Σπύρος Ραπανάκης
Καλώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερψηφίσει τη Σακελλαροπούλου.
Δύσκολα θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, τη στιγμή που πρόκειται για μια υποψηφιότητα που, αν εξαιρέσει κανείς την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, πληροί τα κριτήρια.
Επιπρόσθετα, υπήρξε επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα στην κεφαλή του ΣτΕ, ενώ δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως κομματική και σκληρά πολιτική επιλογή.
Υπ' αυτήν την έννοια είναι μια καλή περίπτωση Προέδρου δυνητικά για τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο αν ο Μητσοτάκης πρότεινε, λόγου χάρη, τον Βενιζέλο, τον Σημίτη, τη Διαμαντοπούλου ή κάποιο πρόσωπο προερχόμενο από τον σκληρό πυρήνα της δεξιάς παράταξης. Δεν έχει άλλωστε πλεόνασμα σε "Παυλόπουλους" η Ν.Δ.
Μα πώς θα δώσει συναίνεση ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τόσο διχαστική κυβέρνηση θα πει κάποιος. "Θα νικήσει αυτός που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να μην πολεμήσει", διαβάζουμε στην "Τέχνη του Πολέμου". Φέρνοντάς το στα σημερινά δεδομένα, το ζήτημα είναι να ξέρεις πότε θα κάνεις αντιπολίτευση, πότε θα συγκρουστείς.
Είναι υποκριτική επιλογή; Σαφώς. Εξάλλου ο ίδιος και το κόμμα του ως αξιωματική αντιπολίτευση είχαν καταψηφίσει τη Σακελλαροπούλου για την προεδρία του ΣτΕ. Ο ίδιος διαφωνεί με τα όσα η ίδια υπερασπίστηκε στο ΣτΕ. Ο πρωθυπουργός που έφτιαξε υπουργικό συμβούλιο "λέσχη κυρίων" και δήλωνε προεκλογικά στα πρωινάδικα ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι για τη γυναίκα, τάχα μου έπαθε προοδευτική ευαισθησία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινήθηκε για άλλη μια φορά με γνώμονα την επικοινωνία. Αφού έκανε πασαρέλα και ασκήσεις εσωκομματικής ισορροπίας, εξευτελίζοντας τον θεσμό, αλλά και τον ίδιο τον Προκόπη Παυλόπουλο, ο πρωθυπουργός με το διάγγελμά του επιχείρησε να αλλάξει άρον - άρον την ατζέντα. Κάτι που ήταν επιτακτική ανάγκη αφού στην εξωτερική πολιτική και στο προσφυγικό η εικόνα της κυβέρνησης είναι λίθοι, πλίνθοι, οι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Κοινώς, μπάχαλο.
Σκεφτείτε να έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι και για τις επόμενες εβδομάδες το κεντρικό θέμα συζήτησης να ήταν η Προεδρία της Δημοκρατίας. Να περνούσαν δηλαδή σε δεύτερη μοίρα η μετατροπή της Ελλάδας σε κομπάρσο στις διεθνείς εξελίξεις, η απόλυτη αποτυχία της διαχείρισης του προσφυγικού – μεταναστευτικού, που έχουν φέρει έντονη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της Ν.Δ., η επίθεση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Όλα αυτά δηλαδή που έχουν προκαλέσει στον Μητσοτάκη τον βάσιμο φόβο της κυβερνητικής φθοράς και της ματαίωσης των προεκλογικών προσδοκιών σε όλα τα επίπεδα. Στα κέρδη του Μητσοτάκη, η επιλογή δικού του επικεφαλής στο ΣτΕ και το ξήλωμα του τελευταίου καραμανλικού θεσμικού προπυργίου. Την ίδια ώρα ωστόσο, εγκλωβίζεται ακόμα παραπάνω στις αντιφάσεις και στην ανικανότητα.
Σε κάθε περίπτωση, όποιο πρόσωπο κι αν πρότεινε ο πρωθυπουργός, όποια στάση κι αν κρατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, στα μεγάλα εθνικά ζητήματα η κυβέρνηση παραπαίει επικίνδυνα, ενώ στο εσωτερικό η ταξική πολιτική υπέρ των ισχυρών παράγει πια αποτελέσματα. Εκεί είναι η ουσία, εκεί οφείλει η αξιωματική αντιπολίτευση να δώσει τις μάχες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου