Ο πατέρας, ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, εξαιρετικά διαβασμένος, ένας πραγματικός διανοούμενος, με χρόνια εξοριών και φυλακίσεων στην πλάτη του. Ο γιος από την άλλη, αμόρφωτος, βαρετός και αδιάφορος. Και το χειρότερο; Δεξιός ως ακροδεξιός. Κατηγορούσε τον πατέρα του ότι «για την πολιτική και τις ιδέες» εγκατέλειψε την οικογένειά του, δεν ενδιαφερόταν για τα παιδιά του, «ήταν ακαμάτης, τεμπέλης».

Agelos Kalodoukas

Όρθιοι και μόνοι, μες στη φοβερή ερημία του πλήθους 

Τον Μανόλη Αναγνωστάκη με το πέρασμα του χρόνου τον θαυμάζω ολοένα και περισσότερο. Ταυτίζομαι με τον ποιητή των ηττημένων. 

Για μένα ο Αναγνωστάκης, ο δικός μου Αναγνωστάκης, είναι ο Καβάφης της πολιτικής και κοινωνικής κριτικής.

 Ο ποιητής, που όντας στρατευμένος στα οράματα και τις ιδέες της Αριστεράς, τις είδε στη διαστρέβλωσή τους, την παρακμή τους, την αποτυχία τους. 

Αλλά παρέμεινε πιστός, γιατί τελικά και πάνω απ’ όλα, είναι η δική μας προσωπική στράτευση στη ζωή, η ίδια μας η ηθική που καθορίζει την περπατησιά μας σε αυτόν τον κόσμο. 

Δεν γνωρίζω τον γιο του, τον Ανέστη Αναγνωστάκη που δήλωσε ότι είναι κεντρώος και θα ψηφίσει Κυριάκο Μητσοτάκη.

 Αλλά δεν μου έκανε εντύπωση. 

Συμβαίνει συχνά τα παιδιά σπουδαίων γονέων να είναι ασήμαντα και πολύ πιο συντηρητικά από τους γονείς τους.

Η πρώτη, και θα έλεγα, τρομερή συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος μου ήρθε λίγα χρόνια μετά τη στράτευσή μου στην Αριστερά (αυτή συνέβη στα 16-17 χρόνια μου). 

Γνώρισα στην πλατεία Καλλιθέας το γιο ενός αριστερού με μεγάλο ιστορικό στην Αριστερά. 

Ο πατέρας, ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, εξαιρετικά διαβασμένος, ένας πραγματικός διανοούμενος, με χρόνια εξοριών και φυλακίσεων στην πλάτη του. 

Ο γιος από την άλλη, αμόρφωτος, βαρετός και αδιάφορος. 

Και το χειρότερο; 

Δεξιός ως ακροδεξιός.

 Κατηγορούσε τον πατέρα του ότι «για την πολιτική και τις ιδέες» εγκατέλειψε την οικογένειά του, δεν ενδιαφερόταν για τα παιδιά του, «ήταν ακαμάτης, τεμπέλης». 

Όταν τόλμησα να του πω: «μα, ο άνθρωπος ήταν εξορία», μου απάντησε: 

- Η οικογένεια είναι πάνω απ’ όλα! 

Όταν έχει γυναίκα και παιδιά αφήνεις όλα τα άλλα! 

Συνειδητοποίησα ότι ήταν μάταιο να συζητήσω μαζί του. 

Από τη δική του πλευρά είχε δίκιο. 

Ασήμαντος, κενός, βαρετός. 

Στην περίπτωσή του, ο πατέρας του και η ιστορία του, ήταν το μέτρο της δικής του εσωτερικής ερημίας.