Απο τον βαρομετρο "Ο Σαββόπουλος κατά την γνώμη μου είναι μια επιεικώς μέτρια καλλιτεχνική αξία ένας τραγουδοποιός που δεν ξεπερνά τον μέσο όρο.
Δεν είναι ούτε Βαμβακάρης, ούτε Χατζιδάκις, ούτε Τσιτσάνης, ούτε Σιδηρόπουλος, ούτε Άκης Πάνου, ούτε Μητσάκης.
Μουσικά τον βρίσκω αδιάφορο και στιχουργικά (όπου υποτίθεται είναι το δυνατό του σημείο) παρότι έχει σίγουρα την δυνατότητα να συνθέτει ενδιαφέρουσες εικόνες, απίστευτα φλύαρο.
Όταν ο Βαμβακάρης τα λέει όλα μέσα σε μια πρόταση “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου” το ίδιο και ο Άκης Πάνου “Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω” ο Νιόνιος χρειάζεται ολόκληρα κατεβατά.
Προσπαθεί… υπερβολικά και αυτό φαίνεται στα τραγούδα του. συνέχεια του κειμένου...
Το κακό -ή το καλό όμως αν θέλετε- είναι πως η εικόνα ενός καλλιτέχνη δεν σχηματίζεται μόνο από την καλλιτεχνική του αξία αλλά και από τον χαρακτήρα του.
Υποστηρίζω δηλαδή πως ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη περνάει και μέσα στο έργο του.
Η ανθρώπινη αξία μεταφράζεται άμεσα σε καλλιτεχνική.
Στο σημείο αυτό θα δανειστώ ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη των Χ. και Π. Κατσιμίχα που με εκφράζει απόλυτα: “..Αυτό σημαίνει ότι έχουν μάθει τα τραγούδια μας με τον απόλυτα σωστό τρόπο , στόμα με στόμα , ότι λειτουργήσαμε μέσα στην ελληνική κοινωνία σαν δύο καλοί άνθρωποι με τίμιες προθέσεις άσχετα πόσο τα καταφέραμε ή δεν τα καταφέραμε μουσικά.
Εμείς ποτέ δεν ανταγωνιστήκαμε , δεν ζηλέψαμε και δεν ασχοληθήκαμε με κανέναν που κάνει το ίδιο πράγμα με μας , γιατί πιστεύουμε , όπως λέει η παροιμία , ότι όλοι οι καλοί χωράνε.
Εξάλλου η μουσική δεν είναι ποδόσφαιρο , ποιος θα βγει πρώτος , δεύτερος , τρίτος , ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Αυτό είναι χουλιγκανισμός , δεν είναι αγάπη για την τέχνη.
Ειλικρινά , δεν μας ενδιαφέρει , αν θα μείνει έστω κι ένα τραγούδι από αυτά που φτιάξαμε , αυτό εξάλλου δεν μπορεί να το ξέρει κανείς…
Μας ενδιαφέρει μόνο να περπατάμε στο δρόμο , να μας βλέπουν οι άνθρωποι και να λένε “να ένας εντάξει!”. Χίλιες φορές αυτό , παρά να λένε ” να ένας πολύ καλός συνθέτης , αλλά πολύ μεγάλος μαλάκας!”. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι.”
Ο Σαββόπουλος λοιπόν (μεταξύ άλλων): * Ήταν πάντα καιροσκόπος. Αριστερός όταν το αριστεριλίκι είχε πέραση, δεξιός και εκσυγχρονιστής όταν γύρισε ο… αέρας. * Είναι ο άνθρωπος που έγραψε τραγούδι που υμνεί τον Μητσοτάκη!!!
Ναι, μην γελάτε εσείς οι νεότεροι… τον Μητσοτάκη, όπως το ακούτε (1989 “Tο μητσοτάκ”). *
Εξελίχθηκε σε χειροκροτητή και σφουγγοκολάριο της εξουσίας και του κεφαλαίου αποκομίζοντας έτσι, κρατικά κονδύλια, μέγαρα, Ηρώδεια, βιλές στο Πήλιο, κότερα κλπ.
* Έκανε “τουρνέ” μαζί με τον Βαρβιτσιώτη στα στρατόπεδα (με το αζημίωτο) παίζοντας για τους φαντάρους που φαντάζεστε πόσο ελεύθεροι ήταν να επιλέξουν αν θα τον ακούσουν ή όχι.
Καταλαβαίνετε με αυτό πόσο ακίνδυνος πρέπει να είναι κάποιος καλλιτέχνης για να τον βάλει η εξουσία να παίζει στα στρατόπεδα. * Βρίσκεται σαν την… Βασίλω πίσω από κάθε Γάμο και Χαρά (βλέπε εκδήλωση) η οποία έχει εξασφαλισμένη κονόμα (εκδηλώσεις και πρωτοχρονιές Δήμων, Υπουργείων, Νομαρχιών κλπ.).
* Έφτασε να υποστηρίζει τις πιο συντηρητικές και κονφορμιστικές θέσεις που έθεταν περιορισμούς ακόμα και στην τέχνη. Θυμάμαι την διαμάχη του με τον Βασίλη Ραφαηλίδη με αφορμή τις αντιδράσεις για την ταινία της Φρίντας Λιάππα “Τα Χρόνια της Μεγάλης Ζεστής”. Στην ταινία παρουσιάζεται ένα ζευγάρι που κάνει έρωτα μέσα σε ένα δωμάτιο που υπάρχει και ένα μωρό.
Σε μια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης τότε και με συντονιστή τον Παναγιωτόπουλο (σημερινό υπουργό), ο Σαββόπουλος υπερασπίζεται την ηθική και την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών (η ρητορική του δεν είναι το ίδιο καλή όσο η στιχουργία του). Όπως είναι λογικό κατακεραυνώνεται από τον Ραφαηλίδη και μη έχοντας τι άλλο να πει πετάει το:
“ο κ. Ραφαηλίδης λέει αυτά που λέει γιατί δεν έχει παιδιά” για να εισπράξει την ιστορική απάντηση του μεγάλου Ραφαηλίδη: “Έχω 7 παιδιά… όλα εξώγαμα!!!“.
* Έχει την ικανότητα να γράφει, αλλά έχει και την ικανότητα να κλέβει.
Έχει κλέψει τόσο την ιδέα, αλλά και πολλά από τα πρωτότυπα λόγια της διασκευής του “All along the watchtower” που πρώτος είχε κάνει ο Πουλικάκος (έχω ακούσει τον ίδιο τον Πουλικάκο να το αναφέρει). Αφήστε τις κλοπές που έχει διαπράξει με θύματα τον Dylan (π.χ. Άγγελος Εξάγγελος - Girl From The North Country) και τον Lucio Dalla (π.χ. τo “Τι έπαιξα στο Λαύριο” είναι ολόιδιο με ένα τραγούδι του Dalla που δεν θυμάμαι τον τίτλο) και αφορούν αυτούσια τα τραγούδια. Δεν μένει όμως μόνο εκεί. Επεκτείνεται και στις ιδέες.
Γράφει για παράδειγμα ο Ντύλαν άσμα “ηρωικό και πένθιμο” για τον μποξέρ Ρούμπιν Κάρτερ που ηρωποιήθηκε αδίκως ενώ είχε καθαρίσει 3-4 άτομα; Σιγά μην καθότανε ο Σαββόπουλος με σταυρωμένα τα χέρια! Βρίσκει τον στυγνό εγκληματία Κοεμτζή, που αναλόγως με τον Κάρτερ είχε σφάξει άλλους 3-4 και του αφιερώνει το “Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο”, ένα από τα χειρότερα τραγούδια που έχω ακούσει. * Τα τραγούδια του “Τι έπαιξα στο Λαύριο” και “Ας κρατήσουν οι χοροί” βοηθάνε την καϋμένη την ΦΑΓΕ και την καϋμένη την Vodafone να κερδίζουν περισσότερα (φυσικά και τον ίδιο), μιας και συνοδεύουν τις διαφημίσεις τους.
Ο Νιόνιος επίσης επί ΠΑ.ΣΟ.Κ, είχε εκπομπή στην τηλεόραση ονόματι “Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι”, όταν για να πάρεις εκπομπή στην κρατική τηλεόραση (την μόνη που υπήρχε) καταλαβαίνετε τι γλώσσα έπρεπε να διαθέτεις (μετά βέβαια που έπεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ κατακευράνωσε τον “Παπατζή” και υποστήριξε το “Μητσοτάκ”). Σε κάποια από τις εκπομπές του λοιπόν, βάλθηκε, ως αλάνθαστος κριτής και ταυτόχρονα κρινόμενος (!!!), να σχολιάσει τις “στρεβλές” ας πούμε γι’ αυτόν εκφάνσεις του Ελληνικού τραγουδιού.
Ως στρεβλή έκδοση του rock χρησιμοποίησε τον Μπουλά (πρώην συνεργάτη του στους Αχαρνής - ο Νιόνιος τιμά πάντα τις συνεγασίες του! *(1)) - Σωστά, συμφωνώ! Ως στρεβλή έκδοση του έντεχνου τραγουδιού χρησιμοποίησε τον Χατζηνάσιο - Σωστά, επαυξάνω! Ως στρεβλή έκδοση του πολιτικού τραγουδιού χρησιμοποίησε τον Ηλία Ανδριόπουλο και εδώ υπάρχει το εξής θέμα…
Δεν ξέρω αν ο Ανδριόπουλος είναι μεγάλος συνθέτης.
Ένας σίγουρα ένας συνθέτης με μικρή (ποσοτικά) παραγωγή που δεν κατάφερε να ξεφύγει από την σκιά του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι (γιατί μήπως κατάφερε ο Μούτσης;), όμως… Έγραψε τρία από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια που γράφτηκαν το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα:
το “Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες” σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, την “Πλατεία Βάθης” και το “Μη κλαις” σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη. Όμως επειδή σε αυτά τα ζητήματα υπεισέρχεται σε σημαντικό βαθμό η υποκειμενικότητα, ας πάρουμε μόνο το τελευταίο το “Μη κλαις”, ένα τραγούδι εκπληκτικής αρμονίας μεταξύ της μουσικής και του στίχου κατά την γνώμη μου.
Το τραγούδι αυτό το είπε η Μπέλου την εποχή που ήταν της μόδας οι συνθέτες να χρησιμοποιούν παλιούς ρεμπέτες. Το ίδιο είχε κάνει κι ο Νιόνιος με το “Ζεϊμπέκικο” (Βρώμικο ψωμί) που κατά σύμπτωση η στιχουργική του έχει παραπλήσια θεματολογία . Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό (ένα από τα χαρακτηριστικά - ίσως το πιο κοινώς αποδεκτό) που καταξιώνει ένα τραγούδι και έναν δημιουργό κατά συνέπεια; Η αντοχή στον χρόνο. Μάλιστα…
Μήπως μπορείτε να μου πείτε αν έτυχε να βρεθείτε σε μια μουσική συντροφιά, σε μια γιορτή, σε μια μουσική εκδήλωση, σε ένα μαγαζί που παίζει αυτό το είδος της μουσικής, που να μην παίζεται το “Μην κλαίς”; Πόσοι από εσάς ακούσατε στις ίδιες περιστάσεις το “Ζεϊμπέκικο”; Για την ιστορία… η κριτική για τον Μπουλά και τον Χατζηνάσιο ανασκευάστηκε, για να μην πω αποσύρθηκε ατάκτως, όταν και οι δυο παρέστησαν στην εκπομπή (μετά από κάλεσμα του ίδιου του Νιόνιου) και “υπερασπίστηκαν” τον εαυτό τους μπροστά στον αδέκαστο δικαστή.
Για τον Ανδριόπουλο (επειδή αυτός δεν απεδέχθει την τιμή να παραστεί) κρέμεται ακόμα ως δαμόκλειος σπάθη η “αλάθητος κρίση” του μεγάλου (σε ηλικία) δημιουργού…
Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν διάβασα πριν μερικές μέρες ότι στην “γιορτή” για τα 40χρονα του στο τραγούδι (ουάου), στο Ηρώδειο (που αλλού) και μπροστά στο high society της Ελληνικής κοινωνίας, χρησιμοποίησε (κυριολεκτικά) την Καλομοίρα η οποία βγήκε μέσα από μια τούρτα και τραγούδησε το “Happy Birthday Mr.President” αλλά Merilyn…
Μάλιστα ο καλλιτέχνης, μπροστά σε κάποια κριτική που δέχτηκε, συνήθιζε να διαλαλεί στις εκπομπές του Αιμίλιου Λιάτσου και της Έλενας Κατρίτση το… ευφάναστο και πολύ… πετυχημένο “Και ποια περιμένατε να βγάλω από την τούρτα, την Φαραντούρη;”
Κάποιος θα μπορούσε να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο happening ως ειρωνικό σχόλιο, εγώ θα το ερμήνευα απλά ως εμπορικό σχόλιο στα πλαίσια της κοσμοπολίτικης στροφής του καλλιτέχνη.
Με βάση αυτά τα λίγα λοιπόν θα πρόσθετα στην αρχική μου πρόταση (περί μέτριου τραγουδοποιού) το “καλός έμπορος”. Όμως επειδή η τέχνη δεν μπαίνει στην διατίμηση και παύει να είναι τέχνη όταν στηρίζει την εξουσία, θα κλείσω επαναλαμβάνοντας την φράση των Κατσιμιχαίων…
“Μας ενδιαφέρει μόνο να περπατάμε στο δρόμο , να μας βλέπουν οι άνθρωποι και να λένε “να ένας εντάξει!”. Χίλιες φορές αυτό , παρά να λένε “να ένας πολύ καλός συνθέτης , αλλά πολύ μεγάλος μαλάκας!“.
Τελευταία ενημέρωση:
Ναι, ναι, ο Νιόνιος του Μεγάρου ως θεματοφύλακας του πολιτισμού, βγήκε και κατακευραύνωσε τον κοσμάκη που πανηγύριζε για την νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision. Βλέπετε το “εστιατόριο του πατέρα της Καλομοίρας στην Νέα Υόρκη” είναι ανώτερης κατηγορίας από αυτό του πατέρα της δύστυχης Παπαρίζου στη Σουηδία. *(1) Αντιγράφω άλλο ένα παράδειγμα από το βιβλίο του Ντίνου Δηματάτη “Παύλος Σιδηρόπουλος - Το μοναχικό μπλουζ του πρίγκηπα”: “…
Στη συνέχεια επιχειρείται μια προσπάθεια να εμφανιστούν μαζί με τον Σαββόπουλο αλλά ο τελευταίος αρνείται την πρόταση, αφού δεν συγχωρεί τα Μπουρμπούλια όταν έφυγαν απ’ αυτόν για να ακολουθήσουν την αυτόνομη πορεία τους, ενώ παράλληλα ήταν δυσαρεστημένος και από την στάση του Σιδηρόπουλου, αφού του είχε εκμηστηρευθεί πριν από μήνες ότι τον προόριζε για συνεργάτη του και ο τελευταίος είχε αρνηθεί ευγενικά την πρόταση αυτή.”
posted by Art Attack | Σάββατο, Φεβρουάριος 10, 2007
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου