Σε πολύ ωραίο κλίμα συμπληρώθηκε ο ένας χρόνος από τη νίκη της Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές. Από τη μία είχαμε την ατιμωτική για την κυβέρνηση αναφορά της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος για μια «δημοκρατία που θεσμικώς υπολειτουργεί, ανάξια της εμπιστοσύνης των πολιτών».
Και για όποιον δεν κατάλαβε, ήρθαν οι αποκαλύψεις από το «Documento», αποκαλύψεις προερχόμενες από νόμιμα καταγεγραμμένες συνομιλίες της ΕΥΠ, ενός αηδιαστικού κυκλώματος στο οποίο συμμετείχε όλος ο «καλός κόσμος»:
πρώην υπουργοί (εν ενεργεία βουλευτές) της Ν.Δ.,
καθώς και πρώην βουλευτές της, στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ,
εξωνημένοι ανώτατοι αστυνομικοί
και επίορκοι ανώτατοι δικαστικοί.
Από το 2016 - 2017, λέει, είχαν παραδοθεί τμηματικά οι συνομιλίες στην αρμόδια Εισαγγελία, πλην όμως είχαν την ίδια τύχη με τα ξεχασμένα στικάκια της λίστας Λαγκάρντ και άλλα παρόμοια.
Δηλαδή μηδέν εις το πηλίκον και, όσον αφορά τους ένστολους, μηδέν... εις τον πηλίκιον.
Δεν είναι μόνο το χυδαίο παρακράτος που βοά με εγκλήματα (trafficking, παιδεραστία κ.λπ.) τεράστιας ηθικής και ποινικής απαξίας, είναι που αποδεικνύεται τραγικά και πάλι ότι χωρίς σύνδεση με το κράτος παρακράτος δεν υπάρχει.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, αποδεικνύεται ότι δεν χρειάζεται η οργάνωση «Καρφίτσα» για να συνομιλούν οι σύγχρονοι Γκοτζαμάνηδες με τους σύγχρονους στρατηγούς Μήτσου.
Σήμερα είναι ομοτράπεζοι και επισήμως ομόσταυλοι στο ίδιο κόμμα, το οποίο λειτουργεί ως μέγας ντίλερ αμύθητων συμβολαίων.
Και φυσικά στις μέρες μας δεν «είθισται να δολοφονούν» τους βουλευτές.
Δεν χρειάζεται.
Είθισται να δολοφονούν, σωρηδόν, χαρακτήρες.
Είτε διά της συκοφαντίας είτε διά της διαστροφής είτε διά της απόκρυψης.
Η ανακοίνωση της λίστας Πέτσα (έστω και χωρίς να αιτιολογηθεί το σκεπτικό) με το ποια ΜΜΕ πήραν τα 20 εκατ. δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ότι στις φλέβες της δημοκρατίας δεν τρέχει αίμα, αλλά πύον.
Και για όποιον πάλι δεν κατάλαβε, ήρθε η ανακοίνωση της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που χαρακτήρισε ακροδεξιά την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στο προσφυγικό.
Μια πολιτική που περιλαμβάνει όλη την ακροδεξιά δυσώδη πρακτική:
ξεσπίτωμα, ξύλο (πρόσφατα σε πλατεία Βικτωρίας και Εξάρχεια), παράνομες επαναπροωθήσεις, πυροβολισμούς (υπάρχουν πληροφορίες για έναν νεκρό τουλάχιστον), ψεκασμούς και άλλα ωραία. Υπό τα συγκινημένα χειροκροτήματα των κωλοπετσωμένων στην αποπληροφόρηση ΜΜΕ.
Στο εξωτερικό βέβαια αυτά έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, έχουν κάνει ρεζίλι τη χώρα, αλλά σιγά τώρα. Τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι μπροστά σε γίγαντες τύπου Χρυσοχοΐδη, Μηταράκη, Κουμουτσάκου, υπό τη σκέπη βέβαια του αρχιδιακόνου των γιγάντων Κυριάκου Μητσοτάκη.
Επίσης, δεν έχει σημασία ότι η διαδικτυακή παρουσία των τριών... διακόνων στην εν λόγω επιτροπή υπήρξε θλιβερά καταγέλαστη για τους ίδιους και ντροπιαστική για τη χώρα, που κυριολεκτικώς διασύρθηκε στο θέμα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτή είναι η κατάσταση της ελληνικής δημοκρατίας σήμερα και φυσικά η κατάσταση της οικονομίας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Η ακραία νεοφιλελεύθερη (αν και το «ακραία» μπροστά από το «νεοφιλελεύθερη» αποτελεί πλεονασμό) αντίληψη για την οικονομία βαδίζει σε αγαστή σύμπνοια με την ακροδεξιά αγριότητα στην αντίληψη του κράτους και του απείρως επιχειρείν των δυνατών.
Μπορεί τα ταμπούρλα να τα χτυπάει η αφηνιασμένη δράκα του Σαμαρά, αλλά τον ρυθμό τον δίνουν άλλοι: το βαθύ σύστημα χωρίς το οποίο δεν υφίσταται βαθύ κράτος.
Ο έμπυος πολτός που ποδηγετεί τα πάντα και που θέλει την προσπάθεια όσο το δυνατόν περισσότερων, «με γόνα και με στήθος», για να ξεκολλήσουμε, τη ζωή μας την ίδια εντέλει, από αυτή τη βρόμα και τη δυσωδία. Το να καταλογογραφείς (μόνο) τα εγκλήματα είναι μάταιο και ατελέσφορο. Το να περιορίζεσαι μόνο καταγγέλλοντας τους εγκληματίες επίσης.
Όταν χρειαστεί, το κάνει και το ίδιο το σύστημα.
Από τον 16ο αιώνα ο Μακιαβέλι στον «Πρίγκιπα» είχε μιλήσει για τον «ωμό και αποτελεσματικό» Ρεμίρο Ντε Όρκο, τον μισητό υπουργό του Καίσαρα Βοργία που επέβαλε με αίμα την παπική εξουσία. Όταν το «έργο» του τελείωσε και ο Ντε Όρκο μισήθηκε όσο κανείς άλλος, έγινε δηλαδή άχρηστος, βρέθηκε κομμένος σε δύο κομμάτια στην πλατεία της Σεζένα δίπλα σ’ ένα δεμάτι ξύλα κι ένα μαχαίρι.
Και ο Βοργίας συνέχισε τη φρικώδη εξουσία έχοντας πείσει ότι τιμώρησε τον άνθρωπό του. Δηλαδή ότι δεν είχε σχέση με τις βρομοδουλειές του υποχειρίου του. Αυτή είναι ανά τους αιώνες η τακτική της «πειστικής άρνησης» της εξουσίας για τα εγκλήματά της.
Καλό είναι να το θυμόμαστε μέρες που είναι και μέρες που έρχονται.
Και να μην ξεχνάμε ότι η απέραντη πλατεία της οθόνης είναι απλώς μια ματαιομορφία.
Ο κατά Χέγκελ αντιθετικός προσδιορισμός.
Του Καίσαρα Βοργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου