Ανεμομαζώματα από άλλα κόμματα -που υποκρύπτουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι- περισσότερους από είκοσι εξωκοινοβουλευτικούς, αφανείς εταίρους και επιλεγμένους βουλευτές από την ΝΔ με την λογική των ποσοστώσεων.
Στην ουσία αυτή είναι τύποις κυβέρνηση. Η πραγματική βρίσκεται κάτω -ή μάλλον πάνω -από αυτήν. Αποτελείται από ένα δίκτυο προσώπων με διάφορους ρόλους – από υφυπουργούς μέχρι γενικούς γραμματείς και απλούς διοικητικούς, που αναφέρονται προσωπικά στον πρωθυπουργό και παίρνουν οδηγίες από ένα δεύτερο δίκτυο μετακλητών υπαλλήλων με υδροκεφαλικά χαρακτηριστικά που έχει βάση στο Μέγαρο Μαξίμου- υπό τον ευφημισμό «επιτελικό κράτος».
Είναι μια γκρίζα κυβέρνηση που προέκυψε από μια φαιά αντιπολίτευση. Πρόκειται για το γκριζάρισμα του μεταπολιτευτικού μοντέλου διακυβέρνησης έτσι όπως διαμορφώθηκε με την πάγια συνταγματική τάξη, την νομοθεσία και την πολιτική πρακτικά των μεταχουντικών κυβερνήσεων.
Ο κανόνας που διερμήνευσε το 1995 ο Κώστας Σημίτης «οι υπουργοί δεν είναι υπάλληλοι» δεν ισχύει πλέον. Έχει λήξει η πρακτική κατά την οποία ο Πρωθυπουργός ως φορέας της λαϊκής εντολής ανέθετε κατά την κρίση του το κυβερνητικό έργο στα μέλη του υπουργικού συμβουλίου του. Με σκοπό να το ασκήσουν με αυτονομία – στα πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής -και όχι ως εντολοδόχοι υπαλλήλων του πρωθυπουργικού γραφείου.
Το γκριζάρισμα του Αιγαίου
Αυτή η γκρίζα κυβέρνηση υπόκειται σε μια γκρίζα ιδεολογία, έχει γκρίζες επαφές με δυνάμεις εκτός πολιτικής, παράγει διαρκώς γκρίζα πολιτική, παίρνει γκρίζες αποφάσεις και διαμορφώνει γκρίζες περιοχές εντός και εκτός της χώρας.
Συχνά το ένα εξυπηρετεί το άλλο. Π.χ. ο Πρωθυπουργός, προκειμένου να βγει ο ίδιος από το γκρίζο στο οποίο περιήλθε με την αδυναμία του να ασκήσει το δικαίωμα του ανασχηματισμού, έδωσε εντολή στον υπουργό Εξωτερικών να υπογράψει με την Αίγυπτο συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
Αυτή η συμφωνία έχει γκρίζα σημεία όπως έχει αναδείξει ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Κατ’ ουσίαν ολοκληρώνει το «γκριζάρισμα» του Καστελόριζου και άλλων περιοχών, όπως προκύπτει από τις αναλύσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, αλλά και πολιτικών παρατηρητών.
Τα γκρίζα δικαιώματα
Σε γκρίζα περιοχή κινείται η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των πολιτών, τις ελευθερίες της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη πολιτική και συνδικαλιστή δράση, αλλά και την έκφραση άποψης.
Αυτό αναδύουν οι νομοθετικές πρωτοβουλίες και οι πολιτικές θέσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο από μόνο του συνιστά το γκρίζο: και οι τρεις της πολιτικής ηγεσίας του, δεν έχουν λαϊκή εξουσιοδότηση, καθώς είναι εξωκοινοβουλευτικοί.
Το εν λόγω υπουργείο δια των επιτελείων του, διακινεί θεωρίες που υποκρύπτουν ιδιώνυμα. Πότε για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι με τον νόμο για τις διαδηλώσεις, με την συγκάλυψη της αστυνομικής βίας και εσχάτως με την αμφισβήτηση του δικαιώματος ελεύθερης διατύπωσης γνώμης -με πρόσχημα των κορονοϊό και τα μέτρα αναχαίτισής του.
Προφανώς δεν συμμερίζονται την θέση ότι οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι αγαθά υπέρτερα των υγειονομικών χειρισμών.
Μια αχρείαστη επιτροπή
Απολύτως γκρίζο χρώμα παίρνει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Προτάσσοντας έναν νομπελίστα προκαλεί σύγχυση ανάμεσα στην πολύ συγκεκριμένη διάθεση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης,- και άλλων κοινοτικών κονδυλίων με συγκεκριμένη στόχευση- και την κυβερνητική ιδεολογία για την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια, τη φορολογία κλπ.
Η Επιτροπή Πισσαρίδη είναι μια γκρίζα επιτροπή κυβερνητικής έμπνευσης, που δεν έχει λόγο ύπαρξης αν μιλάμε για το Ταμείο Ανάκαμψης για το οποίο οι κοινοτικές αποφάσεις ορίζουν σαφώς και πώς θα διατεθούν οι επιδοτήσεις του.
Στην πραγματικότητα είναι μια επιτροπή που αντικαθιστά το προεκλογικό πρόγραμμα για το οποίο πήρε εντολή ο Κυριάκος Μητσοτάκης με ένα άλλο κρυφό πρόγραμμα ταξικής μονομέρειας.
Ταυτόχρονα οργανώνει τη διοχέτευση των κοινοτικών πόρων σε συγκεκριμένους τομείς, όπου η κυβέρνηση έχει ήδη εκδηλώσει προτιμήσεις σε συγκεκριμένα συμφέροντα.
Αν η Λούκα Κατσέλη, την οποία όρισε ο Αλέξης Τσίπρας να παρακολουθεί το νέο κυβερνητικό σόφισμα – καθώς δεν έχει εμπιστοσύνη όχι μόνο στις ικανότητες αλλά και στις προθέσεις – δεν έχει παρά να αξιολογεί κάθε φορά τις κυβερνητικές αποφάσεις με βάση τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις.
Αν κριθεί από τη συνδυασμένη ανάθεσή της διαχείρισης στο ντουέτο Σκυλακάκη- Παπαθανάση -και κλάμα ο Αδωνις- της απολύτου πρωθυπουργικής εμπιστοσύνης, σύντομα θα μιλάμε για προβλήματα διαφάνειας. Εκεί και αν διαφαίνεται γκρίζο.
Το θεσμικό γκρίζο
Τελευταία, αλλά όχι και έσχατη, περίπτωση γκριζοποίησης από τη κυβέρνηση είναι το κράτος δίκαιου και η λειτουργία των θεσμών. Όταν μια νόμιμη έρευνα που διενεργούσε η αρμόδια Εισαγγελέας Διαφθοράς -που θα μπορούσε απλώς να μην οδηγήσει πουθενά- μετατρέπεται εκδικητικά σε δίωξη κατά της εισαγγελέως κάτι άσχημο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκιας. Για τη συγκάλυψη του διανέμεται δημόσιο χρήμα στα ΜΜΕ με κριτήρια την πολιτική γραμμή τους.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι η αριθμητική υπεροχή στη Βουλή της επιτρέπει να νομοθετεί οτιδήποτε- παραβλέποντας τις θεσμικές ισορροπίες. Και να θέτει υπό τον απόλυτο πρωθυπουργικό έλεγχο οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα.
ΥΓ: Την επομένη της συνάντησης του Πρωθυπουργού με τον Αλέξη Τσίπρα κάποιος από το Μέγαρο Μαξίμου διέρρευσε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έβαλε στη θέση του» τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για δημοσιεύματα της εφημερίδας «Documento» που αφορούν τη σύζυγο του.
Δηλαδή, χωρίς να το θέλει, αποκάλυψε ότι σε μια τόσο κρίσιμη συνάντηση, με τόσο σοβαρό θέμα, ο Πρωθυπουργός θεώρησε σκόπιμο να κάνει τέτοιες αναφορές. Αν αληθεύει, έχουμε ξεφύγει και από το γκρίζο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου