Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν από την κατοικία του στον Ελαιώνα Πανοράματος Θεσσαλονίκης, έγραφε σημειώματα συμβουλεύοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου και, μετά, ενορχήστρωνε την υπερασπιστική γραμμή του στην πορεία προς το Ειδικό Δικαστήριο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει συνηθίσει να είναι στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και σε μεγάλο βαθμό να τις διαμορφώνει.
Η παντοδυναμία του κατά την 8αετία του Κώστα Σημίτη, ο ανηλεής εσωκομματικός πόλεμος με τον Γιώργο Παπανδρέου και τελικά η ανάδειξή του στην προεδρία του κόμματος (μέσα από το ερεβώδες παρασκήνιο που εκτυλίχθηκε από το φθινόπωρο του 2011 και την εκρηκτική σύνοδο των Καννών, μέχρι τις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου του 2012) ήταν αναμφίβολα οι σταθμοί που ενίσχυσαν έτι περαιτέρω το πολιτικό κεφάλαιο του.
Αν και, όπως ο ίδιος επισημαίνει στο μακρύ και πλούσιο βιογραφικό του, κορυφαία στιγμή του θεωρείται η αντιπροεδρία στη συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Σε τέτοιο βαθμό που αν οι πολιτικοί είχαν επαγγελματικές κάρτες, σε αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου θα αναγραφόταν η ιδιότητα “Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης 2012-2014” και όχι εκείνη του “προέδρου του ΠΑΣΟΚ”.
Αν και, όπως ο ίδιος επισημαίνει στο μακρύ και πλούσιο βιογραφικό του, κορυφαία στιγμή του θεωρείται η αντιπροεδρία στη συγκυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά. Σε τέτοιο βαθμό που αν οι πολιτικοί είχαν επαγγελματικές κάρτες, σε αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου θα αναγραφόταν η ιδιότητα “Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης 2012-2014” και όχι εκείνη του “προέδρου του ΠΑΣΟΚ”.
Αναμφίβολα ευφυής, πολυπράγμων και με απύθμενη πολιτική παιδεία και μόρφωση, αλλά και κυκλοθυμικός και ευάλωτος σε εκρήξεις και τάσεις αυτοκαταστροφής, ο Ευάγγελος Βενιζέλος διανύει εσχάτως την κρισιμότερη περίοδο της πολιτικής διαδρομής του. Βυθισμένος σε περίσκεψη, αναζητά τους δρόμους που θα τον οδηγήσουν σε νέα πολιτικά εδάφη. Επί της ουσίας, ότι συμβεί τους επόμενους μήνες θα εγγραφεί στην πολιτική του υστεροφημία, ίσως με τρόπο που να επικαλύπτει όσα έχει πράξει μέχρι σήμερα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είναι, πλέον, ΠΑΣΟΚ. Μονήρης και μοναχικός κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πολιτικού παιχνιδιού. Κι αυτό προσθέτει μεγάλο βάρος στους ώμους του και πολύ άγχος στις κινήσεις του. Περίπου τριάντα χρόνια στην πολιτική σκηνή αναζητούν εναγωνίως μία εντυπωσιακή στιγμή πριν την αυλαία. Ελπίζοντας αυτή να μην είναι πρόωρη και τόσο επώδυνη που θα χαθεί στη σιωπή του θεατών.
Στο Κίνημα Αλλαγής τον θεωρούν “βαρίδι”. Ο ίδιος αντιλαμβάνεται το νέο φορέα πολύ μικρό για να χωρέσει τις φιλοδοξίες του και πολύ ξένο για το αφήγημα που προσπαθεί να διηγηθεί. Η Φώφη Γεννηματά θα έκανε ότι μπορούσε για να τον διαγράψει εάν δεν γνώριζε καλά πως κάτι τέτοιο ίσως συμπαρέσυρε το ασταθές οικοδόμημα που δημιούργησε, όχι ως πολιτικό κόμμα με μέλλον αλλά ως το αναγκαίο όχημα που θα την οδηγήσει στις επόμενες εθνικές εκλογές- και μετά βλέπουμε…
Στη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αναμφίβολα αρκετούς φίλους. Ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος τον εκτιμά και τον συμπαθεί, ο αντιπρόεδρος Άδωνις Γεωργιάδης ακόμα περισσότερο, ο δε Αντώνης Σαμαράς θα τον θεωρεί, πάντοτε, φίλο και συμπαραστάτη. Με τον τελευταίο μοιράζεται την πολιτική περίοδο της κοινής διακυβέρνησης αλλά και την εσώτερη ανάγκη για “επιστροφή” και “δικαίωση”.
Όμως, γνωρίζει, πως με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν μπορεί να έχει κοινό μέλλον. Ο πρόεδρος της Ν.Δ δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει τις λεπτές εσωκομματικές ισορροπίες για να υποδεχτεί έναν “πολέμιο” του Κώστα Καραμανλή.
Το μόνο, ίσως, που απομένει για τον Ευάγγελο Βενιζέλο είναι να παίξει το ρόλο του για την “στρατηγική ήττα” του ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέει, και μια αναγκαστική συγκυβέρνηση Μητσοτάκη- Κινήματος Αλλαγής. Μέσα από μία τέτοια εξέλιξη ελπίζει και στην δική του πολιτική επιβίωση. Όχι ως για μια ακόμα φορά αντιπρόεδρος μιας τέτοιας κυβέρνηση (τη θέση αυτή θα την δικαιούται, άλλωστε, η ίδια η κ. Γεννηματά), αλλά ως υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας στην εκλογή του 2020.
Όμως, εκτός από την ένθερμη δημόσια υποστήριξη του Άδωνι Γεωργιάδη, ουδείς άλλος θα στήριζε μία τέτοια εξέλιξη. Ακόμα και ο φίλος του Αντώνης Σαμαράς θα έβλεπε τον εαυτό του σε ένα τέτοιο ρόλο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε, ωστόσο, εάν κερδίσει τις εκλογές και κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση, να επιλέξει τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως υποψήφιο για διάδοχο του Προκόπη Παυλόπουλο. Οι σιωπούντες, προσώρας, “Καραμανλικοί” -μηδέ του ιδίου του Κώστα Καραμανλή εξαιρουμένου- θα έκαναν “επανάσταση” σε μια τέτοια περίπτωση.
Αλλά και στο ΚΙΝ.ΑΛ, ελάχιστοι θα βρίσκονταν να υπερασπίσουν μια τέτοια επιλογή. Είναι γνωστό πως η κ. Γεννηματά έχει ήδη υποσχεθεί την προεδρική υποψηφιότητα στον έτερο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Νίκο Αλιβιζάτο. Γι αυτό το λόγο, άλλωστε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος αντέδρασε εκρηκτική στην πρόταση Γεννηματά για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Διότι αντιλήφθηκε πως η επεξεργασμένη από τον κ. Αλιβιζάτο πρόταση, εν αγνοία του, μάλιστα, είναι το όχημα του τελευταίου για την προεδρία της Δημοκρατίας και ο έμμεσος δικός του αποκλεισμός από αυτή την τελευταία ελπίδα του.
Εν μέσω όλων αυτών ο κ. Βενιζέλος στέκεται μόνος και μπροστά σε ένα ευδιάκριτο πολιτικό αδιέξοδο. Κι αυτό τον καθιστά ακόμα περισσότερο απρόβλεπτο. Ένα κινούμενο φορτίο πολιτικής νιτρογλυκερίνης που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου