Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1956: ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ (φαμίλια, χορηγοί, Άδωνις κ.λπ.) έχουν επιδοθεί σε μια καταιγίδα διορισμών ημετέρων (τους) ακόμη και σε ανεξάρτητες αρχές, μεταχειριζόμενοι κάθε νομιμοφανή ή απλώς καινοφανή για δημοκρατία διαδικασία.
Θα πει κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι αχάριστος και φροντίζει όσους τον στήριξαν με μένος και σθένος. Ισχύει. Αλλά είναι και αχάριστος. Δείτε πώς στέλνει βήμα - βήμα στην πλήρη απόσυρση τον Αντώνη Σαμαρά, άφησε την Άννα Διαμαντοπούλου να περιμένει το υπουργείο που κατέληξε στην ανιστόρητη θεούσα, «ξέχασε» τον Αβραμόπουλο και άφησε άναυδα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια διορίζοντας κυβερνητικό εκπρόσωπο τον κ. Πέτσα.
Από την άλλη, δείχνει πονετικός και βολεύει όχι μόνο τον αποτυχημένο κ. Ταχιάο (προσωπική του επιλογή για τη δημαρχία Θεσσαλονίκης), την εκ του Ποταμιού προερχόμενη αδερφή του, αλλά και ένα σωρό πράσινους αγωνιστές, με κορυφαίο τον «ράμπο» Χρυσοχοΐδη.
Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι ούτε οι χαμαιλέοντες ούτε οι Ζούλες. Ο κ. Μητσοτάκης επαναλαμβάνει την οικογενειακή πρακτική: χάιδεψε τον πρώην εχθρό, κράτα στον πάγο τους δικούς σου. Προφανώς, πιστεύει ότι αυτή τη φορά η πρακτική αυτή θα ευοδωθεί. Θα δείξει.
Και για να τα λέμε όλα: όταν ο κ. Ζούλας επαινεί το “μαύρο” στην ΕΡΤ, φτύνει στα μούτρα τους εργαζόμενους εκείνους της κρατικής ραδιοτηλεόρασης που επί «επάρατου» ΣΥΡΙΖΑ έβγαιναν ανοιχτά και επαναλάμβαναν ψέματα και ανοησίες των ιδιωτικών καναλιών χωρίς να δίνουν λόγο. Εκείνους που μαζί με το μουλωχτό ΠΑΣΟΚ είχαν οι ίδιοι οι νεοδημοκράτες διορίσει κατά 80% από το παράθυρο (θυμάστε τον κ. Κεδίκογλου;).
Εδώ υπάρχει και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο ανέχθηκε την εσωτερική υπονόμευση των στελεχών που είχε επιλέξει για να κάνουν την ΕΡΤ δημόσια και όχι κυβερνητική, αλλά στη συνέχεια, αφού θυσιάστηκαν οι καλύτεροι, συμμάχησε με στοιχεία αμετροεπή για λόγους που ουδείς μπορεί να αποδεχτεί αν εκτεθούν ανοιχτά.
Όμως η ΕΡΤ, το ΑΠΕ, η ΕΥΠ, έως και το Μέγαρο Μουσικής ήταν ανέκαθεν στοιχεία που η Δεξιά θεωρούσε λάφυρα. Σβήνοντας η Νέα Δημοκρατία, με μια τζίφρα ενός ανεκδιήγητου καθηγητάκου, κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού, ειδικά στις ανεξάρτητες αρχές (μέχρι και τον Στουρνάρα σεβάστηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), χρησιμοποιεί την πλειοψηφία της στη Βουλή για να κάνει απρόσιτη οποιαδήποτε επαναφορά άλλου κόμματος στην κυβέρνηση. Θεωρεί αντιδημοκρατική την απλή αναλογική (μαζί της και η άλλη κληρονόμος, η κ. Γεννηματά) και επιτρέπει με νομοθετικές ρυθμίσεις εκ των υστέρων να έχει την πλειοψηφία στις δημοτικές αρχές ακόμη και κάποιος που στον πρώτο γύρο πήρε 14,9%.
Ουδείς γνωρίζει μέχρι πού θα φτάσει ο κ. Μητσοτάκης. Ίσως μας φέρει και κάποιο σύστημα σαν αυτό (το περίφημο τριφασικό) που έδωσε, το μακρινό 1956, την πλειοψηφία της Βουλής στον Κωνσταντίνο Καραμανλή - ασχέτως αν το κόμμα του ήρθε δεύτερο. Ο ίδιος είχε και άλλα όπλα στη φαρέτρα του: δέντρα ψήφιζαν, πεθαμένοι ψήφιζαν, άδεια κτήρια ψήφιζαν το 1961 και ξαναπήρε την κυβέρνηση. Όμως όταν πήγε να σηκώσει κεφάλι σ’ αυτούς που τον στήριζαν, τον ανάγκασαν να φύγει σαν τον κλέφτη, με άλλο όνομα, στο Παρίσι.
Το ίδιο έγινε και με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: όταν νόμισε πως μπορεί να κυβερνήσει χωρίς τους χορηγούς και τα φίλια ΜΜΕ, τον έριξαν στα τάρταρα. Πρωτεργάτης ο Αντώνης Σαμαράς, με κορυφαίο στον αντιμητσοτακικό αγώνα τον ΣΚΑΪ και με ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν για κάποια ποσά που ισχυριζόταν η γραμματέας του μακαρίτη Αριστείδη Αλαφούζου ότι είχε παραδώσει στον μακαρίτη Μητσοτάκη.
Το θέμα είναι πάντα το ίδιο: η διαχείριση της κυβερνητικής ισχύος για το βόλεμα ημετέρων, το χάιδεμα των πολιτών που ουδέποτε σεβάστηκαν το σύνολο, αλλά φοροδιαφεύγουν, εισφοροδιαφεύγουν ή σιτίζονται από το δημόσιο χρήμα προσφέροντας υπηρεσίες μόνο στους διαχειριστές της εξουσίας.
Η Ιστορία λέει ότι θα τα βρει μπροστά του. Αλλά αυτός δεν θέλει να ξέρει τι έγινε ούτε το ’63...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου