες, με βάση το ποιος είναι ποιος.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο κύριος Πολυχρονόπουλος που τόλμησε να αναρτήσει ένα status στο Facebook, φωτογραφίζοντας τη Δήμητρα Γαλάνη, ως υποκείμενο μιας πράξης που αγγίζει με χυδαίο τρόπο τις πιο ευαίσθητες χορδές μας; Στην τελική, για κοινωνική κουζίνα μιλάμε.
Για μια από εκείνες που καλύπτουν τα κενά του Δήμου Αθηναίων. Κατάσταση που βάζει στο κέντρο μια άλλα αλήθεια, ωμή: η ανάγκη είναι μεγάλη.
Στα social media γίνεται λόγος για «δολοφονία χαρακτήρα», με βάση την ανάρτηση «κάποιου».
Θίγεται το ζήτημα του κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να «φάμε» κάποιον ζωντανό με τα πληκτρολόγιά μας, με μόνη δικαιολογητική βάση την ανάρτηση «κάποιου», που έγραψε «κάτι», για να στοχοποιήσει κάποιον εκτός εισαγωγικών. Κάποιον επώνυμο, μεγάλο. Μόνο που η Δήμητρα Γαλάνη, τον επιβεβαίωσε πριν προλάβουμε όλοι εμείς, οι αρνητές των δολοφονιών προσωπικότητας, να επιχειρηματολογήσουμε.
Μάλιστα τον επιβεβαίωσε, με τρόπο απαθή.
Με αναφορές σε συνωστισμό και ομάδες ανθρώπων, χωρίς να διασαφηνίζει τον σκοπό του συνωστισμού τους. Ο ανθρωπισμός, πιθανότατα, δε χωράει στον λόγο της απάθειας.
Με αναφορά στην επεξήγηση της εθελόντριας, με απολογητικό τρόπο, πως πρόκειται για συσσίτιο και αυτή η επεξήγηση, η ας την πούμε απολογητική, δε φάνηκε αρκετή για να κρατήσει την καλλιτέχνιδα από το να συνεχίσει το δρόμο της και να αφήσει το έργο των ανθρώπων να τελεστεί χωρίς άλλες επεξηγήσεις και απολογίες.
Στο τέλος μας ευχαρίστησε και για το ενδιαφέρον μας.
Σε τελευταία του ανάρτηση ο κύριος Πολυχρονόπουλος μας συγκαλεί να σταματήσουμε εδώ αυτή την ανθρωποφαγική τάση του ελληνικού ίντερνετ.
Αφού πρώτα νιώθει την ανάγκη να ξεκαθαρίσει πως τα μέτρα τηρούνταν, πως υπήρχαν μάσκες και αντισηπτικά, αλλά και πως είναι άσχημο το να σταματάει δυο φορές ένα αυτοκίνητο για να κάνει ο οδηγός του παρατηρήσεις σε ανθρώπους που κάνουν ένα και μοναδικό πράγμα: προσφέρουν.
Παράλληλα, εξηγεί πως δεν έβαλε σαν δεδομένη στο τραπέζι τη σύνδεση της κυρίας Γαλάνη με την άφιξη της αστυνομίας στον χώρο. Μόνο που το ζήτημα της αστυνομίας είναι το τελευταίο που μας απασχόλησε στο συμβάν.
Ο συνδυασμός έλλειψης ενσυναίσθησης και απάθειας μας στοίχΙσε στην πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου