ε
Του Γ. Λακόπουλου
Σε όλο δημοκρατικό τον κόσμο μετά τους εκδότες την ευθύνη για την πολιτική γραμμή των εφημερίδων έχουν οι διευθυντές τους που δικαιούνται- χωρίς αυτό να συνιστά λογοκρισία – να επιβάλουν τη εκδοτική πολιτική της επιχείρησης. Κανείς δεν φανταζόταν ότι στην Ελλάδα την περιφρούρηση αυτής της πολιτικής θα αναλάμβαναν οι … αρθρογράφοι -αν δεν θεωρούν ότι μπορούν κιόλας να επιβάλουν τη δική τους- και ότι θα έκαναν επιθέσεις ιερής οργής στους…διευθυντές! Ότι θα σηκωθούν τα πόδια να πλακώσουν στις φάπες το κεφάλι…. Όπως βοά το Διαδίκτυο, αυτό συνέβη στον πρώην ΔΟΛ.
Δεν χρειάζεται να ξεφυλλίσει πολύ κανείς τις δύο εφημερίδες του «Συγκροτήματος» για να καταλάβει ότι η πρόσφατη παρότρυνση του νέου ιδιοκτήτη του, Βαγγέλη Μαρινάκη, να συνεχίσουν «στην ίδια γραμμή και με τις ίδιες αρχές που πορευτήκατε όλα αυτά τα χρόνια» εξελήφθη ως συνέχιση του -ανορθόδοξου συχνά- πολέμου προς τον Τσίπρα. Ήτοι, εξ αντικειμένου, προς όφελος του Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν δέχεται ουδεμία κριτική από εφημερίδες που βρίσκονται υποτίθεται σε άλλη παράταξη από τη δική του. Όλοι έχουν πιάσει το υπονοούμενο, από χρόνια. Αλλά αυτό που δεν περίμενε κανείς είναι ότι όποιος παρεκκλίνει, θα «ξεμπροστιάζεται» εκ των έσω -και ας βρίσκεται στο ρετιρέ τους.
Με αυτή την πρακτική, ουαί και αλίμονο και στον ίδιο τον Μαρινάκη αν, για δικούς του λόγους, αποφασίσει να στραφούν κατά του Μητσοτάκη οι εφημερίδες του, ή αν ακούνε τι λέει και ο Τσίπρας. Θα τον περάσουν γενεές δεκατέσσερις οι υπάλληλοι του! Ή με τον Μητσοτάκη ή κηρύσσεται εχθρός της «αστικής τάξης»…
Δεν ήταν άλλωστε ο Ψυχάρης που δέχθηκε κριτική από μέσα -ους έθρεψε το μάννα εκκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου- επειδή φώναξε τον κουμπάρο του και παλιό συνεργάτη του -και στυλοβάτη Βήματος- Βασ. Μουλόπουλο να τον βοηθήσει στη δύσκολη στιγμή; Δεν άκουσε τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτοπροσώπως να διαρρηγνύει τα ιμάτια του στη Βουλή, για το ενδεχόμενο να ακυρώσει την αλλαγή γραμμής που επέβαλε ή ανέχθηκε – λόγω φυσικής αδυναμίας- τα τελευταία χρόνια και να επιστρέψει στη φυσική αντιδεξιά ταυτότητα του ΔΟΛ ; Απίστευτα πράγματα.
Οι πηγές της κακοδαιμονίας
Το νέο περιστατικό που σχολιάζεται έντονα στους δημοσιογραφικούς κύκλους αυτές τις ημέρες -διευθυντής του Συγκροτήματος να αποδοκιμάζεται ως «αγιογράφος» από οικεία στήλη-, δείχνει το μαγαζί μπορεί να άλλαξε ιδιοκτησία -με επαρκή οικονομική βάση για να επιβιώσει- αλλά παραμένει σε κρίση. « Άλλαξα μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξα…» που τραγουδάει ο Μανώλης Μητσιάς…
Οι πηγές της κακοδαιμονίας υπάρχουν και εκρέουν καθημερινά τις αιτίες αποδυνάμωσης του άλλοτε κραταιού οργανισμού. Πρωτίστως δια της διολίσθησης από σταθερό πυλώνα της Δημοκρατικής παράταξης -στο σύνολο της -με αντιδεξιό πρόσημο, σε υποστηρικτή των ομάδων της Δεξιάς που συσπειρώνονταν πριν στον Αντώνη Σαμαρά και τώρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη –με την συνδρομή του εκπεσόντος σημιτισμού στη δεύτερη περίπτωση.
Για να μην είναι διολίσθηση και να υπάρξει σαφής αλλαγή, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ο νέος ιδιοκτήτης, κάποιος πρέπει να το πει, για να το ξέρουν και οι αναγνώστες. Αλλά δεν το λέει κανείς. Έτσι ο καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, όπως και ο καθένας αντιλαμβάνεται ό,τι θέλει…
Αποδεικνύεται έτσι ότι η κρίση που ξέκανε τον ΔΟΛ μετά τον Λαμπράκη ήταν πρώτα δημοσιογραφική. Μετά έγινε διαχειριστική: θα πέσουν τα ντουβάρια αν αληθεύουν όσα φημολογούνται για τα ευρήματα στα ντουλάπια της Μιχαλακοπούλου, που δείχνουν αντιμετώπιση του ΔΟΛ ως πρυτανείου από ορισμένους. Στο τέλος έγινε οικονομική με την αδυναμία δανεισμού.
Ή αλλιώς: επειδή προϋπήρχαν οι δυο πρώτες κρίσεις ήταν αδύνατο να αντιμετωπιστεί η τρίτη- με τους αναγνώστες να τρέπονται σε φυγή, με όσα διάβαζαν και με όσα διαισθάνονταν. Ρωτήστε στο τηλεφωνικό κέντρο.
Το ‘Βήμα» και τα «Νέα» συνεχίζουν. Τι ακριβώς;
Η εποχή Λαμπράκη έκλεισε, η περίοδος Ψυχάρη διακόπηκε βιαίως -με τον ίδιο θύτη και θύμα ταυτόχρονα- αλλά η εποχή Μαρινάκη ανατέλλει χωρίς το Συγκρότημα να έχει απαλλαγεί από τα βαρίδια που χαντάκωσαν τις δυο εφημερίδες του τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να ευθύνεται και ο ίδιος που δεν υπήρξε σαφής στη εκδοτική πολιτική του – δεν έχει κουλτούρα εκδότη άλλωστε- όπως μπορεί να κάνει , χωρίς να μπορεί να του πει κανείς τίποτε.
Μπορεί να οδηγήσει τις εφημερίδες όπου νομίζει, όπου τον συμφέρει και δεν πέφτει λόγος πάρα μόνο στους αναγνώστες. Θέλει αβάντα στον Μητσοτάκη; Δικός του. Θέλει τη Φώφη; Δίπλα της. Θέλει τον Τσίπρα; Με τον παρά μας και την κυρά μας…..
Ο ίδιος όμως ως τώρα είπε απλώς: εγώ βάζω τα λεφτά και εγγυώμαι την ανεξαρτησία σας, εσείς συνεχίστε όπως ξέρατε. Όπως ήξεραν πότε; Επί Λαμπράκη ή επί Ψυχάρη;
Όταν αναδείκνυαν τους δημοκρατικούς αγώνες κόντρα στη Δεξιά ή όταν άνοιξαν τις σελίδες τους για τις πιο ακραίες φιγούρες της ΝΔ; Όταν φιλοξενούσαν τους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, ή όταν λοιδωρούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και έκαναν μπούλινγκ στον Τσίπρα;
Όταν κατακρεουργούσαν την οικογένεια Μητσοτάκη, κρεμώντας στα μανταλάκια τα καμώματά τους- από την Αποστασία ως το unfaire και από τον Μαυρίκη και τον Πανσαβόλτα, μέχρι τη Μayo και την επιταγή του Αλαφούζου ή όταν συνυπέγραφαν τους μεταθανάτιους λιβανωτούς για τον Κώστα Μητσοτάκη;
Όταν κατήγγειλαν τον Σαμαρά για τον όλεθρο που έφερε στην εξωτερική πολιτική με το Σκοπιανό – και στο δημόσιο βίο παλαιότερα με τους «Κενταύρους» τους «Ρέητζερς»- ή όταν τον υπέθαλπαν ως πρωθυπουργό; Όταν στήριζαν τους αγώνες των εργαζομένων, ή όταν στρέφονταν κατά των συνδικάτων;
Κακά τα ψέματα. Η ιστορία του ΔΟΛ τέμνεται στα τρία. Όποιος εγγυάται -και πληρώνει -τη συνέχεια, πρέπει να ξεκαθαρίσει από πιο σημείο θα ξαναπιάσει το νήμα. Διαφορετικά θα έχει συνεχή επεισόδια σαν αυτά που έφτασαν στον αέρα του Διαδικτύου, αλλά και σαν αυτά που δεν γίνονται γνωστά.
Άλλο ελευθερία γνώμης και άλλο σκορποχώρι
Ο καθένας βέβαια πιστεύει, γράφει και υπερασπίζεται αυτό που νομίζει και είναι δικαίωμά του. Αλλά προς Θεού, οι εφημερίδες πουθενά στον κόσμο δεν είναι σκορποχώρι. Υπάρχει ενιαία κατεύθυνση, ιεραρχία, κανόνες, κοινή αντίληψη για τα πράγματα- χωρις αυτό να αποκλείει εσωτερικές διαφοροποιήσεις και τον πλουραλισμό. Επί των θεμάτων όχι επί του διπλανού τους. Άλλο να διατυπώνονται αντίθετες εκτιμήσεις για τα πράγματα και άλλο να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, ενώπιον των αναγνωστών.
Αυτά δεν γίνονται πουθενά και δεν έχουν σχέση ούτε με ελευθέρια διατύπωσης γνώμης, ούτε με ανοχή στην κριτική και την άλλη άποψη. Είναι πολιτικά παιχνίδια που τείνουν να τις χρησιμοποιήσουν για σκοπούς που δεν αφορούν το μέλλον και την επιβίωση τους. Βάζουν άλλα συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα των εφημερίδων και των εργαζομένων. Οι οποίοι, αν και απλήρωτοι επί μήνες, απέδειξαν ότι είναι ικανό και αξιόμαχο σύνολο επαγγελματιών με επάρκεια- και αν μη τι άλλο αξίζουν το σεβασμό όσων απλώς κάνουν το κομμάτι τους, κατά τα προσωπικά γούστα τους…
Είναι προφανές ότι οι πρώτοι που οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη κατάσταση είναι οι διευθυντές των δυο εφημερίδων και το τελευταίο επεισόδιο είναι μια καλή αφορμή. Ο Καρακούσης και ο Λάμψιας είναι έμπειροι δημοσιογράφοι και παλιοί στο Συγκρότημα. Δεν μπορεί να μην ξέρουν ότι όταν ο ένας δέχεται να στραπατσάρεται ο άλλος – ούτε καν για τις απόψεις του , αλλά για το ρεπορτάζ του -και αυτός με τη σειρά του δέχεται να τον μειώνουν οι υφιστάμενοι του, τότε ανέχονται συμπληρωματικά την πορεία προς την αυτοαπαξίωση και την κλιμάκωση της κρίσης, που θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.
Για τα μάτια του Κυριάκου
Ας μη κάνει κανείς πως δεν καταλαβαίνει: είναι γελοίο να διακυβεύουν το κύρος τους δυο μεγάλες εφημερίδες για τα …μάτια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Βοά η δημοσιογραφική πιάτσα για τη συνήθεια του σημερινού προέδρου της ΝΔ να επεμβαίνει -δια συνεργατών του ή και ο ίδιος- στα εσωτερικά των ΜΜΕ, ή να ενίσταται, παρασκηνιακά, για το περιεχόμενό τους. Οι δημοσιογράφοι εκτίθενται με την υπογραφή τους για όσα γράφουν- δεν τηλεφωνούν. Όποιος διαφωνεί να τους απαντήσει με την υπογραφή του…
Αν είχαν ένα αβαντάζ τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ στο παρελθόν ήταν ότι οι επιτελείς τους δεν επέτρεπαν ποτέ τη συνδιοίκηση. Πολιτικός που σηκώνει τηλέφωνο για να υποδείξει, ή για να επιτιμήσει δημοσιογράφο, ή να προβάλλει αξιώσεις στη διεύθυνση και τον εκδότη ΜΜΕ, πρέπει να …απολύεται. Αλλιώς υπάρχουν παρενέργειες.
Ήδη οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων του πρώην ΔΟΛ –οι παλιότεροι από τους οποίους έχουν μάθει να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους- ενίοτε διαισθάνονται ότι αποσταθεροποιούνται, επειδή κάνουν τη δουλειά τους.
Όπως διαισθάνονται ότι εκ παράλληλου υποβόσκει ένας διαγκωνισμός για το ποια άγρια πήγαν να διώξουν ποια ήμερα. Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι αυτό -αν δεν αναχαιτιστεί -σταδιακά θα οδηγήσει σε υπόγεια τριγωνική αναμέτρηση Καρακούση-Λάμψια-Κουρτάκη, δεδομένου ότι στο εκδοτικό σύστημα Μαρινάκη υπάρχουν και άλλες δυνάμεις πλην του πρώην ΔΟΛ. Και τότε θα πάρουν φωτιά τα τόπια και οι εφημερίδες θα καταρρεύσουν. Τζάμπα τα λεφτά…
Επίλογος
Για όσους δεν το πρόσεξαν, τα “Νέα” – π.χ, στις 21/9-/17 – κυκλοφόρησαν με αριθμό φύλλου: 28. Το “Βήμα” της περασμένηςς Κυριακής με αριθμό φύλου: 5 της “Β’ περιόδου”. Ο Μαρινάκης μηδένισε το κοντέρ και αρχίζει την πορεία εξ αρχής. Αυτό σημαίνει ότι στο εξής οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι δικό του καπέλο. Προφανώς ποντάρει στο πρώτο.
Η τρέχουσα κρίση δεν είναι η πρώτη κρίση επί των ημερών -έρχεται από το παρελθόν. Αν δεν ακυρώσει τις αιτίες που την αναζωπυρώνουν -με βάση τις αρχές του μάνατζμεντ για την ιεραρχία και με την πάγια εκδοτική πρακτική- την επόμενη φορά θα πλήξει τον ίδιο και ας μην ανακατεύεται πολύ. Προφανώς κάποιοι αυτό κατάλαβαν όταν τους είπε «Συνεχίστε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου