Θα γίνεις πατριώτης έστω και με το στανιό-Το κράτος υποχρεώνει τα παιδιά να παρελαύνουν αλλά έχει τη δυνατότητα να αποκλείσει όσους δεν πληρούν τα κριτήρια της ευγονικής

http://news247.gr/eidiseis/gnomes/stamatis-zaxaros/tha-gineis-patriwths-estw-kai-me-to-stanio.4790729.html

Σταμάτης Ζαχαρός

Το ενδιαφέρον στοιχείο της ιδεολογικής σύγκρουσης για τις παρελάσεις δεν είναι το ποιος θα κρατά τη σημαία και με πια κριτήρια αλλά το αν θα πρέπει ή όχι να γίνονται παρελάσεις. Έστω απ’ το αν θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή ή όχι.

 Αυτό τουλάχιστον θα περίμενε κανείς από μια Κυβέρνηση που υποσχέθηκε να τα αλλάξει όλα. Και δη από μια αυτοπροσδιοριζόμενη ως αριστερή Κυβέρνηση καθώς τα προηγούμενα χρόνια το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς εμφανίζονταν να μην ανέχεται τον μιλιταρισμό και “παρεξηγούνταν” από την αναχρονιστική συνήθεια των παρελάσεων. 

Ασκούσε φοβερές πιέσεις στις Κυβερνήσεις για να κάνουν δεκτό το αίτημά της. Τώρα που έγινε Κυβέρνηση ασπάσθηκε με πρωτοφανή τρόπο το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”.

Μοιάζει ωστόσο λογικό για ένα περήφανο έθνος να διοργανώνει μια παρέλαση για να τονώσει το εθνικό φρόνημα. Μια παρέλαση είναι ένα είδος γιορτής. 

Είτε είναι η παρέλαση για την ημέρα ανεξαρτησίας ενός έθνους, είτε μια λιτανεία, είτε ένα gay parade, οι συμμετέχοντες κάτι γιορτάζουν και δεν υπάρχει -κατά την ταπεινή μου άποψη- τίποτε μεμπτό. Το ενοχικό σύνδρομο που ανέπτυξε η κοινωνία της μεταπολίτευσης, σχετίζεται αναμφίβολα με τις μνήμες μιας κατάχρησης των στρατιωτικών παρελάσεων από ανελεύθερα καθεστώτα. Και είναι παρατηρημένο ότι όσο πιο ανελεύθερο γίνεται ένα καθεστώς, τόσο περισσότερο επενδύει στις φιέστες και τις παρελάσεις.

Οι μαθητικές παρελάσεις όμως είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Πολλά παιδιά (ιδίως μικρότερης ηλικίας) χαίρονται με τις παρελάσεις. Η μιλιταριστικού τύπου πειθαρχία όμως δεν συνάδει με τον τρόπο που κατά τα άλλα γαλουχούνται οι νέες γενεές στην Ελλάδα. Μοιάζει λίγο αναχρονιστική και φέρνει στο μυαλό τον Μεταξά και τη Φρειδερίκη. 

Την ίδια ώρα μάλιστα που “τα παιδιά” σχεδόν έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να καίνε και να σπάνε ότι τους αρέσει, μοιάζει παράδοξο να τα υποχρεώνουμε να παρελαύνουν με στρατιωτικό βήμα και να κρατούν τη σημαία που ευχαρίστως ορισμένοι θα έκαιγαν. Κι’ αν τους “κάτσει” στην κλήρωση; Τι θα κάνουν;

Επίσης δεν έχει καμία επίπτωση στην πατριδογνωσία και στον σεβασμό απέναντι στα σύμβολα του έθνους. Μια μερίδα νέων δεν μπορεί να διαχωρίσει τα γεγονότα που σχετίζονται με τις μεγάλες εθνικές μας επετείους. 

Οι συμπεριφορές άλλων δεν δείχνουν σεβασμό ούτε προς τα σύμβολα, ούτε προς τη μνήμη των συγκεκριμένων ημερών, που δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από μια πολυαναμενόμενη αποχή από τα μαθήματα. Φυσικά δεν μπορείς και δεν πρέπει να μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να παρελάσει και να αισθανθεί πατριώτης αν δεν το θέλει. Περιέργως εν έτει 2017 η ελληνική πολιτεία το κάνει. Η συμμετοχή στις παρελάσεις είναι υποχρεωτική. Εξαρτάται από τον εκάστοτε εκπαιδευτικό για το αν θα υποχρεώσει και μέχρι ποιού σημείου θα πιέσει το παιδί για να συμμετέχει.

Είναι μάλιστα ανατριχιαστικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται στην κείμενη νομοθεσία η επιλογή των μαθητών που θα συμμετέχουν. “Οι μαθητές ή σπουδαστές που θα μετέχουν στα τμήματα της παρέλασης θα επιλέγονται από τους οικείους καθηγητές Φυσικής Αγωγής από εκείνους τους μαθητές που έχουν άρτια εμφάνιση, παράστημα και ήθος”. 

Για όσους δεν κατάλαβαν καλά, ένας απόφοιτος γυμναστικής ακαδημίας, θα εκτιμήσει την εμφάνιση, το παράστημα αλλά και το ήθος (!) των παιδιών μας. Όσοι δεν κριθούν ικανοί; Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφθούμε τον Καιάδα…

Σε αρκετές περιπτώσεις οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γιορτή για να τονωθεί το φρόνημα των τοπικών “παραγόντων”, οι οποίοι στριμώχνονται πάνω σε εξέδρες για να τους δουν οι λιγότερο σημαντικοί συμπολίτες τους. Οι τρόποι, η εμφάνιση και η στάση αρκετών εξ’ αυτών δεν υποδηλώνουν κανέναν σεβασμό προς την επέτειο και τα σύμβολα.

Το πιο παράδοξο είναι ότι τα περισσότερα στελέχη της Κυβέρνησης είναι υπέρ της κατάργησης των παρελάσεων και δεν διστάζουν να υποστηρίξουν τη θέση τους ακόμη και δημόσια. Ωστόσο η πρώτη φορά αριστερά δεν ανοίγει καν το θέμα της κατάργησης των παρελάσεων. Ούτε καν συζητά για την υποχρεωτική συμμετοχή, ίσως υπό το βάρος της πίεσης των Υπερ-πατριωτών με τους οποίους συγκυβερνούν.

 Αντίθετα σχεδιάζει μεταρρυθμίσεις στην διεξαγωγή τους όπως το ποιος θα κρατά τη σημαία, με βασικό επιχείρημα ότι το κάνει για να μην τσακώνονται οι γονείς. Προσωπικά θεωρώ ότι όποιος νιώθει πατριώτης θεωρεί τιμή τη συμμετοχή και μόνο στην παρέλαση, δεν έχει σημασία αν κρατά τη σημαία ή βρίσκεται στην τελευταία γραμμή.

Οι μόνοι που χαίρονται με όσα συμβαίνουν είναι οι κατ’ επάγγελμα πατριδοκάπηλοι. Αυτοί που μαγαρίζουν την έννοια του Έθνους και των συμβόλων καπηλευόμενοι την ανάγκη των πολιτών για εθνική υπερηφάνεια. Ας αφήσουμε τουλάχιστον τους πατριώτες ήσυχους και ας μη ζητάμε αποδεικτικά της εθνικοφροσύνης τους. Ας αφήσουμε όμως κυρίως τα παιδιά μας ήσυχα και ας σταματήσουμε να τους επιβάλλουμε να νιώθουν πατριώτες επειδή εμείς έχουμε βαθύτατα συμπλέγματα και ενοχές για τη στάση μας απέναντι στην πατρίδα.