Ι.Σ. Καριώτης
Σωκράτης ο φιλόσοφος. Κίμων ο Αθηναίος. Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Κολοκοτρώνης ο ηγήτορας του ’21. Εχει κάποια σχέση ο Βαγγέλης Μαρινάκης μ’ αυτούς τους λαμπρούς προγόνους; Εχει, πώς δεν έχει.
Και τα αποκαλυπτήρια αυτής της σχέσης τα πραγματοποίησε ο ίδιος κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Νικηταρά η οποία στήθηκε στον Πειραιά.
Με δική του, βεβαίως, χορηγία.
Στη χορεία αυτών των μεγάλων αντρών ενέταξε τον εαυτό του, εκσφενδονίζοντας τον αρμόζοντα πανηγυρικό και παραμερίζοντας εν ονόματι της ιστορικής αλήθειας τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει. Εξηγώντας, επιπλέον, ότι όπως ακριβώς εκείνοι, έτσι και κάποιοι λαμπροί των ημερών μας –ο ίδιος δηλαδή– διώκονται από εξουσίες άπονες.
Οπως καταλάβατε, περνάμε πια μέσω Νικηταρά σε ανώτερο στάδιο του μαρινακισμού. Διότι ο ίδιος πλέον, μετά τον Καραπαπά, τον Πρετεντέρη και τον Παπαχρήστο, επωμίζεται το ιστορικό χρέος να χαρακτηρίσει τον εαυτό του έναν «εκ των επιφανεστέρων Ελλήνων, με διαρκή και πολύπλευρη προσφορά στην ελληνική κοινωνία».
Που σημαίνει ότι λίγο το φλερτ με το μεγαλείο που τον χαρακτηρίζει, λίγο η μανία καταδιώξεως που εκδηλώνει, λίγο οι κόλακες που τον περιστοιχίζουν, λίγο τα μεγάλα ΜΜΕ ιδιοκτησίας του που τον ανυμνούν –με τον παρά μου… μιλούν τα μαγαζιά μου–, λίγο τα αρχηγεία της ΝΔ με τα λιγωτικά «αχ αχ», λίγο ο Αδωνης με τα σιελώδη «γλου γλου» τον έστειλαν στον ουρανό της δόξης τον άνθρωπο.
Το καριοφίλι, μάνα μου, η υπόθεση εν ολίγοις. Ενας ήρωας όχι με παντούφλες αλλά για... μπούφλες. Που αναδύθηκε έξαφνα ανάμεσα στα παντέρμα παιδιά του Πειραιά, μέσα από έναν παχύρρευστο αχταρμά αυτοάνοσου ηρωισμού, αυτοϊκανοποιούμενης ελληνοπρέπειας και κυρίως αυτοβιογραφούμενου μεγαλείου για να μας θαμπώσει όλους.
Τόσο που να είναι απαραίτητα γυαλιά Μαρινάκη για να μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε στην… πολύπλευρη διάστασή του. Πώς αλλιώς δηλαδή; Αμα εσύ βλέπεις «Noor 1» εκεί που αυτός βλέπει τριήρεις του Κίμωνα, δαρμένο Τζήλο εκεί που αυτός βλέπει ελληνικό ζήλο, παιχνίδια στημένα εκεί που αυτός βλέπει της φυλής πεπρωμένα και σίδερα βαριά εκεί που αυτός βλέπει τον Γέρο του Μοριά, δεν τα χρειάζεσαι τα γυαλιά;
Αν τελικώς μας τα φορέσει και μπορέσουμε να δούμε καθαρά την κατάταξή του, κάτω ακριβώς από τον Σωκράτη και τον Κίμωνα και λίγο πάνω από τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά, ένα πράγμα θα μένει να ευχηθούμε αφού, όπως διαβεβαίωσε στον πανηγυρικό του, το φως νικάει το σκοτάδι και οι πραγματικοί ήρωες και ευεργέτες παίρνουν τελικά τη θέση που τους αρμόζει στην Ιστορία:
να συμβεί το ίδιο και μ’ αυτόν.
Και το φως να νικήσει το σκοτάδι και να πάρει τη θέση που του αρμόζει. Αν όχι στην Ιστορία, τουλάχιστον στο κατάλληλο ενδιαίτημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου