Συντάκτης: Απόστολος Λυκεσάς
Ας μην κρυβόμαστε. Το τερατόμορφο φίδι του αντισημιτισμού έχει βγει από το αυγό του και κυκλοφορεί με τις θανατηφόρες συμμορίες του, χρόνια πολλά πριν από την κρίση. Μπορώ να μιλήσω μετά γνώσεως για τη Θεσσαλονίκη, όποιος θέλει μπορεί να προσθέσει εμπειρίες για τον τόπο όπου ζει.
Τα τελευταία απανωτά γεγονότα βεβήλωσης εβραϊκών μνημείων πήραν απλώς τη διάσταση που τους αρμόζει, καθώς συνδέονται ευθέως και με τα τρέχοντα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά δυστυχώς έχουν προηγηθεί χειρότερα που χάθηκαν στην καθεστηκυία σιωπή. Και η σιωπή αυτή κράτησε εφτά δεκαετίες, καλλιεργήθηκε και καλλιέργησε συνειδήσεις, χρηματοδοτήθηκε και χρημάτισε, εκπαιδεύτηκε και εκπαίδευσε τρεις γενιές.
Ας μην κρυβόμαστε. Η σιωπή απέναντι στο σύνθημα «Οι Εβραίοι φταίνε για όλα», η απάθεια που ταΐζεται με αστεϊσμούς τάχα μου αποενοχοποιημένους, η αδιαφορία απέναντι στην ξετσίπωτη άγνοια, τούτα είναι το σκοτάδι των ατομικών και συλλογικών υπονόμων στο οποίο σέρνεται η πανούκλα του φασισμού, είναι το εκτροφείο του φασισμού και του ναζισμού.
Για δεκαετίες οι άνθρωποι της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης (διασωθέντες του Ολοκαυτώματος και οι απόγονοί τους) μιλούσαν ανοιχτά μόνο μεταξύ τους. Εχω εισπράξει ένα μυστηριώδες αχνό χαμόγελο όταν τους ζητούσα να μιλήσουν ανοιχτά στην κοινωνία.
Τώρα καταλαβαίνω το κρυφό μήνυμα, πέρα από τα επετειακά ψελλίσματα, τώρα που φτάσαμε στο σύνθημα «Μαχαίρι στην καρδιά του κάθε αντιφά», τώρα καταλαβαίνω ολοκάθαρα πώς κατάπιαν τον θυμό για τις αποσιωπημένες βεβηλώσεις, τους αγκυλωτούς σταυρούς στα μαγαζιά τους -που τους έσβηναν με στωική υπομονή-, τώρα, στ' αλήθεια, καταλαβαίνω με το μυαλό και την καρδιά τις μακροχρόνιες συνέπειες του Τρόμου.
Ας μην κρυβόμαστε. Ο Τρόμος ήταν εγκιβωτισμένος στη γεμάτη απορία ερώτηση καλόπιστων τελειόφοιτων Πανεπιστημίου «μα υπήρχαν Εβραίοι στη Θεσσαλονίκη;» Η πόλη κρατούσε την ανάσα της, όπως ένα παιδί κάτω από το κρεβάτι στον φόβο του μπαμπούλα. Η πόλη -φυσικά, όχι όλοι- καμωνόταν ότι δεν ήξερε, η πόλη -όχι όλοι αλλά, φυσικά, αυτοί που έκαναν κουμάντο δεκαετίες το είχαν επιβάλει- κουκούλωνε τις αμαρτίες των ταγματασφαλιτών, των πλιατσικολόγων και όσων κονόμησαν τεράστιες περιουσίες από τον αφανισμό των Εβραίων.
Ας μην κρυβόμαστε. Θαρρούσαμε ότι έφτανε η ιστορική καταδίκη του ναζισμού αλλά φτάσαμε στο σημείο το ενενήντα εννιά τοις εκατό από τις ανακοινώσεις καταδίκης των πρόσφατων βεβηλώσεων να μην ονοματίζουν καν το ναζιστικό χέρι, να είναι πνιγμένες στην ασάφεια. Δεν ονοματίζουν το Τέρας καν για να το ξορκίσουν. Ας μην κρυβόμαστε πια, αν μη τι άλλο, αυτή η επιλογή αποδεδειγμένα είναι μια αστόχαστη ματαιοπονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου