Τον Καρίπογλου τον είδα τελευταία φορά μια ανοιξιάτικη Κυριακή του 2013 στο Γκάζι

 

Christos Lolas

Τον Καρίπογλου τον είδα τελευταία φορά μια ανοιξιάτικη Κυριακή του 2013 στο Γκάζι. 

Μόλις είχε ολοκληρωθεί το συνέδριο της Δράσης και πίναμε τις ποτάρες μας. 

Τον παρατηρούσα όλο το βράδυ να κάθεται συντετριμμένος και αμίλητος σε μια γωνιά. 

Είχε μόλις χάσει την ηγεσία ενός ανύπαρκτου κόμματος από έναν ανύπαρκτο πολιτικό, τον Θ. Σκυλακάκη. 

Αφού προηγουμένως πρώην σύμμαχοι του Αντύπα (κεντρώοι φερέλπιδες της κακιάς ώρας αλλά και μικροτοτέμ του ντεμεκ φιλελεύθερου χώρου) τον πρόδωσαν έχοντας ντηλάρει με το νέο πρόεδρο που προερχόταν από το περιβάλλον του τζακιού που ηγείται σήμερα της ελληνικής δεξιάς. 

Τι ντήλαραν? 

Αξιώματα σε ένα ανύπαρκτο κόμμα.

 Άλλο αυτό τους ήταν αρκετό.

Δεν γνώριζα τον Αντύπα μέχρι εκείνο το συνέδριο αλλά ενοιωθα εκείνο το βράδυ ότι αυτή η απελπισία που έβγαζε δεν του αξίζει.

 Έκανα λάθος. 

Σήμερα όχι μόνο έχει συνταχθεί με τα τζάκια που τον περιέπαιξαν πολιτικά αλλά έχει καταστεί και φανατικός ομόσταβλος όσων τότε έστησαν ένα συνέδριο παρωδία απλά και μόνο για να τον πετάξουν εκτός πολιτικής, με πρώτο από όλους το Στέφανο Μάνο. 

Το να αναγκαστείς να αποδεχτείς τα εξευτελιστικά παιγνίδια που σου έπαιξε η πολιτική την ώρα που δεν είσαι σε θέση να συγκρουστείς μαζί τους είναι κάτι που δεν αντέχεται. 

Για να αντέξεις είτε θα αποχωρήσεις είτε θα γίνεις μουτζαχεντίν. 

Ο Αντύπας επέλεξε το δεύτερο.

Η απελπισία και η συντριβή που είχε ζωγραφιστεί εκείνο το βράδυ σε όλο του το κορμί αποτελεί για εμένα την πιο ακριβή απεικόνιση του ελληνικού "κεντρώου" "φιλελευθερισμού" της περιόδου των μνημονίων στην οργανωμένη του μορφή. 

Μια δρακα κληρονόμων, γουαναμπίδων και τυχοδιωκτών από τη μια και μια χούφτα αξιόλογων ανθρώπων που σπατάλησαν τα νιάτα και το πολιτικό τους κεφάλαιο με τους πρώτους από την άλλη. 

Είναι σκληρό αυτό που συνέβη στους δεύτερους.

 Αλλά εφόσον έχουν επιλέξει για τους δικούς τους παρανοϊκούς λόγους να παραμείνουν μέλη μιας οικογένειας που μισούν, δεν έχουν άλλο τρόπο να το αντέξουν από το να εφεύρουν κάτι που θα πιστέψουν ότι το μισούν περισσότερο. 

Εν προκειμένω την αριστερά που φταίει για όλα. 

Και κάπως έτσι όλο αυτό κατέληξε σε έναν εθελοντικό μεντρεσέ μεσήλικων φανατικών νεοσυντηρητικών.