Εννοώντας, μ’ αυτή την κάπως περίεργη έκφραση, να τις υιοθετήσουμε κιόλας, να τις ενσωματώσουμε στη λογική μας, να τις πιστέψουμε. Μας ζητούσαν να τις ... αγαπήσουμε. Και θα πρέπει να πούμε ότι για κάποιους από μας τα κατάφεραν...
Πράγματι, οι τροϊκανοί είχαν καταφέρει να πείσουν κάποιους από μας ν’ αποκτήσουν και την «ιδιοκτησία» των Μνημονίων. Την ιδιοκτησία, προπάντων, της λογικής τους. Ποιος δεν θυμάται πόσοι δεξιοί ή και «κεντροαριστεροί» υπουργοί των μνημονιακών περιόδων υπερέβαλαν σε μνημονιακό πάθος. Ποιος δεν θυμάται, για παράδειγμα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με τι ζήλο προχώρησε στην καρατόμηση εκατοντάδων δημοσίων υπαλλήλων, καταργώντας ακόμη και ολόκληρους τομείς δημόσιας ευθύνης.
Ή τον Άδωνι Γεωργιάδη ως υπουργό Υγείας, να διαλαλεί την πρόθεσή του να «πιστωθεί» ο ίδιος την τιμή της εφαρμογής των μνημονιακών επιταγών, πριν ακόμη του το ζητήσουν. Κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους...
Τίποτα περίεργο σ’ όλ’ αυτά. Και τίποτα εκτός πολιτικής λογικής. Δεδομένου ότι τα Μνημόνια, τα προσφυώς (και επί το κομψότερον) αποκληθέντα «προγράμματα διάσωσης», αποτελούσαν την επιτομή του νεοφιλελευθερισμού, καθ’ όλη την έκταση και καθ’ όλες του τις διαστάσεις. Την οικονομική, την κοινωνική, ακόμη και τη θεσμική.
Σε επιθετικά (ως προς την δοσολογία τους) πειραματική μάλιστα μορφή. Καθιστώντας τον ελληνικό λαό «πειραματόζωο», σ’ ένα πρωτοφανές in vivo πειραματικό εγχείρημα, με φιλοδοξίες επέκτασης της εφαρμογής του. Ασχέτως αν, όπως οι ίδιοι (όλοι, από Ντάισελμπλουμ μέχρι Τόμσεν, πλην του Σόιμπλε θα πρέπει να πούμε) έχουν ομολογήσει, ότι κάπου στράβωσε το πράμα, εξαιτίας -κι αυτό το έχουν ομολογήσει- των δικών τους λαθών. Με τις γνωστές δραματικές σε βάρος μας συνέπειες...
Τι σημαίνει Δεξιά
Τα Μνημόνια τελείωσαν εδώ κι ενάμισι χρόνο. Η «ιδιοκτησία» όμως της μνημονιακής φυσιολογίας πολιτικής λογικής παραμένει ακέραιη στη Ν.Δ. Και εκφράζεται με τις επιλογές της. Έχουμε έτσι, ψηφισμένον ήδη, τον πρώτο μνημονιακό προϋπολογισμό, μετά τα Μνημόνια. Τον προϋπολογισμό του 2020. Εκεί όπου, με χαρακτηριστικά ιδεοληπτική ταξικότητα, παραχωρούνται «τα πολλά στους λίγους και τα λίγα, ή και τίποτα, στους πολλούς».
Όπως ακριβώς έγινε και με το προσφάτως εισαχθέν φορολογικό, και με την κατεύθυνση των δι αυτού προβλεπομένων ελαφρύνσεων. Και τούτο όχι, ασφαλώς, επειδή οι καθ’ ημάς νεοφιλελεύθεροι είναι, από τη φύση τους, κακοί άνθρωποι. Αλλά επειδή η τέτοιας λογικής ταξικότητα βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας τους. Όπως ακριβώς και στη λογική των Μνημονίων που ζήσαμε.
Στη βάση της αντίληψης ότι οι «λίγοι», οι ισχυροί, αποτελούν την κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Και ότι η διαρκής ενίσχυσή τους μετατρέπεται αυτομάτως σε επενδύσεις και, δι' αυτών, σε άνθηση της οικονομίας της χώρας και σε αύξηση των θέσεων εργασίας. Σε πείσμα, βεβαίως, της μακράς και αδιάψευστης -ελληνικής αλλά και διεθνούς- πείρας που λέει ότι, κατά κανόνα, τα υπερκέρδη προσανατολίζονται προς τον προσωπικό τους πλουτισμό, με συνηθέστερη κατεύθυνση τους γνωστούς φορολογικούς παραδείσους.
Και όλ’ αυτά σε βάρος και προς ζημίαν των «πολλών», των ανίσχυρων, ακόμη και της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Αυτής που αποτέλεσε, ως γνωστόν, το μήλον της έριδος, στις τελευταίες εκλογές.
Εντείνονται έτσι -και- με τον προϋπολογισμό του 2020 οι ήδη χαώδεις ανισότητες της ελληνικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που συρρικνώνεται δι' αυτού και το κοινωνικό κράτος. Αυτό το πολύτιμο, το αναντικατάστατο καταφύγιο των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς, έτσι απλώς ενδεικτικά, ότι κόβονται κάπου 400 εκατομμύρια ευρώ από τα κοινωνικά επιδόματα. Ότι περιορίζονται κατά 20% οι δαπάνες των προγραμμάτων κατά της ανεργίας. Ότι κάπου εξαφανίζεται ως διά μαγείας το μεταφορικό ισοδύναμο για τους νησιώτες μας. Και ότι αυξάνονται κατά περίπου 800 εκατομμύρια ευρώ τα φορολογικά βάρη.
Έτσι ώστε ο... μεταμνημονιακά μνημονιακός προϋπολογισμός καθίσταται από χέρι αντιαναπτυξιακός και, εντέλει, ατελέσφορος ακόμη και ως προς τους δικούς του στόχους. Με τις ίδιες ακριβώς συνταγές, αυτές που, διά των Μνημονίων, εξαθλίωσαν την ελληνική κοινωνία. Με τις ίδιες ακριβώς συνταγές που, και προμνημονιακά, μας οδήγησαν στην κρίση.
Αλλά τι τα θέλετε, αυτή ήταν και αυτή είναι η Δεξιά. Και, επί της πολιτικής ουσίας, ναι, είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ανόητε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου