Ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός της Athens Voice «τα βάζει» με τον Μαρξ και την κοινωνική δικαιοσύνη Η γνωστή για τις ακραία νεοφιλελεύθερες θέσεις της, Athens Voice, αυτή τη φορά αποφάσισε να ασχοληθεί με την κοινωνιολογία και να προσπαθήσει να αποδομήσει την έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης».

 

https://www.koutipandoras.gr/article/o-akrodexios-neofileleytherismos-tis-athens-voice-ta-bazei-kai-me-tin-koinoniki-dikaiosyni

Αντρέας Βάγιας

Ο Κωνσταντίνος Λεντάκης, διδάκτορας του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και πρώην ειδικός των υπουργών Αβραμόπουλου και Δένδια στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναλύει σε ένα μακροσκελές πόνημα τα δεινά που θα επιφέρει στην παιδεία η παρουσία του μαθήματος της κοινωνιολογίας και παραθέτει τα «ατράνταχτα» και «επιστημονικά» επιχειρήματά του για να σταματήσει άμεσα  «ο προσηλυτισμός της μαθητικής νεολαίας στην αριστερά μέσω της Κοινωνιολογίας».

Στην πραγματικότητα, ο αρθρογράφος ευθυγραμμίζεται πλήρως με την ακροδεξιά θεώρηση – αγαπημένη των Βορίδη και Άδωνη - περί ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς και χρησιμοποιώντας το γνωστό εργαλείο του αναθεωρητισμού, ξαναδιαβάζει την ιστορία μ’ έναν τρόπο που δικαιώνει και ξεπλένει τον φασισμό και τον ναζισμό για να εξυπηρετήσει το σκοπό του ο οποίος δεν είναι άλλος από το να προσπαθήσει να δικαιώσει τον νεοφιλελευθερισμό και να ενισχύσει τις ακραία συντηρητικές ιδέες του.

Ο κ. Λεντάκης λοιπόν, στο ξεκαρδιστικό άρθρο του, καταπιάνεται με την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης η οποία έχει κυρίαρχο ρόλο στο μάθημα της Κοινωνιολογίας και χωρίς κανένα φόβο και πάθος απέναντι στην αυτογελοιποίηση γράφει:
«Η χειρότερη από όλες τις αριστερές ιδεοληψίες, που διδάσκονται και εκθειάζονται στο μάθημα της κοινωνιολογίας, είναι η λεγόμενη κοινωνική δικαιοσύνη.
 Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η αριστερή ιδέα, ότι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων είναι προϊόν κάποιας αδικίας και η κυβέρνηση οφείλει να τις εξαλείψει.»

Στην επόμενη σκέψη του, για την οποία ο Θάνος Τζήμερος θα μπορούσε κάλλιστα να τον κατηγορήσει για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, ο αρθρογράφος συνεχίζει να γεμίζει τα μάτια των αναγνωστών με τρόμο και γέλιο και αναφέρει:
Η ιδέα της υπεραξίας της εργασίας του Μαρξ, η οποία επίσης διδάσκεται στην κοινωνιολογία, σημαίνει ότι, όταν ένας πολίτης παράγει πλούτο, το πετυχαίνει εξαιτίας της εκμετάλλευσης του συνανθρώπου του.
Συνεπώς, το να πλουτίζει κάποιος, γίνεται εις βάρος κάποιου άλλου.
Φυσικά, δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο, επειδή όταν κάποιος πλουτίζει, το πετυχαίνει παρέχοντας είτε προϊόντα, είτε υπηρεσίες που ζητούν οι συνάνθρωποι του και το κάνει προσφέροντας απασχόληση σε άλλους συνανθρώπους του.

Μια σκέψη δηλαδή που κινείται ανάμεσα στην παντελή πολιτική αφέλεια και τον πιο άγριο καπιταλιστικό οργασμό.

Συνεχίζοντας μάλιστα το συλλογισμό του κ. Λεντάκη, θα μπορούσε για παράδειγμα κάποιος να ισχυριστεί ότι στο χρηματιστήριο Σιτηρών του Σικάγο δεν τζογάρουν την τροφή του πλανήτη μια χούφτα κερδοσκόποι, αλλά πρόκειται για ένα ευαγή συνεταιρισμό, ένα μεταμοντέρνο μπακάλικο που δημιουργήθηκε από την ανάγκη που είχαν οι ίδιοι για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και μάλιστα οι προθέσεις τους ήταν τόσο καλές που φυσικά και δεν το έκαναν για να πλουτίσουν αλλά για να ικανοποιήσουν την ανάγκη κάποιων άλλων για να τραφούν και μάλιστα, χωρίς καν να τους πάρουν την παραγωγή με ληστρικές τιμές, τους πρόσφεραν και εργασία.

Ο αρθρογράφος δεν ξεχνά να επικαλεστεί και συγκεκριμένα παραδείγματα τέτοιων χαρισματικών προσοωπικοτήτων που πλούτισαν απ’ το προσωπικό τους ταλέντο χωρίς να εκμεταλλευτούν κανέναν, όπως ο Bill Gates της Microsoft.

O κ. Λεντάκης, είναι και επιστήμονας που δυστυχώς για λίγο δεν πρόλαβε να αναπτύξει αλληλογραφία, όπως παλιότερα διατηρούσαν οι επιστήμονες μεταξύ τους, με τον συνάδελφο του Καρλ Μαρξ, ωστόσο δεν ντρέπεται να ξεδιπλώσει την θεωρητική του κατάρτιση, γράφοντας για την «αποδεδειγμένα λαθεμένη μαρξιστική ιδέα της υπεραξίας και την  τοξική αντίληψη της πάλης των τάξεων που διδάσκονται στο μάθημα της κοινωνιολογίας και επεκτείνονται πέρα από τις ατομικές οικονομικές συναλλαγές και στην παγκόσμια οικονομία».

Ενθυμούμενος τις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες, τις συνδυάζει με την κεντρική ιδέα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που είναι διαχρονικά πλάι-πλάι με τον φασισμό (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εφαρμογή της σχολής του Μίλτον Φρίντμαν από τα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής), ο κ. Λεντάκης ξεπλένει ξεδιάντροπα τον ναζισμό, με ένα επιχείρημα που θα ζήλευαν και χρυσαυγίτες:

«Παρά το εύηχο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο κεντρικός στόχος της αριστεράς κατά τον 20ο αιώνα είναι μια καταστροφική ιδέα, που θα έπρεπε να θεωρείται αποκρουστική.
Οι μαθητές του Λυκείου θα όφειλαν να μάθουν γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μια δηλητηριώδης ουσία για την κοινωνία και γιατί είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την φυλετική καθαρότητα, που προήγαγε ο φασισμός.», επισημαίνει χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, ένα ακόμα τρομερά ενδιαφέρον επιχείρημα αυτής της λαμπρής δεξαμενής σκέψης, έχει να κάνει με το πόσος μεγάλος κίνδυνος ελλοχεύει για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου από τα σατανικά μηνύματα της διδακτικής ύλης της Κοινωνιολογίας επειδή υπάρχει περίπτωση να καταβαραθρωθεί το τρομερό αξιακό πλεονέκτημα που έχει να δώσει σε νέους ανθρώπους, ο ατομισμός έναντι του συλλογικού.

Πού ακούστηκε! - και πολύ σωστά επισημαίνει ο κ. Λεντάκης - για αυτό που θα κληθούν να κάνουν οι καθηγητές της κοινωνιολογίας  είναι να διδάσκουν τους μαθητές της Γ΄Λυκείου, ότι η ατομική τους προσπάθεια δεν θα τους αποφέρει τίποτα.

Γι’ αυτό και ο νεοφιλελεύθερος μέντορας, αντιπροτάσσει οι δεκαεξάχρονοι μαθητές πρέπει να διδάσκονται, «πως η ατομική ελευθερία έφερε την αδιανόητη οικονομική και τεχνολογική πρόοδο, που έχει διανύσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους τρεις αιώνες, αντί να πέφτουν θύματα των νεομαρξιστών».

Στα λίγο πιο σοβαρά, η πραγματική κρίση που υπάρχει γύρω μας και η οποία έχει παράξει σημαντικό μέρος του κοινωνικού κανιβαλισμού που ζούμε, εδράζονται σε τέτοιου τύπου ακραία καπιταλιστικές απόψεις που δεν διστάζουν να ξεπλύνουν πλήρως τον φασισμό και πουλώντας δήθεν τον προοδευτισμό που προσφέρει η ευκολία του ατομισμού και ο κυνισμός του φυσικού δικαίου, ζητούν χώρο για να διαλύσουν ό,τι συλλογικό φοβούνται ότι μπορεί να γεννηθεί και θέλουν να το προλάβουν.

Γι’ αυτό καλό θα ήταν σε όλα αυτά τα hipster και δήθεν προοδευτικά εκδοτικά συγκροτήματα, ν΄ ανοίξουν τα ηχεία τους και να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να ακούσουν τραγούδια τα οποία έχουν μιλήσει για το τί σημαίνει να είσαι δεκάξι.

Πώς είναι να είσαι σ’ αυτή την ηλικία και κατάσταση που έχεις κάθε δικαίωμα για να πιστεύεις και να παλεύεις ότι με τους συμμαθητές σου, τους έρωτες και τους συντρόφους σου θα συγκρουστείς με ό,τι σε καταπιέζει και όλοι μαζί (μαζί, το τονίζω) θα συνθλίψετε παρέα αυτά που σας ενοχλούν και θα δομήσετε σχέσεις, αξίες και τον κόσμο που φαντάζεστε, ως πρόταγμα.

Μια καλή τέτοια πρόταση, σαν αφιέρωση, έρχεται από το τετράστιχο που κλείνει του τραγούδι «Δεκάξι» του Σπύρου Γραμμένου.

«Όσο και να ‘μαι νιώθω σάπιος και περιμένω να ‘ρθει κάποιος ένας που κλείνει τα δεκάξι αυτό το κόσμο να αλλάξει»