Καθεστώς

Ας θυμηθούμε λίγο την κάλπη του 2019. 

Ακροκεντρώοι, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι του ΚΙΝ.ΑΛΛ., που εκφράζεται από τον Αν. Λοβέρδο και τον Οδ. Κωνσταντινόπουλο,

 η κλασική Ν.Δ. μαζί με τη μεγάλη πλέον ακροδεξιά πτέρυγα του Άδ. Γεωργιάδη,

 οι ψεκασμένοι ακροδεξιοί του Κυρ. Βελόπουλου 

και οι χρυσαυγίτες του Κασιδιάρη, συγκέντρωσαν ένα ιστορικά υψηλό ποσοστό, ένα εμβληματικό 55%...

Με το ζόρι, το από 'δω στρατόπεδο, το «βαθιά δημοκρατικό», ας το ονομάσουμε έτσι λίγο αυθαίρετα, με όλες τις εκφάνσεις της Αριστεράς, ακουμπάει το 40%.

Αυτή η χαώδης για τα μεταπολιτευτικά χρονικά διαφορά, προς ώρας δύσκολα αναστρέψιμη, «νομιμοποιεί», με την απόλυτη στήριξη των «μπουκωμένων» από τη λίστα Πέτσα ΜΜΕ, πρακτικές και μεθόδους αδιανόητες σε άλλες δημοκρατικές περιόδους.

Νομιμοποιεί την εισβολή στο σπίτι του Ινδαρέ, τον ξυλοδαρμό του ίδιου και των παιδιών του, τον ξυλοδαρμό του άτυχου Β. Μάγγου, φτάνοντας ακόμα και στην απαγόρευση των διαδηλώσεων!

Με την ίδια άνεση βουλευτές, πρώην δημοσιογράφοι και αγιογράφοι της Novartis στοχοποιούν την εισαγγελέα Διαφθοράς Ελ. Τουλουπάκη γιατί διερεύνησε την υπόθεση.

Με την ίδια αδιανόητη άνεση συνεχίζει να ασκεί τα καθήκοντά του ο, εκτός κάθε δημοκρατικού ελέγχου και πολιτικής νομιμότητας, υπουργός Εργασίας μετά το καραμπινάτο σκάνδαλο με την τηλεκατάρτιση.

Με αυτή την αδιανόητη «νομιμοποίηση» ο δήμαρχος Αθήνας επιβάλλει αποκλεισμό της πρωτεύουσας, προσβάλλοντας την ιστορικότητα όχι μόνο της πόλης αλλά και της ίδιας της Δημοκρατίας. 

Αρκεί μια ματιά στο πόρισμα της Νομικής Υπηρεσίας της Περιφέρειας Αττικής για τα -εν κρυπτώ και παραβύστω- σχέδια του δημάρχου.

Αυτή η νέα νομιμότητα, δανεική από τις πιο μαύρες σελίδες της καχεκτικής μετεμφυλιακής «δημοκρατίας» που επιβάλλεται σήμερα ως νέο καθεστώς, αποτελεί την εμβληματική απόδειξη της βαθιά συντηρητικής μετατόπισης που συντελέστηκε μετά το 2015.

Και δεν μπορεί ακόμα να απαντηθεί από μια σκόρπια δημοκρατική και αριστερή ριζοσπαστικοποίηση, που συντάσσεται με τους πρόσφυγες στη Βικτώρια, συμπαραστέκεται στους δοκιμαζόμενους καλλιτέχνες και το φθινόπωρο, πιθανότατα άνεργη ή υποαπασχολούμενη, θα κατέβει στους δρόμους ζητώντας δουλειά.