Συντάκτης: Δημήτρης Ψαρράς
Μετά την κατάρρευση της αρχικής στρατηγικής του Κυριάκου Μητσοτάκη που επιδίωξε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω της προσδοκώμενης αποτυχίας της στο κλείσιμο της αξιολόγησης, ακολούθησε η συντονισμένη προσπάθεια της Ν.Δ. να ποινικοποιηθούν οι αρχικές απόπειρες της κυβέρνησης Τσίπρα να αναζητήσει λύσεις για τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας σε κάθε λογής «αιρετικές» πηγές, από τη Βενεζουέλα μέχρι τη Ρωσία.
Το σημαντικό σ’ αυτή την επιχείρηση, που εκδηλώνεται σε όλη την κλίμακα των μέσων ενημέρωσης τα οποία υποστηρίζουν τη Δεξιά, είναι ότι δεν αναφέρεται σε πραγματικές εφαρμοσμένες πολιτικές, αλλά σε εικαζόμενες μελλοντικές πολιτικές κινήσεις, οι οποίες τεκμηριώνονται σε προγενέστερες επαφές και συναντήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με αξιωματούχους χωρών που δεν ανήκουν σε όσες εγκρίνει ο στενός πυρήνας της ηγεσίας της Ν.Δ.
Αλλά αυτό που έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις πρώτες εκλογές του 2015, ήταν εκείνο που της επέβαλε η λαϊκή εντολή: να αναζητήσει με κάθε τρόπο στο δεδομένο διεθνές περιβάλλον τρόπους εξόδου όχι από την Ευρωζώνη, αλλά από τα μνημόνια.
Οσα καταλογίζονται σήμερα στον Αλέξη Τσίπρα –με χρήση, μάλιστα, των μυθιστορηματικών αφηγήσεων ορισμένων στενών συνεργατών του εκείνης της περιόδου- αποτελούν τίτλους τιμής για την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Γιατί αποδεικνύουν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η πρόθεση της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν να ανακαλύψει μια πραγματική διέξοδο και όχι αυτό που της καταλογίζουν οι κομματικοί της αντίπαλοι, δηλαδή η πάση θυσία παραμονή στην εξουσία.
Κατά παράδοξο τρόπο, όλα τα στοιχεία που προκύπτουν από τις υποτιθέμενες «συνταρακτικές αποκαλύψεις» των μέσων ενημέρωσης της Δεξιάς καταλήγουν στο μονοσήμαντο συμπέρασμα ότι η «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς» αγωνίστηκε με κάθε τρόπο για να βρει μια εναλλακτική λύση στον μονόδρομο των μνημονίων. Μπορεί στο τέλος να απέτυχε και να υποχρεώθηκε σε συμβιβασμό, αλλά δεν μπορεί να της χρεώνεται το γεγονός ότι προσπάθησε με κάθε τρόπο να βρει μια άλλη λύση.
Ασφαλώς δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε «μη κατονομαζόμενες» πηγές για να πιστοποιήσει το γεγονός ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν από το ξέσπασμα της κρίσης και έως το καλοκαίρι του 2015 αποκλίνουσες απόψεις για την ακολουθητέα στρατηγική. Οι απόψεις αυτές εκφράζονταν ακόμα και ως οργανωμένες κομματικές τάσεις, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του «Αριστερού Ρεύματος».
Ομως υπήρξε εξ αρχής μια κυρίαρχη πλειοψηφική κομματική πολιτική, σύμφωνα με την οποία το ενδεχόμενο ενός Grexit έπρεπε να αποκλειστεί. Η πολιτική αυτή αναδείχτηκε με δραματικό τρόπο το καλοκαίρι του 2015 και επισφραγίστηκε με την αποχώρηση των διαφωνούντων.
Σε όλο αυτό το διάστημα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επέμεναν σε όλους τους τόνους υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη, ενώ όλα τα άλλα σενάρια που εξέταζε το κυβερνητικό επιτελείο σχετίζονταν με το ενδεχόμενο «εκδίωξης» της χώρας από το ευρώ ή ακόμα και την Ε.Ε. μέσω του γερμανικού εκβιασμού.
Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που η σημερινή επιχείρηση να αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ πρόθεση αποχώρησης από την ευρωζώνη είναι υποχρεωμένη να αναζητά επιχειρήματα σε σκοτεινές συναντήσεις και κυρίως στην περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί εκπρόσωποι της Δεξιάς, την ώρα που επισείουν τον μπαμπούλα του Grexit με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν θέσει σε εφαρμογή ένα δικό τους Grexit, αμφισβητώντας στην πράξη όλα τα κεκτημένα των σύγχρονων δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών και επαναφέροντας στην ημερήσια διάταξη στερεότυπα και διαχωρισμούς που ταλάνισαν την ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, με αποκορύφωμα την Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών της χουντικής περιόδου.
Συντονισμένη εκστρατεία κατά Βούτση
Η πρόσφατη συντονισμένη εκστρατεία εναντίον του προέδρου της Βουλής με αφορμή τη συνέντευξή του στην οποία «τόλμησε» να πει ότι δεν είμαστε χώρα «ορθόδοξων ταλιμπάν» είναι ενδεικτική για τη νέα σταυροφορία της συντηρητικής παράταξης, που φαίνεται να ποντάρει κυρίως στο ακροδεξιό ακροατήριό της, αδιαφορώντας για την απομάκρυνσή της από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αρχές.
Αρκεί να δει κανείς τα πρωτοσέλιδα της «Δημοκρατίας», της «Ελευθερίας του Τύπου» αλλά και των «Νέων» για να αντιληφθεί τη μετάλλαξη.
Πάει πια το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» του 2015. Τώρα πια κυριαρχεί το «Μένουμε Βαλκάνια». Ζούμε ένα κακοστημένο ριμέικ της μάχης των ταυτοτήτων του 2000. Και κατά «διαβολική» σύμπτωση, εκείνοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για ύποπτες συναλλαγές με τη Μόσχα και τους δορυφόρους της, είναι οι ίδιοι που επιδιώκουν να εφαρμόσουν την «ορθόδοξη» πολιτική Πούτιν στη χώρα μας.
Είναι γεγονός ότι σε πανευρωπαϊκή κλίμακα η πολιτική αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν προέρχεται κυρίως από την Αριστερά. Στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις ηγεμονεύει ο ακροδεξιός εθνικισμός του Φάρατζ (μέχρι το Brexit), της Λεπέν, του Τραμπ.
Ακολουθώντας αυτό το νεοσυντηρητικό ρεύμα, η ελληνική Δεξιά εμφανίζεται με φιλοευρωπαϊκό ένδυμα μόνο ως προς τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές. Στα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνικής δικαιοσύνης, ανεξιθρησκίας, προστασίας κάθε λογής μειονοτήτων, αποδεικνύεται εξόχως αντιευρωπαϊκή.
Αυτό το Grexit στο οποίο μας οδηγούν με την πολιτική τους το κόμμα του κ. Μητσοτάκη και ο Τύπος του κ. Μαρινάκη είναι πιο οδυνηρό και κυρίως πολύ πραγματικό και όχι φαντασιακό, όπως το Grexit που θα επιθυμούσε η εσωκομματική αντιπολίτευση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έχει σημασία αν ο κ. Μητσοτάκης συμμερίζεται προσωπικά την ακροδεξιά στροφή του κόμματός του ή απλώς θεωρεί την πολιτική αυτή κατάλληλη για να υπονομεύσει την κυβέρνηση και να υποδαυλίσει τις αντιθέσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.
Ούτε ο κ. Καραμανλής έδειχνε πεισμένος για τη «σταυροφορία των ταυτοτήτων» όταν υπέγραφε το 2000 στο σχετικό αίτημα για δημοψήφισμα του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Αλλά η ενέργειά του εκείνη σημάδεψε το τέλος του όποιου «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος.
Ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ., με τη δική του «σταυροφορία», εγκαταλείπει το όποιο ευρωπαϊκό προφίλ διέθετε και προσχωρεί στο αντιευρωπαϊκό ιδεολογικό ρεύμα των στενών του συνεργατών, δίνοντας την προσωπική του σφραγίδα σ’ αυτό το νέο, επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό Grexit.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου