Αν πάμε μια δεκαετία πίσω και αρχίσουμε να ψάχνουμε τις θέσεις των κομμάτων περί ψήφου των ομογενών, θα θυμηθούμε πως η Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή ήταν τότε από επιφυλακτική έως αντίθετη, όπως και το ΠΑΣΟΚ με τα κόμματα της Αριστεράς επίσης,και μόνο το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη υποστήριζε και έλεγε αυτά που έχουν γίνει σήμερα σημαία για το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Είναι από τις περιπτώσεις που φέρνεις στο κόμμα σου μια - δυο μεταγραφές και αυτές καταφέρνουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να επιβάλουν την άποψή τους και να περάσουν τη γραμμή τους εκεί που μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν ανεπιθύμητοι.
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, 2008 όταν είχα καλύψει δημοσιογραφικά, για την ΕΡΤ, την επίσημη αποστολή κοινοβουλευτικής αντιπροσωπίας που θα έδινε το παρών σε εορταστικές εκδηλώσεις της ομογένειας στο Τορόντο του Καναδά για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Ήταν, θυμάμαι, μια πολυπληθέστατη δεξίωση με δύο χιλιάδες και πλέον άτομα, που οι ομογενειακές οργανώσεις είχαν παραθέσει για τους βουλευτές της μητέρας πατρίδας θέτοντάς τους ανοιχτά το ζήτημα της ψήφου των ομογενών.
Ήταν, θυμάμαι, ηχηρή η μουρμούρα, που άγγιζε τα όρια της κόσμιας αποδοκιμασίας των παρευρισκόμενων προς τους βουλευτές της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, που ο καθένας με τον τρόπο του και το πολιτικό σκεπτικό του είχαν απορρίψει το συγκεκριμένο αίτημα.
Ήταν, θυμάμαι, κάπου δύο χιλιάδες άνθρωποι που χειροκροτούσαν όρθιοι και αποθέωναν τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Άδωνι Γεωργιάδη, που όχι μόνο είχε υιοθετήσει το αίτημα των ομογενών αλλά είχε επιπλέον περάσει γενεές δεκατέσσερις την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή για την αντεθνική της στάση να λέει “όχι” στο δικαίωμα ψήφου ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους ήξεραν τη μητέρα πατρίδα μόνο από τις διηγήσεις πατεράδων, θείων και παππούδων.
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, από τις ωραιότερες παραστάσεις θεατρινίστικης μικροπολιτικής που είχα παρακολουθήσει και μου είχε μείνει αξέχαστος ο τρόπος με τον οποίο ο σημερινός υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε καταφέρει να στρέψει κατά της Ν.Δ. του Καραμανλή ένα συντηρητικό στην πλειοψηφία του ακροατήριο κατηγορώντας την τότε κυβέρνηση για αντεθνική συμπεριφορά.
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η εποχή που η Ν.Δ. «δεν συνομιλούσε με τα άκρα» και δεν άκουγε τις σειρήνες του αντικομμουνιστικού λαϊκισμού που σήμερα στρογγυλοκάθονται στην πρώτη σειρά του υπουργικού συμβουλίου.
Ήταν άλλες εποχές τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου