Όταν ένας πολιτικός λέει ότι οι Ευρωπαίοι «βολεύονται» με την συμφωνία για το Μακεδονικό, είναι αντιευρωπαίος πολιτικός. Εμμέσως κηρύσσει πόλεμο κατά την κοινοτικής Ευρώπης που στηρίζει αυτή τη συμφωνία. Της αποδίδει ταπεινά κίνητρα ιδιαιτέρως ανθελληνικά, αφού αυτό που τους «βολεύει» είναι κακό για την Ελλάδα -κατά την κρίση του. Όταν μάλιστα βεβαιώνει ότι δεν θα αναγνωρίσει τη συμφωνία που αναγνωρίζει η Ευρώπη κηρύσσει το πόλεμο στην πολιτική της Ευρώπης, κάτι διόλου ωφέλιμο για χώρα μέλος.
Όταν ένας πολιτικός λέει ότι η κυβέρνηση χαρακτηρίζει όσους διαμαρτύρονται για τη συμφωνία «ακροδεξιούς»-που δεν το λέει, έτσι άρα παραποιεί τη θέση της- και ο ίδιος δεν διευκρινίζει ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και ακροδεξιοί, προσφέρει την κάλυψη του και στους ακροδεξιούς.
Αλλά όταν καλύπτει όσους εθνοκάπηλους φωνάζουν για «προδότες», «εκτελεστικά
αποσπάσματα» και άλλα συναφή και ακροδεξιά- αντί να τους καταγγέλλει- καταφεύγει στο οπλοστάσιο της μετεμφυλιακής Δεξιάς και νομιμοποιεί το διχασμό. Όχι τη πολιτικής που είναι φυσική κατάσταση στη Δημοκρατία, αλλά των διαθέσεων, των προθέσεων και του πατριωτισμού.
Όταν ένας πολιτικός -μόνος σε ολόκληρο τον πλανήτη- επιμένει ότι η Ελλάδα- δια της νόμιμης κυβέρνησή της -υπέγραψε… τέταρτο Μνημόνιο, αρνούμενος να παραδεχθεί το τέλος της μνημονιακής περιόδου στη οποία – και- το δικό του κόμμα οδήγησε, είναι πολιτικός που υποκρίνεται χωρίς να υπολογίζει ότι έτσι εμφανώς απομονώνεται. Δεν υπάρχει κυβέρνηση, διεθνής οργανισμός, κοινοτικό όργανο, αξιολογικός οίκος , μεγάλο μέσο ενημέρωσης που να μην αναδεικνύει ότι η Ελλάδα άλλαξε τα δεδομένα της και μπορεί πλέον να σταθεί στα πόδια της.
Αυτός ο πολιτικός έχει όνομα: Κυριάκος Μητσοτάκης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποψήφιος Πρωθυπουργός. Αναδείχθηκε επικεφαλής στο κόμμα του στηριζόμενος στο πολιτικό μάρκετινγκ που αναδείκνυε ότι θα είναι σύγχρονος, Ευρωπαίος, ανοιχτόμυαλος και εμπροσθοβαρής. Αλλά επιδιώκει να κυβερνήσει -με τη συνδρομή όλων των τυχοδιωκτικών στοιχείων και της διαπλοκής που αναζητά την παλινόρθωση της -ως ακραίος, σχεδόν σκοταδιστής, με τόσο εμφανή τρόπο ώστε ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης και Έλληνες διανοούμενοι να τον συνδέουν με τον Ορμπάν.
Προφανώς αυτός ο φιλόδοξος -αλλά άπειρος ώστε να γίνεται παιχνίδι τα χέρια των ακραίων της Δεξιάς- κληρονόμος, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό το καλοκαίρι. Από πολιτική άποψη κατέρρευσε: απέτυχαν όλες οι προβλέψεις του. Ούτε πρόωρες εκλογές έγιναν, ούτε οι αξιολογήσεις έφτασαν σε αδιέξοδο, ούτε η οικονομία διαλύθηκε, αλλά αντίθετα έκλεισε ο μνημονιακός κύκλος, λύθηκε το Μακεδονικό, διευθετήθηκε το χρέος και όλοι οι δείκτες της οικονομίας είναι θετικοί, κατά διεθνή παραδοχή.
Έχοντας ξεμείνει από επιχειρήματα διολισθαίνει σε ευτελή ευρήματα – π.χ. ότι η γραβάτα του Τσίπρα ήταν δώρο του Ζάεφ- κάτι σαν τα δώρα του Χριστοφοράκου, ας πούμε. Ή ότι η πρωθυπουργία που επιδιώκει θα σφραγιστεί από δυο κοσμοϊστορικές αλλαγές: όλα τα παιδιά θα πάνε στους παιδικούς σταθμούς και θα αυξήσει κάτι 250 εκατ. ευρώ τα λεφτά για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.. Αυτά είπε στη …νύφη του -στον Σκάι.
Συμπέρασμα: Το λάδι του Κυριάκου Μητσοτάκη ως επικεφαλής φιλοευρωπαϊκού, κεντροδεξιού κόμματος με ανοιχτούς ορίζοντες -έτσι όπως το διαμόρφωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το παρέδωσε ο Κώστας Καραμανλής-, τελειώνει. Και αυτό τον κάνει νευρικό, επιθετικό και απρόβλεπτο.
Προφανώς διαισθάνεται ότι εκεί που άφησε να φτάσουν στα πράγματα είτε ο ίδιος θα εξοντώσει τη ΝΔ σαν αυτό που είναι από την ίδρυσή της, είτε η ΝΔ θα εξοντώσει τον ίδιο, σαν αυτό που κατέληξε να είναι: πολιτικός εκπρόσωπος του Σαμαρά, του Άδωνι και των προγόνων τους.
Αυτό είναι παιχνίδι στη Δεξιά σήμερα. Ένας επικεφαλής που δεν έχει σε εκτίμηση το κόμμα του και ένα κόμμα που δεν έχει σε εκτίμηση τον επικεφαλής του. Ο ένας αντιλαμβάνεται ότι για να επιβιώσει πρέπει να απαλλαγεί από τον άλλον. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι γιατί η ΝΔ είναι μεγάλο κόμμα και η απελπισία κακός σύμβουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου