“Κοίτα να δεις που έφτασα σε αυτήν την ηλίκια και μπορώ να παντρευτώ”, χαμόγελο και χαστούκι μαζί τα λόγια της Εύας Κουμαριανού
Παρασκευή και 13 του Οκτώβρη, μεσάνυχτα και κάτι βρέθηκα στις “Κούκλες” για πρώτη φορά. Δεν είχα σκεφτεί ότι είναι το πρώτο Παρασκευοσάββατο με ψηφισμένο το νομοσχέδιο της νομικής κατοχύρωσης φύλου. Αλλά στην ατμόσφαιρα πετούσε μια χαρά. Με ξύπνησε μια φίλη μου. Με το ζόρι βρήκαμε τραπέζι μου είπε, αυτό το Σαββατοκύριακο γίνεται χαμός, οι φίλοι έρχονται να γιορτάσουν με τα κορίτσια.
“Κοίτα να δεις που έφτασα σε αυτήν την ηλίκια και μπορώ να παντρευτώ”, χαμόγελο και χαστούκι μαζί τα λόγια της Εύας Κουμαριανού στο τέλος της παράστασης. Δεν ξέρω ποια είναι η παρέα που κάθεται στο μπροστινό τραπέζι, αλλά η Κουμαριανού τους λέει, “τον Τσίπρα να μας φέρετε, να του πείτε ότι το αγαπάμε, ήρθε μια κυβέρνηση από το πουθενά και άλλαξε τη ζωή μας”. Χειροκροτήματα στα όρια του πανικού.
Συνειδητοποιώ ότι οι γυναίκες αυτές, τα κορίτσια αυτά είναι πλέον ορατά. Στα μάτια μια ολόκληρης κοινωνίας υπάρχουν πια. Μπορεί κάποιος να τα λατρεύει και κάποιος το αντίθετο, αλλά κανείς πια δεν μπορεί να κάνει ότι δεν υπάρχουν. Αυτές είναι μεγάλες νίκες, που ευτυχώς κερδίζονται και γι αυτούς που δε θα τις δεχτούν ποτέ.
Βλέπω γύρω μου φάτσες που γνωρίζω. Τον Βασίλη Σωτηρόπουλο παρέα με τον Τάσο Σαμουηλίδη, τον Monsieur Minimal που γιορτάζει τα γενέθλια μια φίλης τους με μια μεγάλη παρέα, τη φίλη μου τη Μάγδα, στο άσχετο. Κοιταζόμαστε και λέμε είμαστε εδώ. Κι εμείς ορατοί. Και χορεύουμε. Και γελάμε. Με την Αλίκη και την Piaf, με τη Μαρινέλλα και την Celine Dion και την Cher, με τη Λάσκαρη και την Tina Turner, με τη Λίμνη των Κύκνων και το Σώσε με, δως μου να πιω το δηλητήριο.
Οι Κούκλες τα δίνουν όλα. Κι εμείς τα δεχόμαστε όλα ακομπλεξάριστα. Στο τέλος όλες μαζί στην σκηνή, η Βλαχοπούλου και η Αθήνα τη Νύχτα. Και μετά τα λόγια της Κουμαριανού και μετά φωνάζουν στην σκηνή τη Μαρίνα Γαλανού την Πρόεδρο του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών για να πει δύο κουβεντές. Δεν μπορεί να τις πει, λέει μία. Λέει μόνο “ευχαριστώ” και δακρύζει. Κι εμείς γινόμαστε λίγο άνθρωποι παραπάνω σχεδόν ξώφαλτσα.
Ο άνθρωπος λοιπόν δεν είναι μόνο η κοινωνική του τάξη, δεν είναι μόνο τα εργασιακά του δικαιώματα, δεν είναι μόνο το 8ωρο ή 10ωρο ή 4ωρο της δουλειάς του, ούτε το τι χωράει το πορτοφόλι του και πόσα μπορεί να αγοράσει με αυτό. Και κοινωνική πολιτική δεν είναι μόνο το πόσοι θα έχουν πρόσβαση στην περίθαλψη, ούτε μόνο το πόσο θα είναι το ενιαίο επίδομα τέκνων ή το ταμείο ανεργίας.
Είναι και το πόσοι άνθρωποι συναντήθηκαν με ένα νομοσχέδιο μέσα σε μια νύχτα με τον εαυτό τους. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να πουν πια αυτός είμαι, με αυτόν τον άνθρωπο ζω, με αυτόν τον άνθρωπο κάνω φορολογική δήλωση γιατί είμαστε ζευγάρι πια απέναντι στο νόμο.
Είναι τελικά το πόσοι άνθρωποι με τη διαφορετικότητά τους μπορούν να βγουν στο μπαλκόνι τους κι ο άνθρωπος στο απέναντι μπαλκόνι να τους πει, σε βλέπω, υπάρχεις, είσαι ορατός. Και να πει “καλημέρα”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου