Η πρώτη μου φορά που ήρθα σε επαφή με το 'μαθητικό' της ΧΑ ήταν στο ..., χρόνια πριν, σε εθνική γιορτή. Την 28η.
Και όχι δεν ήταν νεανίες σε εθνικό παροξυσμό και εθνική ανάταση. Ήταν νεανίες που σφύριζαν, οχληρά και πρόστυχα, στις συμμαθήτριές τους, γιατί η φούστα ήταν λέει κοντή.
Τρόμαξα.
Τρομοκρατήθηκα κανονικά.
Μετά, δεν κρατήθηκα.
"Για ελάτε εδώ ρε κωλόπαιδα", είπα κι εγώ με γλώσσα ξεδιάντροπη, αλλά ύφος καθηγητικό - από τα σκληρότερά μου.
"Τι γίνεται εδώ, έχουμε θεματάκια; Σας προκαλούν τα κορίτσια; Ξέρετε τι λέει το Ευαγγέλιο για όποιον τον προκαλεί ο οφθαλμός του; Να τον βγάλει." "Μα..."
"Σκασμός και πλανταγμός, μόμολα, που νομίζετε πώς έτσι φέρονται οι άντρες".
Τέλος πάντων, ακολούθησε πλήρης κατήχηση και λειτουργική, σε γλώσσα επικοινωνιακή (στην κατεύθυνση των μαθητών), δηλαδή πράγματα που μήτε καταλεπτώς θυμάμαι, μήτε είναι και πολύ ωραίο να επαναλαμβάνει κανείς.
Λούφαξαν.
Αλλά στο σχολείο αυτό είχαμε συνέχεια επεισόδια. Από κλοπή τυρόπιτας, και γενικώς μπούλινγκ, μέχρι εκβιασμούς κοριτσιών... Ο κακός χαμός. Έβαλα τα δυνατά μου, γιατί η πρώτη τάξη μιμούνταν την τρίτη.
Αυτή η τρίτη, δηλαδή δυο τρεις φασιστόμαγκες παρέα με εξωσχολικούς φασίστες, πλάκωσαν μια μέρα στο ξύλο και έστειλαν στο νοσοκομείο Παλαιστίνιο μαθητής μας - ο οποίος μάλιστα δεν ήταν μαθητής μου, γιατί είχε εξαιρεθεί στα Θρησκευτικά ως μουσουλμάνος.
Χάρη στη μανία μου, προχώρησε ο αδερφός του τη μήνυση, στηριζόμενος στα πρακτικά του συλλόγου. Χάρη στη μανία μου πήραν 2 μαθητές απολυτήριο με κοσμία. (Τότε υπήρχαν ακόμα χαρακτηρισμοί διαγωγής, μετά ήρθε ο σοσιαλ-βιολισμός 
).
).
Την άλλη χρονιά δεν είχαμε μαθητικό ΧΑ, παρότι ήρθαν γονείς και μας τραμπούκιζαν. Πώς θα γίνει; Σε τόσο σοβαρά ζητήματα της ιστορίας πρέπει όλοι να αναλάβουν την ευθύνη τους. Ευθύνη χειρούργου.
Βέβαια δεν είμαι οπαδός της σκληρής παιδαγωγικής.
Μόνο στη βία είμαι αδυσώπητη. Κατά τα λοιπά, τα παιδιά θέλουν κουβέντα, αγάπη, φροντίδα, αγάπη, ξανά αγάπη και επιμονή στο μάθημα. Σίγουρα δεν θέλουν απολυτήρια δίχως αντίκρισμα. Απλώς μιας και μίλησα πριν για φασισμό και σεξισμό, έτσι, ξεπήδησαν από μέσα μου και κάποιες αξέχαστες όσο και αφόρητα τρομαχτικές εικόνες.
Κορίτσια, τα μίνι σας, και τα ωραία πόδια σας και μην ακούστε κανένα φασιστοτραμπούκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου