Στα μέσα της δεκαετίας του '90, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας ήταν και τότε, ήμουν με έξοδο από το στρατό όταν είδα στην Ομόνοια αστυνομικούς να χτυπάνε Αλβανούς μετανάστες στο πλαίσιο ελέγχου ταυτοτήτων

Yannis Ikonomou

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας ήταν και τότε, ήμουν με έξοδο από το στρατό όταν είδα στην Ομόνοια αστυνομικούς να χτυπάνε Αλβανούς μετανάστες στο πλαίσιο ελέγχου ταυτοτήτων. Άρχισα αμέσως να τους φωνάζω (πολύ κόσμια) "Μην τους χτυπάτε, είναι άνθρωποι".

Οι αστυνομικοί ήρθαν τότε κατά πάνω μου, με τσουβάλιασαν στο περιπολικό, όπου μου ανέφεραν επί λέξει "Την έχεις πουτσίσει" και άρχισαν να μου απαριθμούν τις πλαστές κατηγορίες που θα μου φόρτωναν: 

Αντίσταση κατά της αρχής, άρνηση επίδειξης ταυτότητας, άσκηση βίας κ.ά....

Με πήγαν στο Ε' Ομονοίας, εκεί οι αστυνομικοί με χτυπούσαν όλη νύχτα. 

Το πρωί το μισό μου πρόσωπο ήταν έντονα μωβ (σα βαμμένο) από το ξύλο. 

Όταν με άφησαν επιτέλους, ο δικηγόρος με τον οποίο επικοινώνησα με συμβούλεψε ευτυχώς να πάω σε ιατροδικαστή. 

Θυμάμαι ότι ο ιατροδικαστής που μου συνέστησε, κάπου στην Αλεξάνδρας επάνω, δεν έδειξε στην αρχή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα (με τόσα που έβλεπε καθημερινά, φυσικό ήταν). Κατά σύμπτωση άκουγε ειδήσεις εκείνη τη στιγμή, και μετέδωσαν για τον ξυλοδαρμό μου. 

Εγώ είμαι αυτός, του είπα.

Τότε ο άνθρωπος κινητοποιήθηκε αμέσως, με εξέτασε και περιέγραψε με το νυ και με το σίγμα την κατάστασή μου. Ευτυχώς, γιατί στη δίκη που ακολούθησε (στην οποία αθωώθηκα και από τις 5 πλαστές κατηγορίες) οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν ότι έπασχα από δερματίτιδα. Στο θεό που δεν πιστεύεις, αυτό είπαν, από δερματίτιδα ρε φίλε!

Η έκθεση του ιατροδικαστή έπεισε την πρόεδρο του δικαστηρίου ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν απλώς βασανιστές.

Με αθώωσε. Αντιπροσωπεία για συμπαράσταση στη δίκη μου είχαν στείλει τότε το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός. Η Ελευθεροτυπία είχε γράψει υπέρ μου, όπως θα έκανε σίγουρα σήμερα Η Εφημερίδα των Συντακτών. 

Δυστυχώς, λόγω έλλειψης πείρας, και επειδή σπούδαζα τότε στο εξωτερικό, δεν άσκησα μήνυση εναντίον τους για βασανισμό.

Fast forward to November 2019.

Σήμερα άκουσα τον υπουργό Ανάπτυξη Μάκης Βορίδη να λέει ότι η επιβολή του νόμου (τους) δεν γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Εμένα κανείς δεν μου πρόσφερε τριαντάφυλλα στο Ε' Ομονοίας παρεμπιπτόντως, μου πρόσφεραν όμως αυτό που οι ίδιοι αποκάλεσαν "μπουκέτα" όταν μου έκαναν τη μούρη μπλε μαρέν.

Και συνέχισε ο υπουργός να ρίχνει αλάτι στις πληγές μου που δεν έχουν κλείσει από τότε:

"Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας –το λέω γλυκά. 

Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας" είπε.

Η επιβολή του νόμου τους ήταν εκείνη την τραυματική νύχτα το να δέρνει η αστυνομία τους ανυπεράσπιστους της γης, εξαθλιωμένους Αλβανούς μετανάστες που μύριζαν φόβο και πείνα.

Το ξύλο που έφαγα εκείνη τη νύχτα θα το κουβαλάω για πάντα μέσα μου. 

Πίστευα ότι εν έτει 2019 η κυβέρνηση ενός ευρωπαϊκού κράτους θα είχε βάλει το ξύλο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ότι βασανιστήρια όπως αυτά στα οποία υποβλήθηκα τότε θα τα αναφέραμε μόνο σε εκπομπές ιστορικού περιεχομένου όπως η Μηχανή του Χρόνου.

Άκουσα σήμερα τον υπουργό του κόμματος που με ξυλοκόπησε τότε, να επιδοκιμάζει αυτές τις φασιστικές τακτικές, όταν αγράμματοι ξενοφοβικοί σαδιστές μπάτσοι έδερναν εμένα που είχα αφήσει τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στις ΗΠΑ για να κάνω τη θερινή μου στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα.

Είναι ΟΚ το ξύλο είπε ο υπουργός και τι να κάνουμε, τριαντάφυλλα δε μοιράζουμε.

Οι μνήμες μέσα μου ξύπνησαν ακούγοντας τις ξετσίπωτες αυτές δηλώσεις (παραιτήθηκε ο υπουργός ή ακόμα;...) και κατάλαβα πόσο διαχρονικό είναι το αίτημα να πολεμάμε τη Δεξιά, είτε στο Πολυτεχνείο το '73, είτε στα νιάτα μου τη δεκαετία του '90, είτε σήμερα, είτε στη Βολιβία, είτε στην Ελλάδα -- παντού και πάντα όπου οι άνθρωποι σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και αγωνίζονται για την ελευθερία, τη δική τους και των άλλων.