Το δίλημμα των συμμαχιών-Καρτερός Θανάσης

http://www.avgi.gr/article/10811/9626015/to-dilemma-ton-symmachion

 Του Θανάση Καρτερού

Δύο στελέχη -άλλα δύο, για να είμαστε ακριβείς- της λεγόμενης Κεντροαριστεράς βρέθηκαν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Τόλκας, και Μωραΐτης ορκίστηκαν υφυπουργοί.

Ενημερωτικά:

Δεν έγιναν συριζαίοι.

Δεν αποκήρυξαν το παρελθόν τους.

Δεν υπέγραψαν κάποια δήλωση αποδοχής των Πρεσπών.

Ή αιώνιας πίστης στον Τσίπρα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στον σοσιαλισμό.

Δηλώνουν απλώς ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να πάνε εκεί που θέλει να τους πάει η Φώφη.

Δεν θέλουν να βρεθούν στο στρατόπεδο του Άδωνι και του Κυριάκου.

Διάλεξαν, κι αυτό δεν έγινε χθες, να μείνουν και να επιμείνουν μακριά από τη Δεξιά της παλινόρθωσης.

Με τις απόψεις τους, όχι με τις δικές μας. Που σε κάποιο βαθμό, όμως, όσο επιμένουν δημοκρατικά και προοδευτικά, συμπίπτουν με τις δικές μας.

Σε κάποιο βαθμό, είπαμε. Αλλιώς θα ήταν συριζαίοι.

Ναι, αλλά κάποιες απόψεις τους, δημόσια διατυπωμένες στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, είναι ξένες, ακόμα και εχθρικές για τον ΣΥΡΙΖΑ, τις Πρέσπες, και την κυβέρνηση.

Σωστό.

Δεν ήταν ούτε σύμμαχοι, ούτε φίλοι, ούτε συμπαθούντες ανένταχτοι.

Στο ΠΑΣΟΚ ήταν, και ως ΠΑΣΟΚ μιλούσαν, ακόμα και εναντίον μας, όσο πίστευαν ότι κάτι καλό μπορεί να βγει από ’κεί.

Τότε που ακόμα είχαμε Μνημόνια. Καμμένο. Αξιολογήσεις, αγωνίες για το χρέος. Άλλα ζόρια από ό,τι σήμερα από ’δώ.

Και ελπίδες για μεγάλη Κεντροαριστερά από ’κεί.

Ύστερα, κάτω από την πίεση της ανυπάκουης πραγματικότητας, και όχι φυσικά από κάποιες συνωμοσίες υπακοής, οι γειτονιές μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αποσταθεροποιήθηκαν.

Έφυγε ο Καμμένος από ’δώ. Ο Σταύρος και η ΔΗΜ.ΑΡ. από ’κεί. Πλήθος από στελέχη, επίσης από ’κεί πλησίασαν προς τα ’δώ. Όπως και αρκετοί των ΑΝ.ΕΛΛ.

Η Ακροδεξιά, με μάσκα Κυριάκου, γίνεται όλο και πιο απειλητική.
Πιο επιθετική, πιο... Άδωνις.
Πιο επικίνδυνη.

Η χάρη της έφτασε μέχρι τον Τατσόπουλο και τον Ψαριανό.

Η Φώφη κάθε μέρα λες και δίνει εξετάσεις παπαγαλίζοντας όσα λέει ο Κυριάκος.
Για όλα.

Η διαχωριστική γραμμή πρόοδος - συντήρηση γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη.

Από ’δώ, ή από ’κεί;

Από ’δώ πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από ’κεί η Ν.Δ.

Πολύς κόσμος, επώνυμος κι ανώνυμος, καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Ο Τσίπρας τι πρέπει να κάνει;

Να κλείσει τα μάτια μπροστά στις μετακινήσεις;

Ακόμα χειρότερα, να κλείσει το κόμμα και την κυβέρνηση;
Ξεφυλλίζοντας τα τεφτέρια και τους φακέλους του χθες για ανθρώπους που υπήρξαν αντίπαλοί του;

Και βέβαια μιλούσαν και φέρονταν σαν αντίπαλοί του;

Ή να ενθαρρύνει ΣΗΜΕΡΑ όσους θέλουν να επενδύσουν για το μέλλον της χώρας, αλλά αν θέλετε και για το δικό τους πολιτικό μέλλον, στον ίδιο και στον ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι ολοφάνερη η απάντηση.

Διαφορετικά, όταν μιλάμε για προοδευτική συμπαράταξη, και αποκλείουμε όσους στο παρελθόν ήταν αντίπαλοί μας, μίλησαν άσχημα για μας και την πολιτική μας, αμφισβήτησαν τη στρατηγική μας, κατάγγειλαν κάποιες πλευρές της, μάλλον μιλάμε για συμπαράταξη με τον εαυτό μας.

Πολύ περισσότερο όταν δεχόμαστε τη λογική της δίκης προθέσεων, με την οποία τους αντιμετωπίζουν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και η Ν.Δ.

Και τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο.

 Δεν κινδυνεύει ο ΣΥΡΙΖΑ από δεξιά διάβρωση επειδή κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ μεταναστεύουν κοντά του. Υπάρχουν αρκετοί εξ απαλών ονύχων συριζαίοι, αριστεροί αφοσιωμένοι, για να τον προφυλάξουν.

Διαθέτει και κομματική συνοχή και πολιτική αυτοπεποίθηση.

Στο κάτω - κάτω, κάποιοι μετανάστες από το ΠΑΣΟΚ -κάποια εκατομμύρια μετανάστες δηλαδή- τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα.

Αυτοί να δείτε τι μας είχαν σύρει μέχρι να βρεθούν με το ψηφοδέλτιό μας στο χέρι.

Να κολυμπήσουμε στο ρεύμα της νέας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.
 Στην ανοιχτή θάλασσα, με όλους τους κινδύνους και τις παγίδες που αυτή κρύβει.

Ή να παραμείνουμε στον όρμο της κομματικής σιγουριάς.

Αυτό είναι κάθε φορά, σε κάθε εποχή, το δίλημμα των συμμαχιών για την Αριστερά.