Ας δώσουμε σε όλους τους νοσταλγούς της Χούντας μια εμπειρία Χούντας, όχι όμως αυτή που φαντασιώνονται - την εξωραϊσμένη - αλλά εκείνη που βίωναν όσοι η δικτατορία είχε στοχοποιήσει

Dimitris Tsirkas

 Ας δώσουμε σε όλους τους νοσταλγούς της Χούντας μια εμπειρία Χούντας, όχι όμως αυτή που φαντασιώνονται - την εξωραϊσμένη - αλλά εκείνη που βίωναν όσοι η δικτατορία είχε στοχοποιήσει. 

Ας δούμε τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει. 

Τα πρώτα χρόνια η ασφάλεια θα παρακολουθεί και θα καταγράφει κάθε κίνησή τους ενώ κάθε τρεις και λίγο θα τους καλούν στο τμήμα δια «προσωπική τους υπόθεση». 

Φυσικά τόσο οι ίδιοι, όσο και οι συγγενείς τους, θα μπουν στις μαύρες λίστες και θα αποκλείονται από μια σειρά δουλειές και υπηρεσίες. 

Επιπλέον, θα υφίστανται διαρκώς δημόσιες προσβολές και ταπεινώσεις από ανθρώπους του καθεστώτος στις οποίες θα σκύβουν το κεφάλι και θα τις καταπίνουν αγόγγυστα.

Αυτά για αρχή.

Κάποιο βράδυ θα μπουκάρει η αστυνομία στο σπίτι τους και χωρίς λόγο, θα τους συλλάβει βίαια μπροστά στα παιδιά τους.
Θα οδηγηθούν στη Μπουμπουλίνας όπου θα υποβληθούν στον πρώτο γύρο «σωματικής άσκησης»:
ξεκινάμε με φάλαγγα κάθε πρωί,
ύστερα ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα,
σβήσιμο τσιγάρων σε όλο το σώμα,
κρέμασμα για ατελείωτες ώρες από το ταβάνι και τα βράδια μια βόλτα στην ταράτσα όπου θα ξυλοκοπούνται ανηλεώς από 15 τραμπούκους μέχρι να λιποθυμήσουν.

Αν επιβιώσουν από αυτή τη «μοναδική» εμπειρία θα μεταφερθούν στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ για να υποστούν ξανά τα ίδια, με μεγαλύτερη όμως ένταση και με την προσθήκη του «ξεχωριστού βιώματος» της εικονικής εκτέλεσης.

Θα τους αρπάζουν μέσα στη νύχτα, θα τους φοράνε μια κουκούλα στο κεφάλι και θα τους στήνουν μπροστά σε ένα εκτελεστικό απόσπασμα κάνοντας τους να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα τους.
Τέλος, αν παραμένουν ζωντανοί, θα παίρνουν τον δρόμο για μόνιμες «διακοπές» στα ξερονήσια τύπου Μακρόνησος ή Άη Στρατης, όπου θα φυτοζωούν υφιστάμενοι συνεχείς κακοποιήσεις, δίχως προοπτική εξόδου.

Ας ικανοποιήσουμε λοιπόν τη μεγαλύτερη επιθυμία των συμπολιτών μας που νοσταλγούν τη Χούντα και κάθε χρόνο τέτοια μέρα μας ζαλίζουν για το πόσο φίνα ήταν τα πράγματα με τους συνταγματάρχες.
Ας κάνουμε πράξη τους μύχιους πόθους τους, ας τους δώσουμε μια αυθεντική εμπειρία Χούντας. Στην αρχή μόνο για εφτά χρόνια, αλλά αν τους αρέσει πολύ θα μπορεί να μονιμοποιηθεί.

Στη δημοκρατία άλλωστε δεν χωρούν αποκλεισμοί, πρέπει ο καθένας να έχει τη δυνατότητα να κυνηγήσει το όνειρό του και η πολιτεία οφείλει να του παρέχει τα μέσα για να το πραγματοποιήσει.