Διάβασα τον (ελληνικό, πολιτικό) απολογισμό του Κώστα Γιαννακίδη που έδινε έμφαση στην Αριστερή «παρένθεση», με προσωπικές κρίσεις όπως αυτήν, σε α’ πληθυντικό πάντως:

 

ς

Nathalie Hatziantoniou

Διάβασα τον (ελληνικό, πολιτικό) απολογισμό του Κώστα Γιαννακίδη που έδινε έμφαση στην Αριστερή «παρένθεση», με προσωπικές κρίσεις όπως αυτήν, σε α’ πληθυντικό πάντως: 

«Για μας στην Ελλάδα δεν ήταν, απλώς, μία δύσκολη δεκαετία. Ήταν μία παρένθεση που θα θέλαμε να αφαιρέσουμε από τον ιστορικό χρόνο. Σηματοδότησε την αλλαγή δέρματος από όλους μας, απεκδυθήκαμε με οδυνηρό τρόπο την εθνική μας ανεμελιά. Διέλυσε μύθους και κλισέ. Και μας κληροδότησε το δικαίωμα ή την ψευδαίσθηση της επανεκκίνησης, της νέας αρχής».

 Σκέφτομαι λοιπόν (σε α΄ενικό) ότι και για μένα αυτή η περίοδος διέλυσε μύθους και κλισέ στο μηντιακό πεδίο, το πεδίο όπου δραστηριοποιούμαι.

 Ανακάλυψα έκθαμβη πώς άνθρωποι που μέχρι χθες μιλάγαμε, που δεν έπαψαν να έχουν την κοινωνική θέση που είχαν και τη δουλειά που είχαν και το μόνο που έπαψαν να έχουν ήταν την υποδοχή στο σύστημα διακυβερνησης (αν και συνέχισαν να την έχουν στο σύστημα εξουσίας γιατί αυτές οι δυο έννοιες δεν ταυτίζονται πάντα), άνθρωποι που ως εκ τούτου έχασαν τη μικροεξουσία της συνάφειας και την ψευδαίσθηση της επιρροής, άρχισαν να κατηγορούν άλλους πώς «βολεύτηκαν».

 Αρχισαν να αμφισβητούν την αξία τους και να τους κολλάνε επιθετικούς προσδιορισμούς. Απ΄την άλλη έχω ένα μεγάλο κύκλο γνωστών στον δημοσιογραφικό χωρο. 

Πολλά είναι Αριστερά παιδιά. 

Δεν έπαψαν να ταλαιπωρούνται, ουτε το προηγούμενο διάστημα της «παρένθεσης» του κ.Γιαννακίδη. Οι μισθοί τους έμειναν ίδιοι.

 Ελάχιστοι αναβαθμίστηκαν παίρνοντας μια εκπομπή και αυτό προσώρας και με λεφτά που είναι το εν τρίτο όσων αναβαθμίστηκαν τώρα. 

Πολλοί δούλεψαν part time. 

Πολλοί βρέθηκαν χωρίς δουλειά. 

Κι όμως ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια τα εξ αμάξης από αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούν ότι επιτέλους τώρα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται την επανεκκίνηση. 

Προσωπικά τους εύχομαι αέρα στα πανιά τους. 

Και τους υπόσχομαι ότι εγώ τουλάχιστον (σε α΄ενικό) δεν πρόκειται να αδικήσω την προσωπική τους αξία αν και εφόσον την διαθέτουν. 

Κι αυτός ήταν ο δικός μου απολογισμός της δεκαετίας που πέρασε, καθώς συνεχίζω να παρατηρώ ακόμα τον μηντιακό χώρο έκθαμβη.