Νίκος Παπαδογιάννης
Eργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους πανηγυρίζουν για το 5 προς 1,
συμβασιούχοι που θα μείνουν άνεργοι χειροκροτούν τις υποσχέσεις για απολύσεις,
συνταξιούχοι που επιστρέφουν στα πέτρινα χρόνια πετούν τη μασέλα τους στον αέρα από ενθουσιασμό,
ασθενείς με χρόνια και δαπανηρά νοσήματα ευαγγελίζονται την ιδιωτικοποίηση της υγείας,
νέοι ασφαλισμένοι στρώνουν μπλε χαλί για να επιστρέψουν καβαλάρηδες εκείνοι που τους άφησαν ανασφάλιστους,
κάτοικοι του έρμου κέντρου αναπολούν τον Κορκονέα και τον Μελίστα, αναποφάσιστοι ψηφοφόροι βλέπουν τον Κυριάκο στο Καστελλόριζο και αποφασίζουν ότι τους έλειψαν τα μνημόνια.
Η Ολγάρα λέει έξω απ’ τα δόντια της ότι τα επιδόματα είναι για τη Λατινική Αμερική και κερδίζει ψήφους από τους δικαιούχους των επιδομάτων.
Η Ξαφά εισηγείται ξεκάθαρα περικοπή των συντάξεων και αποθεώνεται από τους συνταξιούχους.
Ο Κικίλιας ισχυρίζεται ανερυθρίαστα ότι το γκουβέρνο του Σαμαρά προσέφερε ασφάλεια στους πολίτες και εκτοξεύει τη μπάλα στην εξέδρα όταν του υπενθυμίζουν ότι έβγαινε στην Κυψέλη με αλεξίσφαιρο γιλέκο.
Η Ντόρα παιανίζει ότι δεν έχει ξαναματαγίνει τέτοια ρουσφετολογία και οι αδάμαστοι συνέλληνες βάζουν πλάτη για να μη πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σύσσωμου του ξεδιάντροπου Μητσοτακέικου. Η Φώφη που απαξίωσε να ψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης σκάει μύτη στο Pride και παριστάνει την υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κάνει τρέλα ή εγώ τρελαίνομαι;
Μάλλον ο κοσμάκης είναι αυτός που έχει τρελαθεί. Χ
αμένος ανάμεσα στα fake news, στη δαιμονοποίηση του ΣυΡιΖα από τα μέσα μαζικής διαστρέβλωσης, στις άναρθρες κραυγές των μακεδονομάχων και στα πανθομολογούμενα λάθη της ίδιας της κυβέρνησης, παγιδεύεται σε κάποιου είδους Σύνδρομο Στοκχόλμης και αγκαλιάζει τον δήμιό του.
«Πάνω απ’ όλα να φύγει ο Τσίπρας και ας χάσω τη δουλειά μου», ωραίο ακούγεται για την εκπομπή της Πάνια ή για την εκστρατεία του Πατούλη, αλλά δεν αντέχει σε καμία λογική.
Δεν υπάρχει βεβαίως ιδεολογική παλινδρόμηση στο φαινόμενο των ημερών.
Ο Έλληνας παραείναι συντηρητικός, για να ψηφίσει αριστερά για την αριστερά.
Το συμφέρον της τσέπης ήταν αυτό που ανέβασε τον ΣυΡιΖα στην εξουσία πριν από 4 χρόνια, πάει να πει η υποσχεσιολογία, σε συνδυασμό με τη δυσανεξία για τα πεπραγμένα των προηγούμενων.
Κάθε απόπειρα για προοδευτική μεταρρύθμιση της κοινωνίας προσέκρουε σε λυσσαλέες αντιδράσεις από μέρος του εκλογικού σώματος, με δούρειο ανάχωμα τη μεσαιωνική φράξια των ΑΝΕΛ.
Τώρα, όμως, το πράγμα σοβαρεύει.
Η επικείμενη αποκαθήλωση του ΣυΡιΖα μπορεί να τιμωρεί τον ίδιο για τις αστοχίες και τις παλινωδίες του, αλλά πρωτίστως δίνει συγχωροχάρτι στην παράταξη και στους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό.
Δικαίως έριξαν τις μάσκες οι δήμιοι του απλού πολίτη.
Εφ’ όσον υπερψηφίζονται με προμετωπίδα αυτό το ασυνάρτητο, βάναυσα αντιλαϊκό πρόγραμμα, δεν έχουν λόγο να κρύβονται πίσω από το μεσαίο δάχτυλό τους.
«Σας τα λέγαμε και όμως μας δώσατε αυτοδυναμία», θα πουν, γελώντας, σε όποιον μείνει όρθιος μέσα στη λαίλαπα. Και θα έχουν απόλυτο δίκαιο.
«Άλλωστε ο ΣυΡιΖα έγινε σαν κι εμάς, ποιο ηθικό πλεονέκτημα μας τσαμπουνάτε», θα συμπληρώσουν, υπενθυμίζοντας τα καλοκαιρινά ρουσφέτια της Τασίας και των φίλων της.
Και, τουλάχιστον στα μάτια του πολίτη που δεν έχει καν ακουστά τη Νovartis ή το ΚΕΕΛΠΝΟ, θα έχουν απόλυτο δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου