Άγγελος Μανταδάκης
Το πρόσφατο άρθρο τού πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στους "Financial Times" προσφέρει σημαντικό υλικό προκειμένου να διαμορφώσουμε ορισμένα ενδιαφέροντα μαθήματα για τη φύση και τις πολιτικές πρακτικές της εγχώριας Δεξιάς.
Μάθημα πρώτο: Η Δεξιά στη χώρα μας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα είναι μακριά από την εξουσία. Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός θεωρεί πως η ήττα και η πτώση της κυβέρνησής του ήταν αποτέλεσμα «φαύλης» αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι της λαϊκής ετυμηγορίας που καταδίκασε τρεις φορές την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά. Για τη Δεξιά στη χώρα μας, η αρχή της πλειοψηφίας, όπως ισχύει σε όλες τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, δεν υφίσταται.
Μάθημα δεύτερο: Η Δεξιά στη χώρα μας παραδοσιακά θεωρεί το κράτος, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας και τη Δικαιοσύνη ως ιδιοκτησία της. Ειδικά στον τομέα της Δικαιοσύνης, θεωρεί τους δικαστές υπόχρεους να την υπηρετούν προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοιά της και την καριέρα τους στο δικαστικό σώμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση του κ. Σαμαρά στην υπόθεση του σκανδάλου Novartis, όπου επιδόθηκε σε απαξιωτικές αιτιάσεις για τη Δικαιοσύνη και μήνυσε όσους πολιτικούς και δικαστικούς θεωρεί πως τον επιβουλεύονται.
Μάθημα τρίτο: Η Δεξιά στην Ελλάδα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με ό,τι πιο αντιδραστικό και οπισθοδρομικό εμφανίζεται στον χώρο της Εκκλησίας.
Συγκαλύπτει τον ρόλο και τις ενέργειες ιεραρχών που προκαλούν το κοινό αίσθημα καλώντας στο κλείσιμο της ΕΡΤ ή παρεμβαίνοντας στα σχολικά προγράμματα ή στη Δημόσια Διοίκηση (ταυτότητες) ή ασκώντας ακόμα και εξωτερική πολιτική με κίνδυνο για τη χώρα (ΠΓΔΜ).
Μάθημα τέταρτο: Η εγχώρια Δεξιά στηριζόταν ανέκαθεν σε ξένα δεκανίκια. Ήταν έτοιμη να προσφέρει γη και ύδωρ στον ξένο παράγοντα προκειμένου να διασφαλίσει τη στήριξή του στο καθεστώς της.
Μάθημα πέμπτο: Η Δεξιά του κ. Σαμαρά και του κ. Μητσοτάκη μέμφονται τον ΣΥΡΙΖΑ ότι τον ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, για χάρη της οποίας καταστρέφει τη χώρα. Η αλήθεια όμως είναι πολύ πικρή. Η πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας το μαρτυρά.
Το 1956, στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν τότε, το Κέντρο και η Αριστερά σχημάτισαν εκλογικό συνασπισμό με στόχο να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς (Κ. Καραμανλής), που οργάνωνε από τότε το παρακράτος με το παλάτι και τον ξένο παράγοντα.
Τις εκλογές τις κέρδισε η Δημοκρατική Ένωση με καθαρή πλειοψηφία, αλλά την κοινοβουλευτική πλειοψηφία την κέρδισε η ΕΡΕ του Καραμανλή χάρη σε ένα τερατούργημα του εκλογικού νόμου που μετέτρεψε τη μειοψηφία σε πλειοψηφία (τριφασικό σύστημα).
Οι πιο χαρακτηριστικές ήταν οι εκλογές του 1961. Η Δεξιά και το παλάτι θέλησαν να συντρίψουν την ΕΔΑ που ήταν τότε ανερχόμενη δύναμη και να διατηρήσουν στην εξουσία την ΕΡΕ.
Έγινε όργιο βίας και νοθείας, η Αριστερά μάλιστα θρήνησε δύο νεκρούς, τον Στέφανο Βελδεμίρη και τον Αντώνη Κερπινιώτη. Σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν... τα δέντρα και οι πεθαμένοι.
Νομίζουμε πως αυτά είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς τις διαφορές της ντόπιας Δεξιάς από τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης. Η εγχώρια Δεξιά παραμένει μια Δεξιά σκληρή, που δεν πιστεύει στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που είναι φορέας αντιδραστικών ρευμάτων στην κοινωνία, όπως σήμερα η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη παραδίδεται στους Γεωργιάδηδες και τους λοιπούς ακροδεξιούς, οι οποίοι κηρύσσουν το ρατσιστικό μίσος και τον ακραίο εθνικισμό.
Πάντως εκκρεμεί για τον κ. Αντώνη Σαμαρά η απάντησή του στο ερώτημα τι εννοεί στο άρθρο του όταν λέει ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να κυβερνά.
Ποιοι θα τον εμποδίσουν και πώς όταν έχει τη συγκατάθεση του λαού;
Μήπως εννοεί τον γαλατά που χτυπούσε την πόρτα στις πέντε το πρωί της 21ης Απριλίου του 1967;
Τελείωσαν αυτά, κ. Σαμαρά.
Επιτέλους αντιληφθείτε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου