Το αστείο της Βούλας Παπαχρήστου με το κουνούπι του Νείλου (που τσιμπάει μετανάστες και τρώει σπιτικό φαγητό) είναι περισσότερο χαζό, παρά ρατσιστικό.
Το θυμόμαστε επειδή έγινε αιτία να αποκλειστεί η πρωταθλήτριά μας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Αντιθέτως, δεν θυμόμαστε άλλα.
Τα ενσταντανέ της με τον Κασιδιάρη στη θάλασσα (είδε και το τατουάζ με τη σβάστικα, αλλά ήταν αριστερόστροφη και την εξέλαβε για αρχαιοελληνική), τις μεσημεριανάδικες ιστορίες για τον δεσμό της με τον ανθυποφύρερ της Χ.Α., την κατανόησή της για την επίθεση στην Κανέλλη, τα ξίφη και τα μολών λαβέ με τα οποία στόλιζε τους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα σε στιλ «δεν είμαι νεοναζί, εσείς βλέπετε παντού φασίστες...». Αυτά και όχι το κουνούπι του Νείλου ήταν που της κόστισαν τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς. Και κυρίως ο φόβος των διοργανωτών ότι είναι ικανή να πει κι άλλα.
Ύστερα ήρθε ο Παύλος Φύσσας, η Χ.Α. σταμάτησε να είναι λάιφ στάιλ, ο Σταύρος Θεοδωράκης σταμάτησε να πίνει καφέ από τις κούπες της, οι αναλυτές του ΣΚΑΪ έπαψαν να θεωρούν τη σοβαρή της πτέρυγα συντελεστή μιας νέας πολιτικής πλειοψηφίας. Η Βούλα κατάλαβε ότι αυτά τα παιχνιδάκια με τους φασίστες ήταν επιζήμια για την εικόνα της και προσπάθησε να τα μαζέψει.
Στην πραγματικότητα, δεν μάζεψε τίποτα. Δεν υπάρχει επανόρθωση αν δεν βάλεις τα πράγματα σε ένα νέο πλαίσιο. Αυτό που επί της ουσίας είπε η Παπαχρήστου είναι ότι δεν ασχολείται με τα πολιτικά. Εύκολο, αφού η απόσταση ανάμεσα στο «είμαι νεοναζί» και στο «δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά» ενίοτε είναι ελάχιστη.
Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια της Βούλας Παπαχρήστου να πείσει ότι προσπάθησε να μας πουλήσει χρυσαυγιτισμό «επειδή παρασύρθηκε» μάλλον καρποφόρησε. Η κοινωνία δεν θυμάται ή δεν ενδιαφέρεται και η πολιτική ηγεσία τη συνεχάρη δημοσίως για την πρόσφατη επιτυχία της.
Πιο πολύ απ' όλους το γλέντησαν τα ΜΜΕ, που τρελαίνονται να πουλάνε συγκαλυμμένους φασίστες σε πατριωτική συσκευασία: «Μπροστά σε μια επιτυχία για τη χώρα μας, τα πολιτικά μπαίνουν στην άκρη. Σταματήστε οι αριστεροί να είστε μίζεροι και κακόψυχοι...». Κι όμως. Τίποτα δεν μπαίνει στην άκρη.
Μακάρι η μεταστροφή της Παπαχρήστου να είναι ειλικρινής, αλλά δεν υπάρχει πατριωτισμός που να χωράει και τους φασίστες και τους μη φασίστες. Ούτε καν ο ιλουστρασιόν πατριωτισμός των διεθνών αθλητικών διακρίσεων και των χρυσών μεταλλίων.
Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου