https://www.koutipandoras.gr/article/anaskolopizoyn-tin-istoria
Τάσος Παππάς
Ηταν κεραυνός εν αιθρία οι δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων για την 28η Οκτωβρίου; Ηταν πράγματι εξωφρενική η τοποθέτηση περί εθελοντισμού;
Ηταν όντως ένδειξη ιστορικού αναλφαβητισμού η απουσία των λέξεων «φασισμός» και «ναζισμός» από το μήνυμα της υπουργού Παιδείας;
Ηταν κραυγαλέα άσχετη με την ημέρα η άποψη περί λαϊκισμού -όρος που χρησιμοποιεί ο κάθε πικραμένος με ασύλληπτη ευκολία και παχυλή άγνοια;
Αν αφαιρέσεις τον ερασιτεχνισμό που διακρίνει ορισμένες παρεμβάσεις, επί της ουσίας δεν υπάρχει κάποιο σφάλμα. Είναι πλευρές ενός αφηγήματος που έλκει την προέλευσή του από το πρόσφατο παρελθόν.
Οι παλαιότεροι ασφαλώς θα θυμούνται την οργή της Δεξιάς για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στη δημόσια ζωή της χώρας.
Οι νικητές του Εμφυλίου στα πεδία των μαχών έβλεπαν, κυρίως την περίοδο της Μεταπολίτευσης, την Αριστερά να ακυρώνει στην πράξη την αντίληψη ότι «οι νικητές γράφουν την Ιστορία».
Δεν μπορούσαν να το χωνέψουν.
Δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με την έκταση του φαινομένου.
Φυσικά πολύ βολικά ξεχνούσαν ότι είχαν δώσει τις αφορμές.
Η παράταξή τους, που διαχειρίστηκε την εξουσία μετά τη λήξη του Εμφυλίου, είχε πολύ... σπουδαίες επιδόσεις στο άθλημα του διχασμού.
Δικά της στελέχη είπαν στον Βαν Φλιτ «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας».
Δικά της στελέχη χαρακτήριζαν τη Μακρόνησο «νέο Παρθενώνα».
Δικά της στελέχη έλεγαν για τη μετανάστευση τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 πως ήταν «ευλογία για τον τόπο».
Το κόμμα τους, στην τότε εκδοχή του, ήταν αυτό που αγκάλιασε τους ταγματασφαλίτες, τους αθώωσε για τις πράξεις προδοσίας που είχαν διαπράξει στην Κατοχή και τους προώθησε σε θέσεις-κλειδιά στον στρατό και τη δημόσια διοίκηση.
Από τα σπλάχνα της παράταξής τους βγήκαν οι επίορκοι αξιωματικοί που κατέλυσαν την κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία επικαλούμενοι τον ανύπαρκτο κίνδυνο του κομμουνισμού.
Το δικό τους κόμμα (σε αγαστή συνεργασία με το Παλάτι, τους στρατιωτικούς και τους αποστάτες) τορπίλισε την προσπάθεια εκδημοκρατισμού στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Το δικό τους κόμμα έχτισε το παρακράτος για να προστατεύσει το καθεστώς από τους συμμορίτες που, κατά τη φαιά προπαγάνδα τους, προετοιμάζονταν για τον τρίτο γύρο και τη μεγάλη ρεβάνς. Ηταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια ότι οι ηττημένοι βρίσκονταν στα ξερονήσια, στην εξορία ή παρακολουθούνταν στενά στις πόλεις και στα χωριά.
Προσπάθησαν να ξαναγράψουν την Ιστορία.
Σχετικοποίησαν μέχρι παρεξηγήσεως τον δωσιλογισμό. Τραμπούκισαν χωρίς ενδοιασμό την ιστορική μνήμη.
Στις πιο λόγιες εκφάνσεις του το συγκεκριμένο ρεύμα ταύτισε τον ναζισμό-φασισμό με τον κομμουνισμό ακολουθώντας την ισοπεδωτική πρακτική των ομοδόξων τους στην Ευρώπη.
Εσχάτως, εξαιτίας της μεγάλης αριστερής παρένθεσης (2015-2019), φοβήθηκαν ότι θα δημιουργηθούν τετελεσμένα που θα θέσουν εν αμφιβόλω τη δεσπόζουσα θέση της τάξης που εκπροσωπούν και υπηρετούν με φανατισμό ιερομόναχου.
Γι’ αυτό ζήτησαν από τον αρχηγό τους να επινοήσει εκείνους τους τρόπους που θα αποτρέψουν στο μέλλον μια επανάληψη της κοινοβουλευτικής ήττας τους.
Γι’ αυτό αποκαλούσαν τους αντιπάλους τους «κατσαπλιάδες», όπως οι εθνικόφρονες τους αριστερούς κατά τη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης, αλλά και για πολλά χρόνια μετά το τέλος της.
Γι’ αυτό επανέφεραν στον δημόσιο διάλογο τη θέση περί ενδοτικών και πατριωτών.
Γι’ αυτό λένε, χωρίς ίχνος σοβαρότητας, ότι οι Ελληνες από τις 8 Ιουλίου του 2019 μπορούν και πάλι να ονειρεύονται! Γι’ αυτό, διολισθαίνοντας προς την ελαφρότητα, θέλουν να πείσουν τους πολίτες ότι ο πρωθυπουργός συστήνει ξανά την Ελλάδα στον κόσμο!
Λείπουν βεβαίως οι σοβαροί οργανικοί διανοούμενοι που θα αναλάβουν να εκλαϊκεύσουν τη θεωρία τους. Δεν χολοσκάνε όμως.
Εχουν τους πρώην αριστερούς για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά.
Αυτοί εντάσσονται με ενθουσιασμό στις τάξεις τής, υποτίθεται, απαλλαγμένης από ιδεοληψίες Δεξιάς και ως πρώην είναι πολύ πιο αποτελεσματικοί από τους σκιτζήδες και τους δημοσιολόγους της συμφοράς γιατί δεν διστάζουν να συκοφαντούν τις προσωπικές διαδρομές τους και δεν κουράζονται να γλείφουν εκεί που έφτυναν.
Ανάγωγα
Νέο βροντερό στραπάτσο για τη γερμανική Σοσιαλδημοκρατία.
Στη Θουριγγία έπεσε στο 8,2%. Το φλερτ με μονοψήφια ποσοστά συνεχίζεται.
Η ηγεσία της όμως επιμένει να συμμετέχει το κόμμα στην κεντρική κυβέρνηση για να κρατάει το φανάρι στους Χριστιανοδημοκράτες.
Δύσκολη δουλειά η αντιπολίτευση για ένα κόμμα που έχει ξεχάσει πώς γίνεται.
Να παίρνουν μαθήματα τα συγγενή κόμματα στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου