Είναι πια τόσο κοινόχρηστος ο όρος «διαπλοκή» που έχει χάσει σε… κύρος. Η χρήση του, εκτός από την εξοικείωση, αποδεικνύει και την αποδοχή του φαινομένου από την κοινωνία. Ακόμη πιο θλιβερή όμως από την αποδοχή είναι η κυριαρχία της σε βαθμό που αποτελεί, αν όχι τη μόνη, σίγουρα την ισχυρότερη πραγματικότητα.
Με αφορμή τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται σε τομείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως στο Ιδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ), ξαφνικά διαπιστώνεται πως όχι μόνον δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. Οι έλεγχοι που έγιναν από το 2014 είναι αποκαλυπτικοί.
Πώς μπορεί ένας εργολάβος να είναι εδώ και 10 χρόνια ο μόνιμος εργολάβος που κερδίζει πάντα τους διαγωνισμούς και αναλαμβάνει τις λογιστικές υπηρεσίες ενός Ιδρύματος το οποίο διαχειρίζεται εκατοντάδες εκατομμύρια ετησίως; Και μάλιστα χωρίς δημόσια επιτήρηση! Ο ίδιος ήταν επί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος είναι και τώρα!
Πολλοί από τους γνωρίζοντες ταυτίζουν ως πικρό αστείο την υπόθεση ΙΝΕΔΙΒΙΜ με το ΚΕΕΛΠΝΟ. «Είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ της Διά Βίου» λένε. Και έπειτα; Ολοι δηλώνουν αναρμόδιοι και αθώοι, επιρρίπτουν κατηγορίες στους προηγούμενους και η ζωή συνεχίζεται.
Είτε πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου καλλιεργούνται τα φαινόμενα -το λιγότερο- της κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος, είτε, στην περίπτωση αυτή, μέσα στις φοιτητικές και σπουδαστικές εστίες, στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, στα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και στις δομές που εντάσσονται στο πεδίο ευθύνης του ΙΝΕΔΙΒΙΜ.
Την ίδια στιγμή, στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, ακόμη γίνεται προσπάθεια να συνταχθεί νέο λεξιλόγιο ώστε να εντάξουμε όρους όπως τεχνοκράτες και επιχειρησιακά σχέδια και έννοιες όπως κοινωνική λογοδοσία και ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Παράλληλα, αναζητούνται τρόποι διαφυγής από το ασφυκτικό πλαίσιο των χρονιζόντων καθεστώτων διαπλοκής τα οποία στα χρόνια της κρίσης βρήκαν είτε περισσότερα στηρίγματα είτε περισσότερα κενά να καλύψουν.
Αφομοιώθηκαν μηχανισμοί εξυπηρέτησης μικρότερων ή μεγαλύτερων συμφερόντων που στήθηκαν επί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., όπως και παρωχημένες λογικές για τον ρόλο και τη λειτουργία κρίσιμων φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η πολιτική, η κοινωνία, η Αριστερά δεν έχουν να χάσουν από το ξήλωμα αυτών των μηχανισμών.
Γιατί δεν το τολμούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου