Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

Η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα και το ντέρμπι των εκλογών









 Του Νίκου Λακόπουλου
«Είμαι συνηθισμένος να χάνω στις δημοσκοπήσεις και να κερδίζω στην κάλπη’ είπε στον Νίκο Χατζηνικολάου στον Antena o Αλέξης Τσίπρας και ξεκαθάρισε ότι δεν θα πάμε σε πρόωρες εκλογές -αφού «οι κάλπες θα είναι για τις ευρωεκλογές, κρίσιμες εκλογές, για τις περιφερειακές και για τις δημοτικές ακόμη και για κοινοτάρχες».

Θύμισε μάλιστα τον Κώστα Καραμανλή που «επέλεξε να δραπετεύσει για να αποφύγει το πικρό ποτήρι που ερχόταν» και τον Κώστας Σημίτη που «αντέστρεψε την διαφορά από τις ευρωεκλογές που έχασε με τέσσερις μονάδες και κέρδισε τις εθνικές». «Η εκλογική αναμέτρηση θα είναι ντέρμπι».

Ο Αλέξης Τσίπρας, άνετος και σίγουρος για τον εαυτό του, είπε όμως και κάτι άλλο στη συνέντευξη στον Antena. «Δεν έχω αγωνία για την επόμενη ημέρα των εκλογών, άλλοι έχουν. Είμαι 11 χρόνια αρχηγός κόμματος και 4,5 πρωθυπουργός. Τα αξιώματα δεν τα διεκδίκησα, τα έφερε η ζωή, δεν είχα ποτέ την δαμόκλειο σπάθη να γίνω πρωθυπουργός για να συνεχίσω την οικογενειακή παράδοση γιατί δεν είμαι γιος πρωθυπουργού».
Η άποψη ότι είναι ντέρμπι προφανώς περιέχει την παραδοχή πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βέβαιο πρώτο κόμμα που θα κερδίσει τις εκλογές, όπως διατυμπανίζουν πολλά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη. 
Μπορεί και να χάσει τις εκλογές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που όμως είναι αυτός που έχει νευρικότητα και αγωνία: αν δεν κερδίσει τις εκλογές θα πάει σπίτι του, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας θα παραμείνει στη θέση του ως αρχηγός κόμματος, αλλά ποιού κόμματος;
Tο πήρε από το 4% και στην καλύτερη περίπτωση θα ξανακερδίσει το «ντέρμπι». 
Στη χειρότερη θα πάρει ένα ποσοστό που θα τον κάνει και πάλι πρωθυπουργό- στις παραεπόμενες εκλογές -επικεφαλής αυτή τη φορά όχι ενός μικρού κόμματος, αλλά μιας μεγάλης παράταξης. Η Προοδευτική Συμμαχία αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ -που μπορεί να μην υπάρχει πλέον, την Κεντροαριστερά και την «πράσινη Αριστερά», αλλά και δυνάμεις πολύ πέρα από το 35%, πρόσωπα της «δημοκρατικής δεξιάς» που αντιμάχεται τον νεοφιλελευθερισμό ή έστω τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει και δείχνει πέρα από τις εκλογές του 2019 -που μπορεί να αποδειχθούν η βασική μάχη κι όχι ο δεύτερος γύρος μιας αναμέτρησης με το «παλιό σύστημα». 
Από την οικονομική πολιτική -μετά τον συμβιβασμό, την εξωτερική πολιτική και την πολιτική των συμμαχιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι σαφές ότι σχεδιάζει μια δεύτερη τετραετία. 

Το ερώτημα είναι αν αυτή θα είναι συνέχεια της πρώτης ή θα μεσολαβήσει μια παρένθεση μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη -που αν υπάρξει θα έχει να αντιμετωπίσει τον …ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την αδυναμία του στην πράξη να κυβερνήσει.

Σε ανύποπτο χρόνο ο πρωθυπουργός που πέρασε τόσα «αντιλαϊκά μέτρα» χωρίς σοβαρές αντιδράσεις ήδη από την εποχή της συνεργασίας του με το Καμμένο, αλλά και μετά τον ανασχηματισμό ηγείται μιας κυβέρνησης συνεργασίας με την κεντροδεξιά- εκτός από την Κεντροαριστερά- και οι επόμενες κυβερνήσεις θα είναι όπως είπε «κυβερνήσεις συνεργασίας -και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να εκπαιδευτεί και να συνηθίσει το πολιτικό σύστημα στις συνθέσεις, μέσα και από τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής».
Υπάρχει ένα απλό ερώτημα για τις επόμενες εκλογές που μπορεί να οδηγήσουν -μέσα από ένα αδιέξοδο- στις μεθεπόμενες που θα γίνουν με απλή αναλογική: αν τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την Προοδευτική Συμμαχία και δεν θα έχει αυτοδυναμία με ποιον θα συγκυβερνήσει; To ερώτημα αυτό με άλλη διατύπωση είναι αν το «προοδευτικό μέτωπο» θα είναι συνεργασία μεταξύ κομμάτων ή θα γίνει στο πλαίσιο ενός πολιτικού σχηματισμού σαν κι αυτόν που οργανώνει ο Αλέξης Τσίπρας διευρύνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με την Προοδευτική Συμμαχία- ένα αριστερό δημοκρατικό ‘Συναγερμό» -που δεν αφορά τις υπαρξιακές αγωνίες μια Αριστεράς που δεν υπάρχει πλέον, αλλά ένα εθνικό-λαϊκό κόμμα.
Ήδη από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο Δημοκρατίας- και θα ξαναπροτείνει- αντί να επιιδώξει έναν πρόεδρο από την Αριστερά, όπως μπορούσε, κι όταν επέλεγε τον Καμμένο από το Ποτάμι ή την Δημοκρατική Συμπαράταξη για να συγκυβερνήσει είχε κατανοήσει πως δεν μπορείς να κυβερνήσεις στην Ελλάδα αν δεν ενώσεις δυο-τρία πολιτικά ρεύματα ή κόμματα με μια πολιτική κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με ένα «εθνικό» όραμα.
Το όραμα του Αλέξη Τσίπρα είναι ένα καλά μελετημένο πρόγραμμα με ημερομηνίες, νούμερα, ακριβή ποσά -που μόνο των ονοματεπώνυμο λείπει- που αφορά συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες οι οποίες συχνά δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις, αλλά μιλάνε στις εκλογές. 
Αυτές οι ομάδες θα πρέπει στις επόμενες εκλογές  να επιλέξουν ανάμεσα στη σταθερότητα που εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας- τη «νέα κανονικότητα»- απέναντι στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που εκφράζει ο Μητσοτάκης.

«Εμείς σχεδιάζουμε το μέλλον της χώρας μέσα σε πλαίσια ασφάλειας, δημοσιονομικής σταθερότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει ένα μέλλον επιστροφής στις αιτίες που μας οδήγησαν στη κρίση, στα μνημόνια και στο ΔΝΤ, με τις ακραίες αντικοινωνικές επιλογές του¨ θα πει ο Αλέξης Τσίπρας. 
Η Νέα Δημοκρατία, όπως και το Κινάλ είναι κόμματα πολιτικού αναχρονισμού. Ακόμα κι αν εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει βραχεία θητεία και θα βρεθεί απέναντι στην πολιτική του και τις συμμαχίες του. Ούτε ανανέωσε το κόμμα του, ούτε συσπείρωσε την «δεξιά πολυκατοικία» με την στροφή του στην Ακροδεξιά -που είναι η μόνη που ωφελείται. 
Ο Κυριάκος προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά οι εκλογές θα γίνουν με άλλα δεδομένα και ο Αλέξης Τσίπρας έχει την πολιτική ηγεμονία.
Ο Αλέξης Τσίπρας διαμορφώνει ένα κόμμα πλειοψηφικό με αριστερό προσανατολισμό και δεξιές συμμαχίες που θα καρπωθεί το κενό που θα αφήσει το τέλος των ενδιαμέσων κομμάτων- όπως είναι οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, αλλά και το Κινάλ για το οποίο οι εκλογές και η μετεκλογική συμπεριφορά του θα είναι η στιγμή της αλήθειας: αν η ηγεσία του επιχειρήσει συνεργασία με τη Νέα Δημoκρατία, αν δεν εξαϋλωθεί, θα διασπασθεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι έτσι κι αλλιώς προσωρινός πρόεδρος που μπορεί να γίνει ή να μη γίνει πρωθυπουργός, αλλά δεν έχει καταφέρει να γίνει ηγέτης- να αποχτήσει δηλαδή μια πολιτική ηγεμονία- που διεκδικούν για το κόμμα του ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και ο Σαμαράς τον οποίο …ευχαρίστησαν οι περισσότεροι υποψήφιοι ευρωβουλευτές στην πρόσφατη φιέστα.

Θα πρέπει, λοιπόν, ο Κυριάκος, καθώς ετοιμάζεται να σχηματίσει κυβέρνηση με τη «γενιά του» να εξετάσει το ενδεχόμενο να μη γίνει ποτέ πρωθυπουργός γιατί στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι είναι δεξιός και καλός δεξιός, αποδείχτηκε υποκατώτατος των περιστάσεων που δεν απαιτούν έναν κομματικό ηγέτη, έναν σωτήρα, έναν Αντι-Τσίπρα, αλλά έναν εθνικό ηγέτη -όλων των Ελλήνων -μέσα στους οποίους εντάσσονται και οι …κομμουνιστές -παρότι διαφωνούν ορισμένα στελέχη της ΝΔ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν βλέπει μόνο πιο μακριά, αλλά έρχεται από το μέλλον- ακόμα κι αν χάσει τις εκλογές. Αναλαμβάνοντας ένα πολιτικό κόστος -όπως έκανε με τη Συμφωνία των Πρεσπών- αναδιοργανώνει το πολιτικό σκηνικό και το κόμμα του ενόψει ενός νέου «1981»- καθώς στο ερώτημα αν είναι ο νέος «Ανδρέας» η απάντηση πως είναι, αλλά γιατί είναι ο …Αλέξης Τσίπρας. 
Ο νεώτερος σε ηλικία πρωθυπουργός στην Ιστορία του νεοελληνικού κράτους- μετά τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη- που είναι σχεδόν πέντε χρόνια πρωθυπουργός και είναι-όπως είπε με νόημα στον Antena- μόλις σαρανταπέντε χρονών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου