Leon Kokotas
Εορτή της Επιτυχίας…συνέχεια.
Διάφοροι θα πέφτουν από τα σύννεφα καθώς με την πάροδο του χρόνου θα
ανακαλύπτουν ότι υποτίμησαν τη ΝΔ, ότι δεν πρόκειται απλά για μια
συμμορία, αλλά για μια «συμμορία με σχέδιο» και μάλιστα με σχέδιο, για
το οποίο, θα άξιζε ίσως να γράψει κάποιος την ελληνική εκδοχή του
«τέλους της ιστορίας».
Η περίοδος από το 2010 μέχρι τουλάχιστον το 2012, για να μην πω μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ήταν περίοδος πολιτικού φόβου για τις ελληνικές ελίτ.
Πολλοί μπερδεύουν την αίγλη μιας ελίτ με το ύψος των υψικαμίνων που διαθέτει, αλλά κάνουν λάθος. Εκεί λοιπόν, στο νεκροταφείο των ελίτ, οι τάφοι σε περίοπτη θέση, είναι αυτών των ελίτ που έκαναν δυο σημαντικά πράγματα.
Που έχτισαν κράτος και το επεξέτειναν και που μπόρεσαν στη συνέχεια αυτό το κράτος, να το υπερασπιστούν απέναντι στην επιβουλή του εχθρού.
Με αυτή την έννοια όταν περιγράφουν τους εαυτούς τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες του τόπου, εννοούν ακριβώς αυτό, αυτή την αίσθηση για τα επιτεύγματα του παρελθόντος και ταυτόχρονα την πεποίθηση ενός πρόδηλου πεπρωμένου, μιας αποστολής που τους κάνει ξεχωριστούς.
Αυτοί λοιπόν- που στη συλλογική τους συνείδηση, οι πρόγονοι τους, πιστοί στην αποστολή τους, κράτησαν τη χώρα όρθια και στη Δύση, εξουδετερώνοντας τον κίνδυνο του κομμουνισμού-έπρεπε να μπαίνουν στη βάσανο του κάθε «κατσαπλιά» που τους απειλούσε με κρεμάλες και έκανε τις φάτσες τους αφίσες, πετώντας τους αυγά και ζαρζαβατικά στις παρελάσεις.
Το κόμμα μάλιστα, ο Σύριζα, που εκπροσώπησε εν τέλει πολιτικά αυτή την ιστορία, έγινε κυβέρνηση.
Η ΝΔ λοιπόν κέρδισε αυτές τις εκλογές για έναν και μόνο λόγο, για να ματαιώσει ιστορικά τη δυνατότητα να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα.
Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές, για να ενταφιάσει την Μεταπολίτευση, το κοινωνικό της συμβόλαιο-ή τουλάχιστον τις εγγενείς δυνατότητες που υπάρχουν σε κάθε δημοκρατία για αναδόμηση ενός μισοκαταργημένου κοινωνικού συμβολαίου-μαζί με τους όρους του πολιτικού ανταγωνισμού.
Προς τούτο θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που παρέχει μια γυμνή από πραγματικό νόημα δημοκρατία, τα εργαλεία του «κράτους του νόμου».
Θα χρησιμοποιήσει τον αναθεωρημένο προς τούτο, Καταστατικό Χάρτη της χώρας και θα συστήσει το εκλογικό σώμα της επιλογής της μέσω της ψήφου των ομογενών-αφού δεν εμπιστεύεται τους ρευστούς συσχετισμούς- για να χαίρει και δημοκρατικής νομιμοποίησης το εγχείρημα.
Θα επιφέρει τις κρίσιμες και μόνιμου χαρακτήρα αλλαγές(με την έννοια ότι με την πάροδο του χρόνου θα παγιωθούν και στη συνείδηση του κόσμου), όχι μόνο στο Κράτος, αλλά και σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων της κοινωνίας των πολιτών.
Αν διαθέτει δε και λίγη φαντασία αυτή η νέα κατάσταση θα χρησιμοποιήσει και το εργαλείο των δημοψηφισμάτων για να διευρύνει τη δημοκρατική νομιμοποίηση κάθε αντιδημοκρατικής επιλογής, απέναντι σε ένα αντιπολιτευόμενο ακροατήριο που έχει χάσει εδώ και καιρό κάθε σχέση με την πραγματικότητα.
Να μην ξεχνάμε, ότι η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με μια «από τα κάτω» δυναμική και με μια θεματολογία παρόμοια με αυτή που ξήλωσε το Δημοκρατικό Κόμμα η τους Εργατικούς(φόροι, φυλετικό ζήτημα) τη δεκαετία του ’80.
Αυτή η «από τα κάτω» ιστορία θα αφήσει παρακαταθήκες και θα γίνεται όλο και πιο πυκνά η συζήτηση για τα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού.
Θα παγιώσει δε, ένα κομματικό σύστημα πολιτικού ανταγωνισμού, αμερικάνικου τύπου.
Δυο κόμματα, ένα κεντροαριστερό και ένα κεντροδεξιό, με τις ακραίες εκφάνσεις των χώρων, να είναι υποχρεωμένες να εκφράζονται δημόσια, ως μέρος του εσωτερικού συσχετισμού καθενός από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Όσοι από εμάς-εσάς ψάχνουν να βρουν το ΣΥΡΙΖΑ και δεν τον βρίσκουν και αναρωτιούνται για την αφωνία, θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο καθένας κάνει τα κουμάντα του για να επιβιώσει στη νέα εποχή, πόσο μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να παραμείνει κόμμα εξουσίας.
Η περίοδος από το 2010 μέχρι τουλάχιστον το 2012, για να μην πω μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ήταν περίοδος πολιτικού φόβου για τις ελληνικές ελίτ.
Πολλοί μπερδεύουν την αίγλη μιας ελίτ με το ύψος των υψικαμίνων που διαθέτει, αλλά κάνουν λάθος. Εκεί λοιπόν, στο νεκροταφείο των ελίτ, οι τάφοι σε περίοπτη θέση, είναι αυτών των ελίτ που έκαναν δυο σημαντικά πράγματα.
Που έχτισαν κράτος και το επεξέτειναν και που μπόρεσαν στη συνέχεια αυτό το κράτος, να το υπερασπιστούν απέναντι στην επιβουλή του εχθρού.
Με αυτή την έννοια όταν περιγράφουν τους εαυτούς τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες του τόπου, εννοούν ακριβώς αυτό, αυτή την αίσθηση για τα επιτεύγματα του παρελθόντος και ταυτόχρονα την πεποίθηση ενός πρόδηλου πεπρωμένου, μιας αποστολής που τους κάνει ξεχωριστούς.
Αυτοί λοιπόν- που στη συλλογική τους συνείδηση, οι πρόγονοι τους, πιστοί στην αποστολή τους, κράτησαν τη χώρα όρθια και στη Δύση, εξουδετερώνοντας τον κίνδυνο του κομμουνισμού-έπρεπε να μπαίνουν στη βάσανο του κάθε «κατσαπλιά» που τους απειλούσε με κρεμάλες και έκανε τις φάτσες τους αφίσες, πετώντας τους αυγά και ζαρζαβατικά στις παρελάσεις.
Το κόμμα μάλιστα, ο Σύριζα, που εκπροσώπησε εν τέλει πολιτικά αυτή την ιστορία, έγινε κυβέρνηση.
Η ΝΔ λοιπόν κέρδισε αυτές τις εκλογές για έναν και μόνο λόγο, για να ματαιώσει ιστορικά τη δυνατότητα να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα.
Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές, για να ενταφιάσει την Μεταπολίτευση, το κοινωνικό της συμβόλαιο-ή τουλάχιστον τις εγγενείς δυνατότητες που υπάρχουν σε κάθε δημοκρατία για αναδόμηση ενός μισοκαταργημένου κοινωνικού συμβολαίου-μαζί με τους όρους του πολιτικού ανταγωνισμού.
Προς τούτο θα χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που παρέχει μια γυμνή από πραγματικό νόημα δημοκρατία, τα εργαλεία του «κράτους του νόμου».
Θα χρησιμοποιήσει τον αναθεωρημένο προς τούτο, Καταστατικό Χάρτη της χώρας και θα συστήσει το εκλογικό σώμα της επιλογής της μέσω της ψήφου των ομογενών-αφού δεν εμπιστεύεται τους ρευστούς συσχετισμούς- για να χαίρει και δημοκρατικής νομιμοποίησης το εγχείρημα.
Θα επιφέρει τις κρίσιμες και μόνιμου χαρακτήρα αλλαγές(με την έννοια ότι με την πάροδο του χρόνου θα παγιωθούν και στη συνείδηση του κόσμου), όχι μόνο στο Κράτος, αλλά και σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων της κοινωνίας των πολιτών.
Αν διαθέτει δε και λίγη φαντασία αυτή η νέα κατάσταση θα χρησιμοποιήσει και το εργαλείο των δημοψηφισμάτων για να διευρύνει τη δημοκρατική νομιμοποίηση κάθε αντιδημοκρατικής επιλογής, απέναντι σε ένα αντιπολιτευόμενο ακροατήριο που έχει χάσει εδώ και καιρό κάθε σχέση με την πραγματικότητα.
Να μην ξεχνάμε, ότι η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με μια «από τα κάτω» δυναμική και με μια θεματολογία παρόμοια με αυτή που ξήλωσε το Δημοκρατικό Κόμμα η τους Εργατικούς(φόροι, φυλετικό ζήτημα) τη δεκαετία του ’80.
Αυτή η «από τα κάτω» ιστορία θα αφήσει παρακαταθήκες και θα γίνεται όλο και πιο πυκνά η συζήτηση για τα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού.
Θα παγιώσει δε, ένα κομματικό σύστημα πολιτικού ανταγωνισμού, αμερικάνικου τύπου.
Δυο κόμματα, ένα κεντροαριστερό και ένα κεντροδεξιό, με τις ακραίες εκφάνσεις των χώρων, να είναι υποχρεωμένες να εκφράζονται δημόσια, ως μέρος του εσωτερικού συσχετισμού καθενός από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Όσοι από εμάς-εσάς ψάχνουν να βρουν το ΣΥΡΙΖΑ και δεν τον βρίσκουν και αναρωτιούνται για την αφωνία, θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο καθένας κάνει τα κουμάντα του για να επιβιώσει στη νέα εποχή, πόσο μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να παραμείνει κόμμα εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου